"Ulan son zamanlarda eve bile gelmiyorsun." Sanemi gözlerini kısarak konuştu. Obanai güldü, "İki gün oldu. Abartma."
"Kanae yalnız yaşasa sanki ben burada duracağım da..." Sanemi gözlerini devirdi ve televizyona döndü. Obanai bir kere daha hafifçe gülerek kendini Sanemi'nin yanına bıraktı. "Giyuu yok mu bugün?"
"Dün de gelmedi, yalnız kaldım."
Obanai sehpaya göz gezdirdi, "Belli, dağıtmışsın ortalığı."
"Biraz." dedi Sanemi gözlerini televizyondan çekmeden.
2
"Emin misin Iguro-kun'un gelmeyeceğinden?" Kanae emin olamayarak koltuğa oturdu. Sanemi elinde iki kupa ile yanına gelirken dudağını büzdü. "Gelse çoktan gelirdi. Ama arayayım bir."
Kanae başını salladı ve Sanemi'nin ona uzattığı kahveyi alarak bir yudum aldı.
"Alo, Obanai."
"Bugün de gelmiyorsun galiba?"
"Neredesin?"
"Kanroji de orada mı?"
"Ne zaman kapatacaksınız?"
"Oh, peki." Sanemi rahatlamıştı. "İyi eğlenceler." yüzündeki alaylı gülümseme ile konuştuktan sonra gülüp telefonu kapattı. Keyiflenmişti. Kanae'nin yanına oturarak kafasını onun göğüslerine yasladı ve kollarını beline sardı. Kanae gülümseyerek biraz daha yatarmışcasına bir pozisyona geçti. Sanemi bununla kafasını Kanae'nin göğsüne iyice yerleştirip ona ayak uydurdu.
"Obanai olduğu için hiç yalnız kalamazdık. İyi ki yalnız bırakmışım onları gece." Sanemi mayıştı. Kanae bir elini Sanemi'nin saçından geçirerek okşamaya başladı. "Şaka maka, gerçekten iyi ki bırakmışsın. Mitsuri'yi tanıdığımdan beri ilk defa böyle mutlu görüyorum."
Sanemi gülümsedi, "Obanai de öyle. Hatta ilk defa mutlu görüyorum diyebilirim." dedi. Gerçekten de, Obanai'yi daha önce bu şekilde mutlu görmemişti. Mitsuri, sanki Obanai'yi bir şekilde kurtarmıştı. Gülümsemesini genişletti ve Kanae'nin dudaklarına bir öpücük kondurdu. "Biz de iyi ki tanışmışız."
Kanae naifçe güldü ve Sanemi'nin saçlarını karıştırdı.
2
"Bıraktığın için sağ ol." Mitsuri gülümsedi. Obanai onu her gün olduğu gibi evine bırakmıştı. Mitsuri onu içeri davet ederdi, fakat birkaç gün önce iki gece onda kaldığı için tekrar çağırmaya utandı ve yalnızca teşekkür etti. Obanai de gülümsedi. İkisi de hareket etmiyordu. Mitsuri bu şekilde ayrılmak istemediği için kollarını açtığında, Obanai bu anı bekliyormuşcasına kollarının arasına girdi ve onu kucakladı. Mitsuri hafifçe güldükten sonra yüzünü saçlarına gömüp derin bir nefes aldı. Bir dakikanın ardından ayrıldıklarında Obanai çok da uzaklaşmadan sevgilisine baktı, "Yarın görüşürüz."
Mitsuri başını salladı, "Görüşürüz."
Obanai, Mitsuri'nin yüzünü kavrayarak hafifçe parmak uçlarına kalkıp Mitsuri'nin yanağına bir öpücük bıraktı. Ardından kızarmış yanaklarını umursamadan gülümsedi ve ondan uzaklaşıp arabaya binmeden önce el salladı. Mitsuri'yi şaşkınca orada bıraktı.
Mitsuri, Obanai onu her öptüğünde kalakalıyordu. Obanai genelde minik, masum öpücükler verirdi. İlk öpücüklerinin ve gece olan küçük konuşmanın ardından Obanai artık daha sevecen bir sevgili olmuş, sürekli Mitsuri'ye olan sevgisini küçük şekillerde gösteriyordu. Mitsuri birkaç saniye sonra eli yanağına giderken kaşlarını büzdü ve gülümsedi. Onu çok seviyordu. Yüzündeki gülümseme ile arkasını döndü ve eve girdi.
