Aşk Değiştirir İnsanı>Mattheo Riddle

1.0

selam arkadaşlarr biraz fanfic okuyunca yazasım geldi NGEJKNJN iyi okumalar oy atmayı unutmayın lütfenn.

----------------------------------------------------------------------------------------

Derste kafamı koymuş yatıyorken yanımda oturan Tom'un beni dürtmesiyle kalktım.

"İyi misin?"

"Evet, yorgunum sadece."

"Bak, aklın Mattheo'nun dediklerine takıldıysa senin bir suçun yok, eminim Mattheo da öyle demek istememiştir. Seni gerçekten seviyor Layla, sadece bazen bipolar gibi davranıyor."

Gülümsedim, Tom ile aramızın gitgide iyi olması beni mutlu ediyordu.

"Sağol Tom."

"Bayan Malfoy ve Bay Riddle, konuşmanıza dersin sonunda devam edin lütfen."

"Kusura bakmayın Seve- Prof. Snape"

"Ayrıca Bayan Malfoy, ders bitiminde Prof. Dambledore'un odasına gelin lütfen, geçen gün olanlar hakkında konuşmak istiyoruz."

"Tabii Profesör."

Fısıldaşmaları duymaya başlamıştım, dikkatimi derse vererek hemen bitmesini umuyordum ve Mattheo'nun bana bakışları işleri zorlaştırıyordu.

Ders biter bitmez hızla eşyalarımı topladım ve konuşmak için Tom'a baktım fakat o ağzımı bile açmadan 'Anladım.' der gibi kafasını salladı ve ben de gülümseyip sınıftan çıktım. Dambledore'un odasına geldiğimde Severus amca da ordaydı.

"Hoşgeldiniz Bayan Malfoy."

"Hoşbulduk Profesör."

"Layla, üzgünüm. Geleceklerinden haberim yoktu, seni aldıklarında onlara ulaşmaya çalıştım ama..."

"Sorun değil Severus amca. Bu konuda daha fazla konuşmak istemiyorum, sizin bir suçunuz olmadığını biliyorum zaten. Teşekkür ederim, izninizle."

Son kez gülümseyip odadan çıkıp kafamı kaldırmamla Mattheo'yu görmem bir oldu.

"Ne işin var burda?"

"Biliyorum kızgınsın, özür dilerim Layla. Çok endişelendim bu yüzden sağlıklı düşünemiyordum sonrasında kafam çok karıştı yani..."

Derin bir nefes verdi.

"Sadece özür dilerim, senin suçun değildi."

"Sorun değil ama cidden Tom'un da dediği gibi bipolar gibi davranmayı bırakmalısın."

"Tom öyle mi dedi?"

Yüz ifadesinden dolayı kahkaha attım.

"Yanlış sayılmaz."

O da gülümsedi.

"Öyle mi oldu şimdi?"

Yakalarından tuttum.

"Mhm."

"Sabah bir şey yarım kalmıştı hatırlıyor musun?"

Kafamı salladım ve dudaklarına yaklaştım.

"Yarım saattir sizi arıyorum ya!"

Kafamı çevirip sesin geldiği yere baktığımda kahkaha atmaya başlamıştım.

"Adrian yine mi sen ama!"

"Oğlum siz de her an öpüşüyorsunuz, ne biliyim ben hem koridorun ortasında hem de özellikle müdürün odasının önünde öpüştüğünüzü!"