Dear Future Husband ↬TaeJin

19↬ Zamanı geriye sarıyorum

Bebişlerim eğer yorum yapmazsanız bir sonraki hayatınızda 🪱 solucan olacakmışsınız benden söylemesi 👀 eheh bu yüzden yorum yapın lütfen 😚
kurgu hakkındaki düşüncelerinizi bilmezsem nasıl yazmaya devam edebilirim ki di mi ama 🙀

Jin

Demek çoktan villadan ayrılmıştı, bunu öğrenmek garip hissettirmişti. Benim yüzümden mi ayrılmıştı acaba, yoksa babasıyla kavga mı etmişti öğrenmek istiyordum. Kim bilir ne yapmışlardı ben yokken? Taehyung'u o saçma insanların arasında tek bırakmamalıydım, keşke orada olabilseydim. Başımı yaslamış öylece düşünüyorken son anda geldiğimi fark etmiş ve metrodan inmiştim.

Otele girdikten sonra Taehyung'un odasını öğrenmiştim, ona haber vermeden harekete geçmem doğru muydu bilmiyordum? Belki de Hoseok söylemişti ve haberi vardı.

Garip bir heyecan vardı üstümde, dilimle kurumuş dudaklarımı ıslatıp bir süre kapıyla bakıştım. Bir yanım deli gibi onu özlemişti ve görür görmez boynuna sarılmak istiyordu ama diğer inatçı yanım buna izin vermiyordu. Gözlerimi kapatıp eğdim başımı, kapıyı çalmak bu kadar zor olmamalıydı.

En sonunda kendimi toparlayıp nefesimi verdim ve birden gelen cesaretle çaldım kapıyı. Bir süre bekledim, uzun bir aradan sonra kapı açıldı. Beni görmeyi beklemeyen Taehyung şok olmuş bir şekilde büyüttü gözlerini. Gözlerimle hemen süzmüştüm onu; altında gri şortu vardı, üzerinde ise ince beyaz bir tişört vardı. Saçları dağınık gözlerinin altı ise çökmüştü. Rüya gördüğünü sanıp gözlerini çıkarırcasına ovaladı karşımda, bu tatlı hâline gülsem mi ağlasam mı bilememiştim. Onu özlemiştim, hiç olmadığım kadar hem de, dolan gözlerimi kırpıştırıp kendime gelmeye çalıştım "Taehyung konuşabilir miyiz?"

Her şeyin gerçek olduğunu anlaması uzun sürmedi "Jin? Sen..." o gözlerini kısıp sorgularken ben yine sordum "Beni içeri almayacak mısın?"

Ne yapacağını şaşırdı, eli ayağına dolaşmıştı. Bir yandan da öksürük krizine girmişti. Hastaydı sanırım, elindeki peçeteyle burnunu silerken çekildi geriye "Şey...hastayım biraz. N-niye geldin- ah yani ne konuşacaksın benimle? Duruşma için geldiysen boşuna şey etme-" aldırmayıp kapıyı ittim ve adımladım içeri. Onun şaşkın bakışlarını es geçip etrafı inceledim; her yerde bira şişeleri vardı, yatağı savaş alanı gibiydi, peçeteler ise birikmiş, dağ olmuştu "Burada nasıl kalıyorsun? Mikrop yuvasına dönmüş" arkamdan yaklaşıp yerdeki şişeleri hızla kucağına aldı "Toplayacaktım aslında, b-biliyorsun bu kadar dağınık değilim normalde" ellerindekini çöpe attıktan sonra dağınık duran yatağa ilerledi, hızlıca örtüyü düzenlemiş gibi yaptı, kendince düzenlemişti işte.

Ayakta ölüyordu resmen ama hâlâ o koyu kahve gözleri bana bakarken gülümsüyordu. Bu beni biraz olsun mutlu etmişti.

Misafirlikte elini nereye koyacağını bilemezsin ya ha işte öyleydi karşımda. Bir oturdu bir kalktı, sonra ellerini cebine atıp yaklaştı. Komik hareketleri güldürmüştü beni, kendimi tutamayıp hafifçe güldüğümde hayretle baktı "N-noldu?" dediğinde yaklaşıp tuttum elini, şok olmuş bir şekilde birleşik ellerimize baktı "Otur şuraya, konuşalım" dedim ve arkasındaki koltuğa oturmasını sağladım, uslu bir çocuk gibi dediğimi yapmıştı. Meraklı bakışları üzerimdeydi, tam karşısına geçip oturdum ben de. Kızarmış burnunu çekip öksürmeye başladığında ilk sorumu seçtim "Hastaneye gitmedin mi?"

"Gerek yok, iyileştim sayılır" elindeki peçeteyle burnunu silip itiraz edişine bir şey diyemedim "Niye ayrıldın villadan?" hiç sorgulamadan tüm sorularımı yanıtlıyordu "Babamla tartıştım ve sen yokken o villada o insanlarla birlikte kalamazdım" o insanlar dediği ailesiydi, beni ailesinden üstün tutması düğümlemişti boğazımı. Sanki iç sesimi duymuş gibi ekledi "Benim ailem sendin ve sen gidince o villa dört yanı duvarlarla çevrili bir zindana dönüştü. Orada daha fazla kalırsam kafayı yerdim, her yerde sen vardın, her an seni düşledim" açık sözlü oluşu söyleyeceğim tüm şeyleri unutturmuştu. Beni özlediğini ve sevdiğini her an dile getiriyordu, tanıdığım o çekingen adama nolmuştu böyle?