CHAPTER 4

56 46 8
                                    


Nagmadali akong magbihis dahil baka ubusin ng gong-gong na ’yun ang Brazil Cerrado ko.

I just wear a black turtleneck sleeve, plain white mini skirt and my favorite black fury boots. I check my reflection in the mirror, as always I look stunning.

Hindi naman sa pinaghandaan ko talaga ang pakikipagkita ko sa kanya ha kasi hindi naman daw ’to date, Oo  hindi naman yata ’to date but I just wanna look formal since the last time na nakita nya ako sa bar I look like a drunk desperate idiot crying over a man, lol.

Ilang minuto lang akong nagmaneho at nakarating agad sa paborito kong coffee shop, ang Barista Lounge.

Pag pasok ko palang nakita ko na syang kumaway while wearing a big smile, kaya i head my way there agad.

‘Feeling close ah’ inner me

Well i can't deny naman na he has looks and his really attractive but his not my type.

"Hi, sit down" he offered ng makarating ako sa harap nya

"Im not a dog" pagmamataray ko while rolling my eyes.

"Your so rude miss but dont worry I understand you, you're freshly from break up. Normal lang yan na maging iritado kahit wala namang ginagawa sayo" parang pangungunsensyang ani nya at may kumawala pang mapanuksong ngisi sa mapupulang labi nya.

I just roll my eyes again at umupo na nga

"Stop rolling your eyes lady baka maduling ka" pang-aasar na nya naman at bahagyang tumawa.

Hes so annoying! Im pissed!

"You know what kung pinapunta mo lang ako dito just to annoy me because you're bored then you shouldn't waste my time!" inis na sambit ko but he just faint a smile again! I don't know why pero sobrang na-iirita talaga ako sa kanya.

"Ok sorry, you're just so cute when you're mad” he giggled “By the way, they're preparing the coffee na so just relax there” dagdag nya pa

My face heat up because of that complement though I know Im cute naman talaga, can't deny that.

I get my phone at nagscroll sa IG baka kasi pag sa kanya ko itutuon ang atensyon ko mas lalo lang akong ma wala sa mood at masira ko pa yang mukha nya.

Finally, after a long wait matitikman ko narin ulit ang favorite coffee ko, my stress reliever.

Inilapag ng waitress ang kapeng kanina pa namin hinihintay, agad ko naman itong kinuha at inamoy.

I miss this aroma, ninanamnam ko talaga ang sarap nito because for sure it will take me 5 months of waiting bago ko ulit ’to matikman.

Im in the middle of satisfying myself for an almost half a year craving for this coffee when i noticed the man infront of me na nakatingin sakin.

“Damang dama ah” nakangising ani niya

My cheek heated up, omg! did I just forgot na may kasama pala ako?

Im just so overwhelmed ng matikman ko ito. Gosh! for sure nag mukha akong tanga.

Iniwas ko nalang ang tingin ko sa kanya dahil sa sobrang hiya, feel na feel ko yung pag inum ng binili nyang kape pagkatapos ko sya tinarayan ng ganon, sa palagay ko ang kapal yata ng mukha ko.

Reyna ng lupa maari mo bang gamitin ang iyong brilyante at utusan ang lupa na lamunin nalang ako!

"U-uh, dont worry I'll pay for this" i said habang umiiwas parin ng tingin sa kanya.

Wait? Sinabi ko bang ako ang magbabayad? hala! I dont have money na pala, super expensive pa naman ng kapeng ’to! N-nasabi ko lang yun dahil sa sobrang hiya. Gosh! What should i do?

Art of Letting GoWhere stories live. Discover now