ឧបសគ្គស្នេហ៍(The End)

ភាគ8: ទៅផ្ទះអំណាក់

<អឹម...>ជីមីនគ្រាន់តែឈានជេីងរកចុះភ្លាមក៏ត្រូវអ្នកម្ខាងទៀងចាប់ទាញមកវិញថេីបយកតែម្តង។
<អឹម....ហឹម>ជីមីនគក់ទ្រូងយ៉ុនហ្គីដេីម្បីឲ្យគេដោះលែង។
<រៀបចំទៅបងជូនទៅវិញ>យ៉ុនហ្គី
<....>ជីមីនមិនមាត់រួចក៏ចូលបន្ទប់រៀបចំខ្លួនបាត់ទៅ។

#ផ្ទះជីមីន
<ម៉ាក់កូនមកវិញហេីយ>ជីមីនរត់មកដល់ក៏អោបម៉ាក់យកតែម្តង
<កូនញ៉ាំអីឬនៅ>អ្នកស្រីផាក
<នៅទេកូនចាំញ៉ាំមួយម៉ាក់ប៉ា>ជីមីនតបទាំងសេីចស្ញេញដាក់ម្តាយ។
មួយសន្ទុះក្រោយមកពួកគេក៏ញ៉ាំអាហាររួចរួចក៏នាំគ្នាបំបែកទៅធ្វេីការរៀងៗខ្លួន។
#មួយអាទិត្យក្រោយមក
ព្រឹកនេះក៏ដូចរាល់ដងរាងតូចភ្ញាក់រៀបចំខ្លួនទៅសាលាដូចរាល់ដង។
#នៅសាលារៀន
នៅក្នុងសាលាយេីងឃេីញមិត្តបីនាក់កំពុងនិយាយគ្នា
<បងជីនមិចមួយរយៈនឹងខ្ញុំឃេីញបងទៅណាមកណាជាមួយលោកគ្រូជុនរហូតចឹងន៎េកុំថាបងមានអីលាក់បាំងខ្ញុំណា>ជីមីន
<មែនហេីយបងមានអីលាក់មែន>ថេយ៍
<គ្មានបានលាក់បាំងអីទេកុំចេះតែគិតផ្តេសផ្តាស>ជីនឆ្លេីយទាំងរាងអៀនៗ
<បេីគ្មានអីលាក់បាំងមិចបងមុខក្រហមចឹង ឬ...ក៏
..បងឯងហេីយលោកគ្រូមានអីទាក់ទងគ្នា>ជីមីននិយាយទាំងអោនទៅជិតជីនមេីលមុខ
<គ្មានទេឯងកុំចេះតែថាចុះឯងហេីយនឹងសិស្សច្បងយ៉ុនហ៎មិចវិញ>ជីនសួរបកវិញ
<គឺសង្សារនឹងហេីយ>ជីមីនធ្លោចមាត់និយាយការពិតបាត់
<អាយ៎...ឯងទៅទាក់ទងគ្នាពីកាលខ្មីន>ថេយ៍គ្រាន់តែឮចេញងាកមកសួរភ្លេត
<វាស្អីឯងនឹងចង់ដឹងរឿងគេហួសហេតុ ហេីយឯងទាក់ទងគ្នាយូរនៅ>ជីន
<អឺ...នេ៎...ខ្ជិលកុហកណាស់ទឹមតែទាក់ទងគ្នាទេ>ជីមីន
<ហីយ៉ាមិត្តយេីងមានសង្សារហេីយជ័យោ>ថេយ៍
<តោះមីននីប្រយាប់ទៅផ្ទះ>យ៉ុនហ្គី
<តោះ យេីងទៅហេីយណាបាយៗ>ជីមីននិយាយរួចក៏ចេញទៅបាត់ទៅ
<ជីនបងមកដល់ហេីយតោះយេីងទៅ...អាយ៎សួស្តីថេយ៍>ណាមជុន
<បាទសួស្ដីលោកគ្រូ>ថេយ៍ឆ្លេីយព្រមទាំងធ្វេីមុខឆ្ងល់ថាពីរនាក់នេះត្រូវជាអីនឹងគ្នាឲ្យប្រាកដទេ
<កុំធ្វេីមិខឆ្ងល់ពេក ពិននឹងល្មមដឹងហេីយបាច់ឆ្ងល់ទេ>ជីននិយាយឲ្យថេយ៍គេទៅណាមួយគ្នាពិននឹងហេីយបេីមែនជាសង្សារដ៏ចម្លែក
<បងហេីយគាត់ទាក់ទងគ្នាមែន>ថេយ៍ខ្សឹបសួរជីនឲ្យកាន់តែច្បាស់
<អឹម...បងទៅហេីយណា>ជីនបានតែងក់ក្បាលរួចក៏ចេញទៅជាមួយណាមជុនបាត់ទៅ
<ហឹកហឹក...>ថេយ៍នៅសុខក៏ចាប់ផ្តេីមយំយកតែម្តង
<គេមានគូរអស់ហេីយចុះខ្ញុំ ឯណាទៅគូរខ្ញុំ..ហឹកហឹក>ថេយ៍ស្រែកយំហេតុអីគេមានគូរអស់ហេីយនៅតែគេចឹង
<គូរអូននៅទីនេះហេីយ>ជុងហ្គុកមិនដឹងមកពីកន្លៀតណាទេ
<កុំមកលេងសេីចជាមួយយេីងកំពុងខូចចិត្ត>ថេយ៍
<ក្រេយឯងសួររកគូរហី ឡូវយេីងមកធ្វេីជាគូរឯងហេីយមិនសប្បាយចិត្តទៀតហ៎េ>ជុងហ្គុក
<បានហេីយយេីងដឹងថាឯងចង់សេីចចម្អកយេីង>ថេយ៍
<ទេ...យេីងមិនដែលចង់សេីចចម្អកឯងទេ>ជិងហ្គុកនិយាយទាំងទៅអង្គុយក្បែរថេយ៍
<ហឹក...មិចក៏គ្មានអ្នកណាមេីលឃេីញយេីងចឹងយេីងអាក្រក់ណាស់មែន>ថេយ៍បានគេមកលួងចឹងក៏ទួលពិតប្រាប់គេ
<ចុះអ្នកនៅចំពោះមុខឯងនេឯងមិនមេីលឃេីញគេទេ>ជុងហ្គុកគេចាប់ផ្តេីមរាងអន់ចិត្តនឹងរាងតូចហេីយ
<យេីងមេីលឃេីញឯងរាល់ថ្ងៃតេី>ថេយ៍
<ថេយ៍យេីងលែងចង់លាក់ឯងហេីយ ឯងចាំស្តាប់យេីងណាហេីយកុំខឹងយេីងឮអត់>ជុងហ្គុក
<អឹម...>ថេយ៍
<គឺយេីងស្រឡាញ់ឯង>ជុងហ្គុក
<ហឹក...ហឹក មិចក៏ឯងទឹមប្រាប់យេីង>ថេយ៍ចាប់ផ្តេីមយំម្តងទៀត
<មិចក៏ឯងយំឈប់យំទៅបេីឯងមិនស្រឡាញ់យេីងក៏មិនអីដែរ យេីងដឹងខ្លួនឯងច្បាស់ហេីយ>ជុងហ្គុកក៏ទម្លាក់ទឹកមុខ
<អ្នកណាថាយេីងមកនស្រឡាញ់ឯង>ថេយ៍
<ចឹងមិចវិញ>ជុងហ្គុកសួរបញ្ជាក់
<គឺ..យេីងក៏ស្រឡាញ់ដែរ>ថេយ៍ឆ្លេីយទាំងអៀនៗ
<ពិតមែនហ៎ យ៎េទីបំផុតថេយ៍ៗព្រមស្រឡាញ់ខ្ញុំហេីយ>ជុងហ្គុកនិយាយព្រមទាំងលេីកថេយ៍ក្រវីពេញនឹង
<បានហេីយដាក់យេូងចុះទៅ>ថេយ៍
<ដាក់ចុះក៏បានតែសុំថេីបមួយខ្សឺតមេីល>ជុងហ្គុកនិយាយរួចក៏អោនទៅថេីបថ្ពាល់ប៉ោងៗនោះមួយខ្សឺត
<តោះ>ជុងហ្គុក
<ទៅណា>ថេយ៍
<ទៅផ្ទះអំណាក់>ជុងហ្គុក
<ឆ្កួត..>ថេយ៍និយាយទាំងអៀន
<ទៅអត់ឡូវ>ជុងហ្គុកសួរបញ្ជាក់

TO BE CONTINUED 🔜💘
អរគុណសម្រាប់ការអាន😊🙏🏻សូមអភ័យទោសរាល់កំហុសខុសឆ្គង☺️✨