Red Card Love~Pablo Gavi

2.0

Böyle bir tepki beklemiyordum . Öylece yüzüne bakarken son derece hissiz bir şekilde bana bakıyordu .

"Ne ?"

"Dediğimi duydun , ara verelim ."

"Nasıl yani? Sorunlarımızı çözmek yerine onlardan kaçacak mıyız ?"

"Sorunlarımızı yatakta çözmekten bıktığını söyleyen sensin , o halde kaçacağız ."

"Normal iki insan gibi çözemeyeceğiz yani ?"

"Evet , bizim bunu yapabilme kapasitemiz olsa yatakta çözmezdik . Belki de haklısın biliyor musun , belki de bizim son kullanma tarihimiz geçmiştir bu yüzden her seferinde o çürük tat gelmesin diye başka şeylerle karıştırıyoruz ."

Sinirle parmağımı kaldırdığımda hala duruşunu bozmamıştı . Birkaç kere konuşmak için ağzımı açtım fakat ağlamamak için sustum . Kendimi hazır hissettiğimde dudaklarımdan o kelimeler döküldü .

"Umarım ileriki ilişkilerinde sorunlarını yatakta çözdüğün zaman aklına ben gelmem o halde ."

"Umarım ."

Bu kadardı . Masaya koyduğum anahtarı aldım ve hızla evden çıkıp kapıyı suratına çarptım. Evden çıktığım anda beni bir okyanustaymışım gibi boğan gözyaşlarımı serbest bıraktığımda nefes almak için hıçkırıklarımın gitmesine de izin verdim . Hızlı adımlarla arabaya binmek için ilerlediğimde son kez arkama baktım . Gözyaşlarımın buğuladığı görüşümün ardında gördüğüm tek şey camın perdesini aralamış bana bakan Pablo idi . Kafamı geri çevirdim ve arabaya binip hızla uzaklaştım . Yol boyunca ağlamamıştım , sadece gözyaşlarım yanaklarımdan süzülüyordu . Eve geldiğimde anahtarı çıkardım fakat içeriden sesler geliyordu, evde biri vardı . Ben kapıyı açmadan kapı açıldı ve Xavi gülümseyerek karşımda dikildi . Fakat beni gördüğü anda yüzündeki gülüş solmuş ve yerini tamamen endişeye bırakmıştı .

"Dani ? Ne bu halin ne oldu ?"

Cevap vermedim ve yavaş adımlarla eve girdim . Arkamdan merakla söylenirken tek yapmak istediğim kulaklarımı tamamen kapayıp uyumaktı . Koltuğa oturup başımı ellerimin arasına aldığımda hıçkırıklarım ufak ufak ağzımdan kaçıyordu . Xavi'nin merakı gittikçe artarken yanıma oturdu ve ona bakmamı sağladı .

"Nereden geliyorsun sen ? Pablo'dan gelmiyor musun ? Pedri onunla olduğunu söyledi ."

"Biz ..."

"Siz ? Siz ne ?"

"Biz yapamadık ."

Cümlemi tamamlar tamamlamaz kendimi daha fazla tutamadım ve ağlamaya başladım . Xavi ne dediğimi çok iyi anlamıştı . Beni kendine çekip sıkıca sarıldı ve hiçbir şey söyleyemedi.

Sabah gözlerimi açtığımda koltuktaydım . Xavi yoktu . Gözlerim o kadar ağrıyordu ki biraz da bunun için ağlayabilirdim . Koltukta yavaşça doğruldum ve üzerimde dünden kalan kıyafetlere baktım , hala kokusu duruyordu. Mutfağın kapısı açıldığında Xavi uyandığımı görüp yanıma geldi .

"Güzelim , günaydın ."

Cevap veremedim , gün aymış sayılmazdı çünkü . Şişmiş gözlerimle ona döndüğümde yüzünün ne kadar asık olduğunu fark ettim . Yanıma oturdu ve parmaklarını saçlarımdan geçirip gülümsedi .

"Bunu sormam çok saçma olacak ama nasıl hissediyorsun?"

"Bilmiyorum ."

"Pekala, bugün sahaya gitmeyeyim ister misin ?"

"Git , işlerini aksatma ."

"Sen ne yapacaksın ? Gelmeyecek misin bugün ?"

"Hastaneye gideceğim. Haberleşiriz , şimdi dinlenmek istiyorum ."