Με την πρώτη μάτια

Κεφαλαιο 17

Σήμερα περάσαμε πολύ ωραία κάναμε βόλτες πήγαμε σχεδόν παντού κουραστικά να πω την αλήθεια. Αυτός ο αντρας είναι υπέροχος. Είμαι πολύ τυχερή που έχω αυτόν τον άνθρωπο πλαει μου.
Ήρθαμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα μιας και σήμερα ήταν το τελευταίο μας βράδυ εδώ.
«Μωρό μου σε ευχαριστώ πολύ ήταν τα πιο όμορφα γενέθλια μου. Θα τα θυμάμαι για πάντα»είπα και χώθηκα στην αγκαλιά του.

«Με έμαθες τον ερωτα. Και ήταν ότι πιο ωραίο. Όσο θυμάμαι την μέρα που σε είδα στο γραφείο μου. Προσπαθούσα να το παίξω άνετος» είπε και γέλασε ενώ σκεφτώταν την στιγμή.

« τι ένιωσες όταν με είδες» είπα ενώ κοιτούσα το ηλιοβασίλεμα.

«Ένιωσα κάτι διαφορετικό. Ήταν πως να το πω εννιωθα να σε θέλω αλλά όχι για να κάνουμε σεξ. Ένιωσα να μπορώ να σε φιλάω να σε αγκαλιάζω να κοιμάμαι και να ξυπνάω μαζί σου να μπορώ να χωθώ στην αγκαλιά σου και να μείνω εκεί. Ένιωσα πως σε θέλω δίκη μου μόνο δίκη μου. Μια άνεση μια αφαλεια. Αυτά και αλλά πολλά» χαμογέλασα τι άλλο θα μπορούσα να κάνω.

«Εγώ όταν σε είδα ομόλογο ότι μου αρεσες πόλη. Αλλά ο τρόπος σου με εκνεύριζε αφάνταστα. Βέβαια όταν αρρώστισα και με φρόντιζες είδα μια άλλη πλευρά σου που κρατάς καλά κρίμαινη»

«Ίσως» είπε ξερά.
«Μωρό μου γιατί το κανείς αυτό» τον ρώτησα.
«δεν είναι πως το κάνω επίτηδες απλά είναι τι μου βγάζει ο κάθε ανθρωπος. Καη εσυ μικρή μου μου βγάζεις τον καλύτερο εαυτό μου»

Το πρωί δεν ήθελα να ξυπνήσω. Σαν έχω πει ότι μισώ το πρωινό ξύπνημα. Ο Γιώργος όλο με ενοχλούσε. Ας χάσουμε το πλοίο ας μινουνε εδώ για πάντα τι πειράζει σκεφτόμουν.
«Ρε Ελένη σηκω» φώναξε ξανά.
«Σταματά πια τώρα ντύνομαι και φύγαμε»

«Σου έχω πει ποσό με νευριάζεις» μου είπε αφού στο Τσακ προλάβαμε το καράβι.

«Θα φροντίσω να σας γλυκανο σπίτι κύριε Αλεξάνδρου»

Στο δρόμο για το σπίτι χτύπησε το κινητό του. Μετά από μια γρήγορη συζήτηση που είχε μου εξήγησε πως πρέπει να πάει γρήγορα στο νοσοκομείο γιατί έχει επείγον τοκετό και δεν προλαβαίνει να πάει σπίτι. Όποτε με πειρε μαζί του και εγώ έμεινα μέσα σε ένα ιατριο να περιμένω.
Μέσα από 5 ώρες περίπου εμφανίστηκε σε πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση.
« ψυχή μου όλα καλά» δεν απάντησε κούνησε αρνητικά το κεφαλή και έκατσε στην καρέκλα του γραφείου.
Κρατιόταν με το ζόρι να μην κλάψει.
Θεέ μου τι μπορεί να συνέβη.
Σηκώθηκε απότομα περπάτησε ως το παράθυρο του γραφείου. Γύρισε και με κοίταξε. Είδα ξανά τη θλίψη στο προσοπο του εκείνη μου είχε στον θάνατο την μητέρας του.
Τον πλησίασα χαϊδεύοντας τον απλά στην πλάτη.
«Είμαι έδω μωρό μου» είπα σιγά τόσο όσο για να με ακούσει.
«Έχασα δυο ζωές. Δυο αθώες ζωές»
«Προσπάθησε να ηρεμήσεις» είπα και τον τράβηξα να κάτσουμε σε έναν μικρό καναπέ που βρησκωταν στο γραφείο.
«Θα ήθελες να μου πεις τι έγινε»
«Άσε με. Αργότερα» είπε ξερά
«Σαγαπω» του είπα και τον πειρα αγκαλιά.
«Συγνώμη. Δεν φταις εσυ»
« δεν πειράζει καταλαβαίνω»
«Ήρθε μια έγκυος από σοβαρό τροχαίο. Η μυτερά ήταν είδη νεκρή προσπάθησα να σωσο το μωρό. Αλλά η αιμορραγία ήταν τοσο μεγάλη που δεν τα κατάφερα γαμωτο» είπε και ξέσπασε σε έναν λιγνό
«Μωρό μου ηρέμησε έκανες ότι καλύτερο μπορούσες. Δεν έφευγες εσυ» είπα χωρίς να ξέρω πως μπορω να τον παρηγορήσω.

«Ένιωσα φρικτά όταν έπρεπε να το πω στον άνδρα τις. Ήταν απαίσιο να μην μπορω να σοσο ένα πλασματάκι που δεν έφταιξε σε τίποτα. Τόσο αθωω τοσο γλυκό»μιλούσε τοσο γκυκα για τα μωρά που σκεφτικά ποσό καλός πατέρας θα γινωταν. Πως μου ήρθε εμένα τώρα αυτό.

«Πρέπει να αγαπάς πολύ τα μωρά» είπα χαϊδεύοντας τον.
«Ναι πολύ είναι ότι καλύτερο μπορεί να συμβη σε κάποιον» έκανε μια παύση με κοίταξε. « πάλη καλά που ήσουν έσω σήμερα. Σαγαπω»
«Και εγώ σε αγαπώ. Πάμε σπίτι μας»
«Ναι μωρό μου πάμε»

Πήγαμε στο πάρκινγκ για να πάρουμε το αμάξι να φύγουμε.
«Δικό σου απόψε μωρό μου» είπε και μου πέταξε τα κλειδιά. Μπήκε στην θέσει του συνοδηγού έβαλε ζώνη ακούμπησε ρο κεφάλι πίσω και έκλεισε τα μάτια.
Για να μου δίνει το αυτοκίνητο του πάει να πει ότι δεν έχει διάθεση. Και πως την φτιάχνουμε τώρα σκεφτόμουν.