CHAPTER 25

19 6 5
                                    


The Truth Unveiled


The night of the charity gala buzzed with anticipation, but for me, para lamang itong pressure cooker. Puno ng takot at kaba ang aking puso, habang patuloy na tumatakbo ang oras.

Habang ako ay naglalakad sa mahabang red carpet, paakyat sa elegant decorated venue ng event, nagkakarera ang mga ‘what ifs’ sa aking isipan. Mga what if na takot akong magkatotoo.

Sino ba talaga ang nanaig o ang natalo sa laban na ’to?

Tonight is the night that I would finally reveal the truth to Wayde—the truth that I had kept hidden for so long.

Sa loob ng ilang taong pagtatago at pag iwas, finally, nagkaroon rin ako ng lakas ng loob na sabihin sa kanya ang totoo, na sabihin sa kanya ang tungkol sa anak namin. Kahit binabalot pa rin ng takot ang puso ko, takot na baka ilayo nya sa akin ang anak ko.

As I expected marami ng tao ang nandirito ngayon, mapa-guess man o mga fans na nag-aantay.

Nang makapasok ako sa loob, agad akong upo. Lumapit naman  ang isa sa mga event organizers at kinausap ako upang pangunahan ko ang event sa pamamamgitan ng pagbigay ng mensahe ng pasasalamat.

Pasasalamat sa isang successful and hit movie na aming nabuo, na ngayo’y trending maging sa ibang bansa. Pinalabas ang adaption movie nato sa mga cinema nationwide at agad na prinoseso upang maipalabas sa ibang bansa. Malaki din kasi ang sakop ng network namin at malalakas ang nasa itaas, kaya mabilis nag trending ang project na ’to at kumita ng ilang bilyon. Masaya ako para kay lola, napaka-successful ng storyang isinulat nya.

Ilang taon na rin mula noong ako’y unang nakaapak sa entablado. Halos limot ko na ang pakiramdam, dahil na din sa dungis ng pangalan ko ngayon. Kahit na nakabalik ulit ako sa itaas, hindi pa rin bumabalik ang kumpyansa ko, hindi na tulad noon. Noon ay puno ng saya at pananabik ang nararamdaman ko sa tuwing ako’y ginagawaran ng parangal, ngunit ngayon puno na ng takot at pagdududa.

Maaaring para sa iba ay mababaw lang ang dahilan ng maghihirap ko, ngunit sobrang laki ng epekto nito sa’kin.

Ang unang nagkakataon na nakatayo at nakapagbigay mensahe ako sa entabladong ’to ay noong kasama ko si Wayde, magkasama kaming nagbigay ng appreciation message sa lahat ng sumuporta sa kauna-unahang movie namin. Ngayon, ako na lang mag isa ang aakyat sa stage, wala na akong kasamang magpapasalamat sa lahat ng tumangkilik at sumuporta sa successful movie namin, na baka ay huling pelikula ko na rin.

I stood up with the perfect posture showing them the elegance and confidence even I’m thorn inside. After delivering my speech, I stepped off the stage, while my heart is pounding.

This success wouldn't be possible if I didn't go through all those pain. The pain help me manage my emotions and give my all out. Ang masasakit na pangyayari ang kinapitan ko upang mas maging makatutuhanan ang mga eksena. Iyak hanggang lumabas ang lungs kung baga.

Habang pababa ako ay nakita ko si Wayde na nakatayo sa isang table habang hawak ang isang pamilyar na eyeglasses.

Teka lang parang—

His gaze locked on me, na agad ko namang pinutol. I could tell that it's a mix of longing and regret, etched across his face

After I sit down, he was called to give a speach also. He expressed his gratitude at ng matapos sya, he step off the stage at dumaan sa harap ko.

I think this is the ring time.

Taking a deep breath, I stop him.

“Wayde,” I said softly, habang bakas pa rin sa boses ko ang pangamba.

Art of Letting GoWhere stories live. Discover now