O an anlamıştım; biz iki ölü bedendik, iki iskelettik. Bizim organlarımız yoktu, bizim çürümüş kalbimiz ve ruhumuz vardı. Çürümüş kalplerimiz, ayrı olunca siyah görünüyordu. Yan yana olunca, kırmızı rengini alıyordu. Onun eli kalbimdeydi. Hayır, ruh...
100 okumaya ulaştı kitap. 100 okumanın 95'i bana ait. xd
Eğer hazırsanız,
İyi okumalar.
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
SAHİP OLUNAMAYAN ÖDÜL
2013 Mezuniyet Günü
Mezuniyet.
Gençlerin dört gözle beklediği o gün. Dersleri iyi olanların ailesini gururlandıracağı için mutlu olduğu gün. Dersleri kötü olanların ise okulun biteceğine sevindiği o gün.
Benim için ne ifade ediyordu?
Kimsesizliği.
Hayır kimsesizliği değil.
Kimsesizliğimi.
Yalnızlığı temsil ediyordu.
Hayır yalnızlığı değil.
Yalnızlığımı.
Aileni mutlu etmek için başarılı olmak zorunda değildin. Çünkü onlar seni her halde severlerdi. Okusan da okumasan da. Sigara içsen de içmesen de. Ağlasan da gülsen de. Kız da olsan erkekte olsan severlerdi.
Başarılıydım, derslerim çok iyiydi. Okulu birincilikle bitiriyordum. Mutlu mu olmalıydım? Olamıyordum.
Ailem yoktu.
Başarılı olduğum için mi annem ve babam yoktu?
Sigara içmiyorum diye mi sıcak bir evim yoktu?
Heyecanlı mıydım? Kesinlikle değildim. Mutlu muydum? Hayır. Başarılı mıydım? Evet. Peki ben mutlu değilken başarılı olmamın ne anlamı vardı?
Bugün mezun olacaktım. Kimi insanlar için hayatı boyunca unutmayacağı en güzel anken. Benim için ise kimsesiz olduğumu bir kez daha yüzüme vuracak olan önemsiz bir andı.
Heyecanlı olmam için bir nedenim yoktu. Ne başarımı dile getirip heyecan ile sarılabileceğim bir annem vardı. Ne de duygulansa bile bana belli etmeden tebrik eden bir babam vardı. Ben vardım sadece.
Okulun koridorunda yalnız başıma oturmuştum, tören az sonra başlayacaktı. Kafam patlayacak gibiydi. Yaşamak istemiyordum, nefes almak istemiyordum. Her nefes alışımda ciğerlerim acıyordu. Her sabah uyandığımda kalbim sızlıyordu.
Başımı duvara yaslamış dümdüz koridorun sonuna bakarken görüş açıma iki kız girdi. İkisinin de üzerinde abartılı bir abiye vardı. Birisi siyah diğeri kırmızı renkte giyinmişti. Yüzlerinde ise ağır bir makyaj vardı. Niye bu kadar abartılı giyinmişlerdi? Onlarda olan bakışlarımı kendi üzerime çevirdim. Sahi ben ne giymiştim? Ne giydiğimi bile umursayacak durumda değildim.
