O an anlamıştım; biz iki ölü bedendik, iki iskelettik. Bizim organlarımız yoktu, bizim çürümüş kalbimiz ve ruhumuz vardı. Çürümüş kalplerimiz, ayrı olunca siyah görünüyordu. Yan yana olunca, kırmızı rengini alıyordu. Onun eli kalbimdeydi. Hayır, ruh...
Bu bölümü kaybolmuşken yazdım, yolumu bulmak amacı ile.
Siz bu bölümü kaybolmuşken mi, yolunuzu bulmuşken mi okuyorsunuz?
İyi okumalar.
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
PARMAK İZLERİ
Kandırılmak. Acı vericiydi.
Onun sözüne güvenip ölüme gideceğin yolda, seni ölüme itebilecek insanlar yaşatırdı bu hissi.
Yalan gibi gelirdi her şey. Sanki kötü bir kabus gibi, uyansan bitecek gibi, gülsen unutacak gibi, sarılsan geçecek gibi.
Sen ne yaparsan yap bitmezdi, unutamazdın, geçmezdi. Kalbin bin bir parçaya bölünürdü.
Ben zamanında çok genç kitabı okudum. Oradaki masum kız kötü bir serseri çocuğa aşık olup inanıyor. Çocukta kıza aşıkmış gibi davranıyor. Kız, çocuğun onunla dalga geçtiğinden habersizya da bir iddia sonucu bunları yaşadıklarından. Seviyor, çok seviyor. Ama bir iddia sonucu kıza aşık gibi davrandığını öğrendiğinde, yıkılıyor. Değişiyor, bir daha kimseye eskisi gibi bakamıyor.
Ağzına sigara sürmemiş o kız, sigaraya başlıyor. Ne için? Yine ona onları yaşatan o çocuk için.
Onun için bir dal yakıyor, kendi ömründen azalan yılları düşünmeden.
Kandırılmış mıydım peki ben? Adını bile bilmediğim o varlığın tek cümlesi ile buraya yerleşmiştim. Peki o neredeydi? Gelmesi gerekiyordu. Bir ihaneti daha kaldıracak durumda değildim, gelmeliydi.
Bugün ikinci gündü. 2.yıldı sanki.
Burada zaman geçmiyordu. Yatakta uyumamıştım. Dün gece bir gram uyku girmemişti gözüme. Duvarın bir köşesine çökmüş beklemiştim. Korkuyordum, çekiniyordum, ağlayamıyordum. Yabancıydı her şey. Yatak, yastık, yorgan, duvarlar hatta tavan bile. Evimde uyumadan önce seyrettiğim tavanı özlemiştim.
Gülmeyi özlemiştim. Gülmekten kastım gülmekti. Mutluyken gülmeyi özlemiştim, hayal kırıklığı ile gülmeyi değil. İnsan bazen hiç tatmadığı duyguları da özler. Özlüyordum. Ağlamayı özlemiştim. Sebepsiz ağlamayı özlemiştim.
'Babanın acımadan yırttığı kitaplarını da özledin değil mi?'
İç sesim susmalıydı.
Çocukluğumu özlemiştim. Özlenecek bir çocukluk yaşamadım evet ama. Ama. Ama çocukken bir şeker, bir gülümseme, bir söz, bir davranış unutturuyordu her şeyi. Ağlayan bir çocuğa bir şeker uzatırsanız unuturdu yaşadıklarını, heyecanla şekeri yemeye başlardı. Ama büyüyünce işler hiç öyle olmuyordu.
