Με την πρώτη μάτια

Κεφαλαιο 15

«Άλλη μια κούτα έχει μείνει μωρό μου και τελειώσαμε» είπα στον Γιώργο ενώ ανέβαινε τα σκαλιά του σπιτιού μας πλέον
Περίεργο για μένα να το λέω έτσι.

Την άφησε κάτω με ανακούφιση έκλεισε την πόρτα πίσω του με το πόδι και απλώθηκε στον καναπέ.
«Ελένη μου έφυγε ο πάτος. Μην γελάς γαμωτο» είπε ενώ γελούσε από μόνος του πως να μην γέλασω  εγώ τι δηλαδή.
«Πως σου φαίνεται το σπίτι μας» είπε κοιτώντας με μιας και δεν είχα ξανά έρθει ποτέ σπίτι του. Πρώτη φορά το έβλεπα.
Είχε ένα μοντέρνο στιλ. Και ήταν πολύ μεγάλο. Ποιος θα το καθαρίζει όλο αυτό σκέφτηκα και γέλασα.

«Γελάς αλλά δεν μου απαντάς. Μήπως δεν σου αρέσει να αγοράσουμε ένα άλλο. Η να φέρουμε έναν αρχιτέκτονα να το αλλάξει να το κάνουμε όπως σου αρέσει» μιλούσε ασταμάτητα.

« Γιώργο μου όλα καλά ηρέμησε λίγο. Το σπίτι είναι τέλειο απλά σκεφτόμουν ότι είναι τόσο μεγάλο. Και προσπαθούσα να υπολογίσω πόσες μέρες θα κάνω για να το καθαρίζω» είπα και ξανά γέλασα.

«Α αυτό μην σε ανχονει. Έρχεται μια κυρία και κάνει τα πολλά πολλά 3 φορές την εβδομάδα. Πάμε όμως τώρα πάνω να δοκιμάσουμε το κρεβάτι να μου πεις αν σου αρέσει» με επιασε αγκαλιά.
Αρχησα να γελάω. « εσυ είπες πριν πως σου έφυγε ο πάτος. Το ξέχασες»
«Το είπα για τις κούτες. Όχι για σένα μικρό μου». Τι κρίμα που θα στο χαλάσω Γιώργακι σκέφτηκα.

«Α δηλαδή για σεξ είσαι πάντα ξεκούραστος» με άφησε απότομα κάτω και με κοίταξε γλυκά.
«Μαζί σου δεν κάνω σεξ κάνω ερωτα. Έχει διαφορά μωρό μου» μου ψυθίρισε και με φιλούσε στον λαιμό.

«Μην χαζογελας ξέρω ότι σου άρεσε» είπε ξανά. Μα καλά πως το κατάλαβε.
«Λυπάμαι που θα σας το χαλάσω γιατρέ μου αλλά έχω περίοδο» είπα και κατσούφιασε.

«Μμμ καλάαα» είπε απογοητευμένος.
«Θες να παραγκιλουμε πίτσα και μετά να τακτοποιήσουμε τα πράγματα»
«Για το πρώτο είμαι μέσα μωρό μου. Για το δεύτερο πάλι δεν ξέρω.»είπε ξεφυσώντας 

«Ήθελα να ήξερα τι θα τα κάνουμε όλα αυτά τα βιβλία»
«Μωρό μου ξεχνάς ότι είμαι δασκάλα»
«Ξεχνιέται αυτό δεν ξεχνιέται»

Η πίτσα είχε έρθει και καθόμασταν στο τραπεζει και τρογαμε.
« που θα πάω διακοπές με την γυναίκα μου» είπε κι πνίγηκα.
«Γυναίκα σου δεν είμαι δεν βλέπω κανένα δαχτυλίδι» είπα χαχανιζοντας
«Με προκαλείς συνέχεια με αυτό το θέμα. Και δεν θες πίστεψε με» είπε κλέβοντας μου το κομαρι πίτσας που είχα στο χέρι μου.
«Ει θέλω το κομμάτι μου πίσω. Γιώργο»
Είπα σαν μικρό παιδάκι.
«Μμμ» είπε ενώ έτρωγε το κοματι μου.
«Αγελάδα» του είπε κάνοντας μια γκριμάτσα.
«Όμορφη αγελάδα όμως»είπε και κου έκλεισε το μάτι.
«Ίσως» του απάντησα.

«Ελένη να σε ρωτισω κάτι. Δεν ξέρω γιατί δεν έχει τοίχοι να μου το πεις η δεν ήθελες. αλλά θα σε ρωτισω και αν θες μου λες.»έκανε μια παύση.
«Να οι γονείς σου» είπε ψυθιριστα χωρίς να είναι σίγουρος αν έκανε καλά που ρώτησε. Στεναχωριθηκα και μόνο στην ανάμνηση.

«Δεν είναι πως δεν ήθελα να στο πω απλά ποτέ δεν έτυχε» είναι πικρή ιστορία.

«Το κατάλαβα όταν έγινε αυτό με το νεφρό. Κάτι μου πέταξε η Μαρία αλλά από την ταραχή μου δεν έδωσα βάση. Άλλωστε ήθελα να το μαθω από εσένα»

«Μέναμε στο σπίτι που νοικιάσαμε είναι το πατρικό μου. Είχαν πάει εκδρομή. Και γυρνούσαν. Παιθαναν σε τροχαίο». Είπα και ένα δάκρυ έφυγε από τα μάτια μου.

«Λυπάμαι. Σε καταλαβαίνω και το ξέρεις»

Σκούπισα τα μάτια μου τώρα ποια και ο Γιώργος είχε βυθίστει στην θλίψει στην σκέψη της μητέρας του.
«Μωρό μου κοίταξε με οι γονείς μου και η μαμά σου θα βρησκωνταη πάντα στην καρδιά μας και στην σκέψη μας. Σκέψου μόνο πως δεν θα ήθελε να στεναχωριέσαι» του είπα και τον φίλησα στα Χιλή.

«Τελικά εσείς οι γυναίκες είστε πιο δυνατές. Σαγαπαω καρδιά μου» είπε και με πήρε αγκαλιά.