𝐂𝐎𝐋𝐎𝐑 𝐎𝐅 𝐓𝐇𝐄 𝐍𝐈𝐆𝐇𝐓 ╏ 𝐌𝐘𝐆✔

31

Not; bu kitabı okuyanlar için kısa bir hatırlatma, final yapmamıza çok az kaldığını söylemek istedim arkadaşlar. Taslaklarımda sizin için hazırladığım pek çok yeni kurgu mevcut ancak ondan önce Kiss Kiss Bang Bang'i bitirmeyi düşünüyorum. Lütfen buraya bana ne okumak istediğinizi belirtin. Karakter ya da kurgusal olarak ne tip bir hikaye oluşturmamı istersiniz? Çünkü başım gerçekten çok dolu ve bu konuda onlarca seçenek arasında kaldım. Buraya kadar okuduğunuz için çok teşekkür ederim.

-

"Ne zamandır banliyölerde düzenlenen dans gösterilerine düşkünsün?"

Kocam isteksiz bir yüzle kapımı açtığında arabadan indim ve "Midnight Feast sıradan bir dans gösterisi değil," dedim sadece yirmi dört saatten az bir süredir tanıdığım kızı savunduğuma hayret ederek, "Bu Siyah Kuğu, en azından bir saat boyunca yanımda mutluymuş gibi davranamaz mısın?"

Jungkook içinde bulunduğumuz mahalle için çok gösterişli olan ceketini düzeltti ve sonra içine girebilmem için bana kolunu açtı, "Karımın bir anlaşma karşılığında onu satın almak isteyen patronumu tatilimize davet etmesine çok sevindim," diye yüzüne sinir bozucu bir gülümseme koydu.

Tamam, Londra'ya döndüğümüzden beri hiçbir şey eskisi gibi gitmiyordu ve böyle bir durumda ondan çok fazla şey beklemek istemedim. Ama yakın zamanda yıkılan evliliğimizi düzeltmeye ve kaybettiklerimizi geri kazanmaya çalışırken yalnız olduğumu bilmiyordum. Londra'ya dönmeden önce her şeyi arkamızda bırakacağımıza dair bana güvence veren kocam elinden gelen her fırsatta yaptıklarımı yüzüme vurmaktan çekinmedi ve bu çok sinir bozucuydu. Beni affetmeyi başaramadıysa neden tekrar denemek istediğini söyledi? Boşanmak Jungkook için bir seçenek değildi çünkü her zaman ailesine ve arkadaşlarına birbirimiz için ne kadar uygun olduğumuzu, birlikte ne kadar mutlu olduğumuzu kanıtlamaya çalıştı.

Ama tahmin edin, kapalı kapılar ardında hiçbir şey düşündüğümüz gibi değil. Onu hala seviyorum ve onun da beni sevdiğini biliyorum fakat sevginin bir yaşam ortaklığını sürdürmek için yeterli olup olmadığını bilmiyorum. Derin bir iç çekişle kocamın koluna girdim ve gösterişli tarzımız için son derece sefil görünen paslı merdivenlerden inmeye başladım.

"Burayı nereden buldun?" Jungkook kaşlarını çattı ve etrafına kısa bir bakış atarken yüzünü buruşturdu, "İyi bir İtalyan restoranına gidebilirdik."

"İyi bir İtalyan restoranı Siyah Kuğu göstermez," diye çırpındım etrafta koşuşturan dansçılara ve görevlilere çarpmamaya dikkat ederek.

"Bella!" kocam derin bir şok içinde ikimize doğru koşan kızıl saçlı maskeli kıza baktı, Lily birkaç makyaj sanatçısını iterken, "Geldin!" diye bağırdı. Sanki uzun zamandır arkadaşmışız gibi beni kucakladı ve sonra kocama döndü, "Bay Jeon?"

Tuhaf, küçük, dore renkli bir elbise ve örgü çoraplar giyiyordu. Ayaklarında yüksek tabanlı topuklu ayakkabılar vardı. Yüzündeki tüylü maskeyi çıkardı ve yoldan geçen görevlilerin ellerinden iki tanesini kaparak bize doğru salladı, "Midnight Feast'de sadece dansçıların maske takacağını düşünüyorsanız çok yanılıyorsunuz."

"Bekle, bunları takmamız gerektiğini mi söylüyorsun?" Jungkook Lily'nin salladığı hayvan motifli maskelere bakarken dehşete düştü.

"Hadi," dedim kızın elindeki maskelerden birine uzanırken, "Eğlenceli olacak."

"Garip bir eğlence duygusu," Jungkook kaşlarını çattı.

"Merak etmeyin Bay Jeon," dedi Lily abartılı bir tavırla garsonlardan birinin tepsisinden kaptığı iki şampanya kadehini bize uzattı, "İlk seferinde herkes biraz zorlanıyor."

"Şovunuzda şimdiden iyi şanslar," dedi Jungkook sevimli olmaktan uzak olan maskeyi yüzüne örterken.

Diğerini yüzüme koydum ve biletleri çantamdan çıkardım, en son burada olduğumdan beri oldukça farklı bir şekilde dekore edilmiş olan sahnenin önündeki masalardan bizim için ayrılanı bulmak için. Jungkook gergin bir şekilde oturdu, ceketini düzeltti, sessizce şampanyasını yudumladı ve birkaç dakika içinde salonu dolduran maskeli seyircilere bakarken bacağını diğerinin üzerine koydu, "Oyunlarla ilgilendiğini söyleseydin şehir tiyatrosuna gidebilirdik. Belki bir opera."

"Neden onlara bir şans vermiyorsun?" İçeceğimi yudumlarken sordum, "Bunlar son derece yetenekli ve ismi pek bilinmeyen sanatçılar. Sanırım çoğu üniversite öğrencisi."

"Onlar için mutluyum ama şirkette gerçekten yoğun bir gündü ve evde uzanmak yerine akşam dışarı çıkacaksam buna değmesini istiyorum."

"Lily'ye güvenmek zorundayım."

"Peki," diye elini dizinden kaldırarak nazikçe elimin üzerine koydu ve vücudumu bir korku dalgası sardı. Sarsıcı bir elektrik ya da aniden kapınızı çalan bir ürperti gibiydi. O kadar saçmaydı ki elimi çabucak geri alıp saçlarıma koymak zorunda kaldım. Patronunun tatilimize dahil olmak için kilometrelerce öteden İtalya'ya geldiğini keşfettiğinden beri bana bir kez bile dokunmadı ve şimdi kocamın elini tutmak çok garip geliyor.

Kekeledim ve bir şeyler söylemek istedim ama bu noktada küçük salonu dolduran tüm ışık kesildi ve sahne, geri kalan her şey gibi tamamen karanlığa gömüldü. Maskeli yüzler tam bir sessizliğe büründü ve çok hüzünlü bir kemanın sesi kulakları doldururken parlak beyaz ışık siyah perdeli sahneyi aydınlattı. O kadar yoğundu ki bir noktada gözlerimi korumak zorunda kaldım. Bir saniyelik dikkatsizlik, sahnenin ortasında duran adamı görmemi engelledi. Oraya ne zaman geldiğini bilmiyorum. Tepeden tırnağa siyah giyinmiş adam dizlerinin üzerine koyduğu kolunun altına gömülmüş yüzüyle diz çökmüştü. Müzik yükselirken herkes büyük bir dikkatle ona odaklandı.

Zarif üst bedeni tamamen çıplaktı. Vücudunun ortasından geçen gümüş zincirler dışında, mermer-soluk teni beyaz ışıkta doğaüstü bir şey gibi parlıyordu. İyi yapılı ama ince kollarından birini indirdi, başını hafifçe yukarı kaldırdı ve ışık çıplak sırtının arkasındaki iki büyük siyah yanmış kanadı ortaya çıkarttı. Maskenin altındaki siyah gözler seyirciyi bir tür sakinlikle taradı, ince elini şimdiye kadar gördüğüm en nazik hareketle kaldırdı, siyah deri pantolonla kaplı uzun bacaklarından birini kaldırdı ve sahnenin ortasında ayağa kalkarken müziğin temposu hızlandı.

Siyah perde yavaşça açıldı ve kollarını açarak etrafında dönmeye başladı. Tamamen beyaz giyinmiş arka dansçılar sahneye çıktı ve onun gibi dönmeye başladılar. Büyüsüyle herkesi sersemleten adamı etten bir daire içinde çevrelediler. Kimse gözlerini sahneden alamıyordu. İnsanlar nefeslerini tuttular ve önlerindeki muhteşem görsel şöleni izlerken bakışlarım odanın köşesinde gizlenmiş, sahne ışıklarının arkasında gölgelenmiş bir masaya, nereden geldiğini anlamadığım bir dürtüyle yakalandı.

Saniyenin onda biri kadar kısa bir sürede orada gördüklerim yüzünden nefes alamıyordum. Yüzünün yarısını kaplayan siyah bir maske takan adamın yüzünün diğer yarısını açığa çıkardı. Tanıdık yara izi. O gözler. Nefesim boğazıma takıldı ve sahip olduğum ürkütücü farkındalık nedeniyle belirsiz bir hareketle elimi kocamın eline koydum. Tamamen dürtüseldi, neden yaptığımı bilmiyorum. Jungkook bakışlarını dizinde birleşen ellerimize indirdi ve sonra bana küçük bir gülümseme verdi.

Bütün bunlar çok hızlı oldu. Sahneye geri döndüm, gösteri coşkulu hale geldi, müzik hızlandı, daha karanlık bir şeye dönüştü ve eller dairenin ortasındaki siyah kuğunun bedenini yukarı kaldırdığında başımı ürkekçe salonun köşesindeki masaya geri çevirdim.

Gitmişti.

Min Yoongi ya da olduğunu düşündüğüm kişi her kimse artık orada değildi.

Derin bir nefes aldım ve ellerin üzerindeki siyah kuğu kanatlarını yakıncaya kadar çemberin ortasına düşüp gözlerden kaybolunca ben de ellerim acıyana kadar alkışlamak için ayağa kalktım.

Beni takip ediyor olamaz.