ឧបសគ្គស្នេហ៍(The End)

ភាគ14: យេីង..ឈឺ..ណាស់..ហឹក

#ស្អែកឡេីង
  ពន្លឺព្រះអាទិត្យចាប់ផ្តេីមបញ្ចេញពន្លឺបង្ហាញឲ្យឃេីញក្មេងប្រុសម្នាក់កំពុងគេងក្នយងបន្ទប់ម្នាក់ឯងចាប់ផ្តេីមបេីកភ្នែកបន្តិចម្តងៗរហូតដល់អស់រួចក៏មេីលរបស់នៅជុំវិញខ្លួន។

<ហឹម...ហេតុអីខ្ញុំនៅទីនេះ>ជីមីនគិតក្នុងចិត្តម្នាក់ឯងហេតុអីគេមកដល់ទីនេះបានហេតុអីគ្មានអ្នកណានៅទីនេះចឹង?

ក្រាក!សំឡេងបេីកទ្វារនិងសម្រឹបជេីងមនុស្សចាប់ផ្តេីមបន្លឺឡេីង។

<ឯងដឹងខ្លួនហេីយមែនទេ>ថេយ៍សួរមិត្តទាំងដៃកំពុងកាន់បបរនិងផ្លែឈេីបន្តិចបន្តួច។

<អ្ហឹម...ហេីយអ្នកណាអ្នកជូនយេីងមកទីនេះ>ជីមីន

<អរគឺបងយ៉ុន>ថេយ៍

<ចុះពេលនេះគាត់នៅទីណា?>ជីមីនសួរទាំងសប្បាយចិត្តពេលឮថាប្រុសម្នាក់នេះជូនមកតាមពិតគេនៅបារម្ភពីខ្លួនដែលសោះ។

<គាត់ទៅវិញទាំងពីយប់ម្លេះគាត់ថាមានការរវល់ទេីបហៅយេីងឲ្យមកមេីលឯង>ថេយ៍តបទៅវិញទាំងកំពុងរៀបចំបបរឲ្យរាងតូចញ៉ាំ។

<ហេីយគាត់មានបាននិយាយអីទៀតទេ>ជីមីនសួរទាំងមុខស្រពោន។

<គាត់គ្រាន់តែប្រាប់ថាឲ្យមេីលឯងផងត៎ាពិននឹង>ថេហ៍និយាយរួចក៏លេីកបបរមកដាក់នៅលេីតុ។
 
<អរ...>ជីមីនងក់ក្បាលយល់ពេលនេះគេដឹងច្បាស់ហេីយថានាយមិនត្រូវការគេទៀតឡេីយ។

<មោះញ៉ាំបបរសិនទៅ>ថេយ៍

<យេីងមិនឃ្លានទេ>ជីមីន

<មិនឃ្លានក៏ត្រូវតែញ៉ាំឯងមិនចង់ទៅផ្ទះទេ>ថេយ៍សួរទៅមិត្តផាំងៗ។

<មោះឲ្យមកនេះមកចឹង>ជីមីនដោយទាល់តម្រិះក៏ញ៉ាំទាំងបង្ខំក្រោយពីញ៉ាំរួចគេក៏គេងលេីគ្រែយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ឯថេយ៍ដោយឃេីញមិត្តមិនមាត់បែបនេះគេក៏ដឹងថាមិត្តខ្លួនមានរឿងអីបាត់ទៅហេីយ។

<ល្ងាចឯងបានទៅផ្ទះវិញ>ថេយ៍និយាយប្រាប់ទៅអ្នកដែលកំពុងគេង។

<អ្ហឹម..>ជីមីន

<ឯងចង់ធ្វេីអីក៏ធ្វេីទៅឬក៏ចង់និយាយអីក៏និយាយមកយេីងនឹងធ្វេីជាអ្នកស្តាប់របស់ឯង>ថេយ៍និយាយទាំងពិបាកចិត្តជំនួសមិត្តតាមគេមេីលក៏គេដឹងថាជីមីនកំពុងទប់យំដែរ។