BATAKLIK

9. Bölüm ''Ölüm''

Bölümün anısına multimedya da; Lana Del Rey - Serial Killer

9. BÖLÜM ''Ölüm''

Ciğerlerimi patlatabilecek kadar derin bir nefes aldım. Biraz bıkmış, fazlasıyla da yorgun hissediyordum. Bağdaş kurup oturmuş olduğum yatağımda etrafımı incelerken odam bana ilk defa bu kadar yabancı geliyordu. Artık burası benim için farklı bir dünya haline gelmişti. Aklım, ruhum ve bedenim... Bugün olanlardan sonra onlar dışarıya, Aren'in dünyasına ait hissediyorlardı.

Belki de öyle olmak zorunda olduğu içindi, kestiremiyordum. Ama hakkında hiçbir şey bilmediğim bir adamın beni rahatlıkla oradan oraya savurması telaşlanmamı sağlayabiliyordu. Tüm o soğuk gözlerle beni incelerken ruhuma kattığı titreme hissi yaşadığımı hissettirmişti. Etrafımdaki her türlü insanın aksine, Aren bana bir şeyler hissettirebilmeyi başarmıştı.

''Kayra normalde böyle bir çocuk değil, Selim bey.''

Annemin ağlamaklı sesini duyunca boğazıma oturmuş olan yumruyu yutkundum. Tüm ailem, artı Selim bey dahi buradaydı. Ben saatlerce eve dönmeyince bir şekilde burada toplanmayı başarabilmişlerdi. Eve girdiğimde her yerden telaş akıyordu.

''Hep o günden sonra böyle oldu!'' Ağlama isteğimin geri gidebilmesi için dudaklarımı dişledim. O gün, o gün, o gün! Neden her diyalogda karşıma çıkıyordu? Evet, o günden sonra tüm olumsuzlukları üzerime yapıştırdım fakat kim yardım için elini uzatmıştı? Tamam, ben zaten tüm yardımları itmiştim, hala dahi itiyordum lakin ruhumun iyileşmek için daha fazlasına ihtiyacı olduğunu kavrayamayacak kadar bana uzak olmalarının sebebi de mi bendim?

''En son saatlerce kaybolduğunda kızımı perişan bir halde buldum. Yine aynı şeyleri yaşamayalım.'' Annem hıçkırıklarının arasından zorla konuşurken içeriye gitmek adına tüm isteğimi bastırmaya çalıştım. Eğer adımımı salonun eşiğinden atarsam büyük bir dramanın ortasında kalacaktım, biliyordum. Tüm ağlamalar, bağırışmalar, annemin feryat aratmayan cümleleri...

Şimdi bile dram evin her yanına dağılmıştı. Sadece Selim beyin burada olması dahi olayın ne kadar büyütüldüğünün başka bir göstergesiyken, kalbimi sıkıştıran korku ailemden çok daha uzak bir kapıya uzanıyordu. Tekrar Eyüp'ün eline düşebileceğim gerçeğinde asılı kalmıştım. Daha fazla başka şeyler için çabalamak istemiyordum. Sadece huzurlu olmak istiyordum.

''Kayra ile benim konuşmamı ister misiniz?''

Selim beyin sakin sesi kulağıma ilişince uzun zamandır tutmuş olduğum nefesimi dışarıya bıraktım. Eğer iletişime geçeceğim ilk kişi o olursa daha iyi olacağımı biliyordum. O adam beni tüm stresten arındırıyordu.

''Sizinle konuşacağından emin misiniz?''

Babamın sesini ilk defa duydum. Eve girdiğim andan beri oturmuş olduğu koltuğundan sinirli halini sindirmeye çalışıyordu. Bana, beni öldürmek üzereymiş gibi bakmıştı o yüzden onun düşünceleri üzerine yoğunlaşmayı tercih etmemiştim.

''Babası olarak sizin onu daha iyi tanıdığınıza eminim.'' Kesinlikle hayır. ''Fakat yıllardır bu işi yapan biri olarak ona nasıl yaklaşılması gerektiğini içinizden birinin bildiğini sanmıyorum. Bu çocuk 1 yıldan fazladır bu halde. Belli ki yanlış yollar denemişsiniz.''

Sonrasında yarım dakikalık bir boşluk olduğunda Selim beyin kazandığını anlamıştım. Bunun üzerine kapım hafifçe tıklatıldığında haklı olduğumu biliyordum. ''Kayra,'' diye fısıldadı Selim bey. ''Gelebilir miyim?'' Oturduğum yerden yavaşça kalktım ve kapıyı aralayıp Selim beyin tek olduğuna emin oldum. Keskin ve mavi gözlerle beni izliyordu. Tüm ruh halimin beyninde veri olarak kayıtlara geçtiğine emindim. Sadece oturuş tarzından dahi bir insanın içinde bulunduğu duygu yoğunluğunu kavrayabiliyordu.