Oneiro | Taekook

Kaos - 31 -

Selamlaar

Aşırı mutsuzum bugün iki tane sınava gireceğim çok korkunç

Yazım hataları varsa kusura bakmayın düzeltme fırsatım olmuyor şu sıralar

Size iyi okumalar :)

--------------------------------------------------------------

⧐ Jungkook ⧏

Hep beraber ağlarken Yoongi hyung birden bizden ayrıldı ve göz yaşlarını sildi.

Boğazını da temizledikten sonra konuşmaya başladı ağlamaktan kısılan sesiyle.

"Taehyung ile Jungkook'un konuşacakları olmalı. Onları yalnız bırakmalıyız."

Jimin bana daha da çok sarılarak seslice ağlamaya devam etti.

"Onu bir daha asla bırakmam ki!"

Burnunu sertçe çekti ve öksürmeye başladı.

Yoongi hyung onu zorla benden ayırıp kucaklayıp götürmüştü.

Diğerleriyse isteksizce ayrılmışlardı yanımızdan.

⧐ Taehyung ⧏

Sonunda yalnız kaldığımızda elimi Jungkook'un yanağına koymuştum.

Hasret kaldığım tenine temas ettiğim anda nefesim kesilmişti yeniden.

Hızlıca onu kendime çekip kucağıma aldım ve o yere götürdüm, kocaman yaprakların olduğu ucu bucağı olmayan o sulu yere.

...

Orada bir yaprağın üzerinde sakince oturduk.

Onu asla bırakmıyordum.

Son bir ayda o kadar çok ağlamıştım artık göz yaşlarım çıkmıyordu. Sadece yorgun gözlerle bakıyordum etrafa.

Jungkook benden biraz uzaklaştığında gözlerine baktım.

Yeniden hayat buldum.

"Taehyung..."

Bir şey yapacak gücüm yoktu sadece kafamı iki yana salladım ve bakışlarımı aşağı indirdim.

Sus pus oturuyorduk.

Ama bunu bozacaktım.

"Sen kollarımdan giderken tutamadım seni.. O an kurallardan birini çiğneyip varlığımı sildirmeye hazırdım. Seninle tanıştığımdan beri yaşamak kavramını öğrenmişim de haberim yokmuş. Senin olmadığın bir alemi yasakladım kendime. Hoseok hyung durdurdu tabii... biliyor musun uzun bir süre gittiğini kabul edemedim. Sahip olduğum sonsuzluğun her anını o koca mor ağacın altında harcamaya başladım.

Bir ay denen şeyin hiç bu kadar ağır olacağını düşünmemiştim.

Sen giderken yapabildiğim tek şey gidişini izlemekti... Jungkook o kadar korktum ki bunu daha yeni sahip olduğum duygularla açıklayamam..."

"Ben de çok korktum."

Tekrardan ağlamaya başladım.

"Jungkook, bu kadar güçsüz olduğum için beni affet. Seni koruyamadım, sana layık değilim, ben..."

Göz yaşlarımı sildim ama devam edemedim.

"Özür dilerim."

"Sen olmasaydın ben şu an burada olamazdım."

Jungkook fısıltı şeklinde konuşmaya başladı.

"Ben ne olduğunu bile hatırlamıyorum ama sen bana en güzel anılarımı verdin Taehyung. Bu zamana kadar hep beni benden korudun. Hayır sen güçsüz değilsin, aksine o kadar güçlüsün ki benim burada olmam için yeterlisin.