Art of Letting Go

CHAPTER 7

Pagkatapos kung umalis sa mansyon nagmamaneho ako pabalik ng ospital para eh check si lola.

My eyes gets blurry, my tears rapidly flows in my cheek. Ganito lagi ang nangyayari sa tuwing nagpapatawag ng family meeting si lolo, ni hindi ko nga alam kung dapat ba akong dumalo sa FAMILY meeting nila!

Hindi ko maintindihan, hindi ko alam kung anong dapat kung gawin o kung saan ako lulugar. Magsalita man ako o manahimik, may gawin man ako o wala, sagotin ko man sila pabalik o hindi, I always end up crying.

Tuwing nagtitipon-tipon kami, ako nalang lagi ang laman ng usapan, yung mga maling nagawa ko, mga isyong naririnig nila tungkol sakin, mga storyang gawa-gawa nila at kung ano-ano pa basta't masiraan lamang nila ako, ganun palagi.

Isa akong Aelazar kaya akala ng maraming tao spoiled brat ako, masagana ang buhay, na maswerti ako. Ang dami ngang na iinggit sa’kin eh dahil anak ako ng isang Aelazar that i wish i wasn't.

Bata pa lang ako inaabuso na nila ako, sinasaktan, minamaltrato, kung ano-ano nalang ang ginagawa nilang pananakit sakin, pinapalo ng kung ano-anong bagay na makita nila, kinukulong sa cabinet, hindi pinapakain tuwing may kasalanan akong nagagawa at laging sinasabi ni tita Viña na hindi daw yun pang-aabuso kung hindi pag-didisiplina. May sarili akong kwarto kung saan lagi akong nakakulong, sa tambakan namin ng mga lumang bagay.

Natuto akong alagaan ang sarili ko, tumayo sa sarili kong paa, naging independent ako, hindi ko kailangan ng mag-aalaga sakin dahil kahit nuon pa sarili ko lang ang meron ako.

Imagine, sa murang edad kaya ko ng gawin ang mga bagay na hindi ko pa dapat ginagawa “Kailangan ko pa ng gabay ng isang magulang” yan lagi ang nasa isip ko nuon sa tuwing napapahamak ako sa mga ginagawa kong gawaing bahay na dapat ay gawain ng mga mas nakakatanda sa’kin.

Nararanasan ko lang maging isang natural na bata sa tuwing kinukuha ako ni lola kaso bihira lang yun mangyari dahil pinagbabawalan ako nila lolo, minsan nga ninanakaw nalang ako ni lola sa tuwing wala sila.

Sa kanya ko lang naramdamang alagaan, dahil kay lola nakakalabas ako ng bahay, nakakapaglaro, nakakapasyal sa parke at nakakakain ng masasarap na pagkain. Sa tuwing hinihiram ako ni lola palagi nyang ginagamot ang mga sugat ko, mga paso, at mga pasa ko na dulot ng pagpapahirap nila lalo na ni tita Viña.

Hindi ko nga maintindihan kong bakit nila sa’kin pinapagawa ang mga gawaing bahay na dapat ay gawain ng mga katulong o ng mga taong nasa tamang edad na. Hindi ko rin maintindihan kung ano ang dahilan at ganun nalang ang galit ni tita Viña sa’kin.

Madaming nagsasabing mabuti akong bata at pinagpalad sila na magkaroon ng anak na katulad ko maganda, mabait, talentado, at matalinong bata, ngunit sa kabila ng mga papuri na aking natatanggap palagi paring hindi sapat para maipagmalaki ako ng aking mga magulang at pamilya.

Ginugol ko ang oras ko sa pag-aaral at laging nagtatapos ng may mataas na marka pero ni isang papuri hindi ko narinig galing sa kanila.

Nagtimpi ako, hindi ako nagtanim ng galit sa kanila at nanatili ang respeto ko pero ubos na ang pasensya ko! This is too much! sumusobra na talaga sila. 19 fucking years naging miserable ang buhay ko. It all started when my sister died, namatay sya ng dahil sa sunog. Simula ng namatay sya ganun na nila ako ituring, sinisisi nila ako sa pagkawala ni ate, ako daw ang dahilan ng sunog na yun but I was just 4 years old that time, i know nothing ni hindi ko alam kung ano ba talagang nangyari nong mga panahong ’yun. They're all blaming me at hindi ko rin maiwasang sisihin ang sarili ko kahit hindi ko alam kung ano talagang nangyari. Lagi kong naririnig ang mga katagang "Sana ikaw nalang ang namatay!" and it made me laugh, how i wish too.

Napahinto ako sa pagmamaneho ng makita ko ang isang pamilyar na lugar, isang special na lugar para sa akin.

Ipinarada ko ang sasakyan at bumaba rito. Dito nya ako unang dinala paboritong lugar nya daw kasi 'to dahil kitang-kita mula rito sa kinatatayuan ko ang paglubug ng araw na magkasama naming pinapanood, magkasama naming pinapanood noon, noong ako pa ang nagpapasaya sa kanya. Hindi maganda ang panahon ngayon sumasabay sa sakit na nararamdaman ko.