➸ 𝐊𝐀𝐘𝐈𝐏 || 𝐀𝐘𝐀𝐍𝐃𝐎

「Kilit Noktası」

Hoşgeldin!

Kitabı aralıklarla yazdığım için bazı mantık hataları olabilir. Bu hataları düzeltmeye çalışıyorum, bu sebeple kitapta değişiklikler olabilir.

Bu kitap Yandere Simulator oyununun uyarlamasıdır. Senaryoyu biraz değiştirdim, umarım keyifle okursunuz.

İyi okumalar!

🌸

"Günaydın tatlım!"

Gözümü yakan yoğun güneş ışığı ve adeta sabahın köründe kulaklarımı tırmalayan annemin sesiyle güne gözlerimi açtım. Gözlerim ışığa alışmaya çalışırken anneme bakmaya çalışıyordum.

"Bugün senin okulda ilk günün farkındasın değil mi? Şu haline bir bak." dedi annem ve kıkırdadı.

"Biliyorum." diyerek geçiştirdim çünkü yine konuşmak istemiyor, uyandığıma dahi lanet ediyordum.

"Hadi üstünü değiştir ve soğumadan tostunu ye. Acele etmezsen geç kalacaksın." diyerek odadan çıktı.

Üstüme okul formamı özensizce giydim ve aylardır farklı bir saç stili yapmadığım saçlarımı yine at kuyruğu yaparak topladım. Çantama bir defter ve kalem koyup telefonumu aldım ve alt kata, mutfağa indim.

Saate baktığımda kısıtlı zamanımın olduğunu gördüm ve aceleyle tostumu ağzıma tıkıp kendimi evden attım. Koşuyordum ve hayatımın ilk kilit noktası işte böyle basit bir hareket ile başladı.

Köşeyi acele ile dönerken birden sert bir cisme çarptım. Bu da yetmezmiş gibi yere düştüm ve tostum da henüz ben bitiremeden yere düşmüştü. Neler olduğuna bakmak için kafamı kaldırdığımda bana uzanan bir el gördüm.

Gözlerimi yavaşça bana uzanan elin sahibine çevirdiğimde hayatımda daha önce hiç yaşamadığım bir duyguyu yaşadım. Kalbim adeta yerinden fırlayacak şiddette atarken, hayatımda ilk kez yaşadığım bu hissin verdiği şok ile hareket edemedim.

Çocukluğum da dahil hayatım her zaman boş bir kitap gibiydi. İçinde duygulara, beni mutlu eden olaylara ve ilişkilere yer yoktu. O kitabın sonunun her zaman mutsuz biteceğini düşünüp durdum ve o sonu değiştirmek için bir çabaya hiç girmedim. Ama şimdi neden böyle değilmiş gibi hissediyordum?

"Pardon... Kafanı sert çarpmış olmalısın. Yardım etmemi ister misin?" dedi o elin sahibi. Afallayarak elimi uzattım ve karşısında bulunduğum durumdan dolayı gözlerimi kaçırdım.

"Ben.. Evet biraz.."

Hala konuşamıyordum ve kalbimin atışını adeta kulaklarımda duyuyordum. Müthiş bir sıcaklık dalgası vücudumu sardı ve o sırada göz teması kurmamak için üstümü silkelemeye başladım.

"Yemeğini benim yüzünden düşürdün. Okulda telafi etmeme izin verirsen çok mutlu olurum. Eğer yaralanmadıysan hemen gitmeliyiz çünkü ders yakında başlıyor."

Derste, yemekte o an umurumda değildi ama mecbur kalarak başımı salladım. Birlikte yol boyunca yürüdük. Benim utangaçlığımı farketmiş olacak ki fazla konuşmadan okula geldik.

"Lütfen revirden yarabandı almayı ve öğlen vakti çatı katına gelmeyi unutma. Böylece kendimi daha iyi hissedeceğim. Sonra görüşmek üzere."

İkimizde sınıflarımıza ayrılırken olanları yeniden kafamda canlandırıyordum. Bu hissettiklerim, yaşadıklarım benim için adeta bir hayal gibiydi. Ama tek bildiğim şey bu hissi daha çok hissetmek istediğimdi.