O an anlamıştım; biz iki ölü bedendik, iki iskelettik. Bizim organlarımız yoktu, bizim çürümüş kalbimiz ve ruhumuz vardı. Çürümüş kalplerimiz, ayrı olunca siyah görünüyordu. Yan yana olunca, kırmızı rengini alıyordu. Onun eli kalbimdeydi. Hayır, ruh...
Şu an bir hastane bahçesinde bu bölümü yazıyorum. Devinin tam hastaneye yattığı bölümle benim hastaneye gelmem nasıl denk geldi bilmiyorum.
Şans mı diyelim buna, yoksa kader mi?
İyi okumalar.
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
VİRGÜL
Gelecekse beklenen, beklemek güzeldir. Özleyecekse özlenen, özlemek güzeldir. Ve sevecekse sevilen; o hayat her şeye bedeldir. -Özdemir Asaf
Alışmak neydi?
Alışmanın internetteki tanımı, 'bir işi, bir eylemi yapa yapa, çok kolay yapabilecek bir duruma gelmek.' buydu.
Ama alışmak bu değildi bence.
Bir kişi hep yanında olurdu, varlığına alışırdın. Terk ederdi, yokluğuna alışırdın. Severdi, mutluluğa alışırdın. Üzerdi, ağlamaya alışırdın. Dayak yerdin, acıya alışırdın.
Yaraların sarılırdı, sarılmasına alışamazdın.
Alışamazdın çünkü o yaralar bir kez bile açıldıysa, devamlı kanayacağını bilirdin. Sadece o anlık ilaç gibi gelirdi sana, o merhemin kapağı kapandığında başlardı o yaralar birer birer kanamaya.
O yaralar hep kanayacaktı. Ama o yaralara merhem sürecek biri hep olmayacaktı. Buna inanıyordum ben. Bir kez sürerdi, iki kez sürerdi, üçte ise vazgeçerdi, bıkardı. Bu hep böyle olmuştu, bana karşı.
Benim hayattan çok büyük bir beklentim yoktu. Bende isterdim tek üzüleceğim şey platonik olduğum çocuğu başkasıyla görmek olsun. Kimsenin acısını küçümsemem, herkesin acısı kendine en ağırı gelir. Ama bende normal bir acı isterdim. Bu hayat herkese zor.
Bu hastaneye alışmak sorun değildi, bir şekilde alışırdım. Sorun şuydu ki ben bu hastaneye alışmak istemiyordum. Alışırsam gitmek zor olacaktı. Öyle ya da böyle ben buradan 6 ay sonra çıkacaktım. Ama burası benim aklımdan asla çıkmayacaktı, kendimi tanıyordum.
Alıştığım ve bana iyi gelen her şey gitmişti bir birhayatımdan. Ben artık bir şeylere daha inanıp üzülmek istemiyordum. Güvenip, hayal kırıklığına uğramak istemiyordum. Sahte gülümsemeler, sahte mutluluklar en önemlisi ise sahte insanlar da istemiyordum. Ben gerçek duyguları ve insanları istiyordum.
Sahte bir şekilde gülmek yerine, tüm gerçeklikle ağlamak istiyordum.
Çok merak ettiğim bir şey var. Sevmek iyileştirir mi?
Yoksa daha çok acıtıp seni intihara mı iter?
Kaç kişinin kalbi, değmeyecek insanlar için kırıldı? Kaç insan her gece yorganına sarılıp, Allahtan ölmeyi diledi?
