O an anlamıştım; biz iki ölü bedendik, iki iskelettik. Bizim organlarımız yoktu, bizim çürümüş kalbimiz ve ruhumuz vardı. Çürümüş kalplerimiz, ayrı olunca siyah görünüyordu. Yan yana olunca, kırmızı rengini alıyordu. Onun eli kalbimdeydi. Hayır, ruh...
Bu bölüm kafanızı karıştıracak, anlamadığınızı sanmayın. İleriki bölümlerde her şey açığa kavuşacak.
İyi okumalar.
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İNANÇ
Hissettiğim tek şey şaşkınlıktı. Dün gece hastaneye elimizi kolumuzu sallaya sallaya girmiştik. Daha doğrusu o girmişti. Güvenlik yerinde değildi, sanki her şey bilerek ve isteyerek ayarlanmış gibiydi. Burnuma kötü kokular geliyordu, bu işin altında bir iş vardı.
Ozan, beni tanımıyor muydu? Neden öyle demişti? Ona bunu sormadan ip uzatan kahramanın peşine takılmıştım. Bugün illaki bir yerlerde görecektim, o zaman soracaktım.
Kolumdaki saate kaydı gözlerim. Saati görmem ile kapıya doğru adımladım. Kahvaltıya inecektim, Ozanı görmem lazımdı.
Kapı kulpunu yavaşça aşağı doğru çektim ve açılan kapıdan bedenimi dışarı attım. O sırada yaslanmış bir bedeni görmem ile ağzımdan bir korku nidası döküldü. "Hi!" Bakışları aniden bana döndü. "Senin burada ne işin var?" İp uzatan kahraman karşımdaydı. Sorduğum sorunun saçmalığını çok geçmeden fark ettim. "Yani, kapımın yanında ne işin var?" Hadi ama, kendimi iki dakika rezil etmeden duramaz mıydım?
Gözlerine yine o alaycı bakışı yerleştirdi. "Senin kapının yanında durduğumu kim söyledi?"
Ses tonu... Neyse, konumuz bu değil. Konumuz bu olmalı.
"1 numara benim odam ve sende hemen yan tarafa yaslanmıştın." Kapı numaramı göstererek konuşmamdan sonra onun konuşması ile duraksadım.
"Ben 2 numaralı odanın kapısına yaslandım,"
Gözlerinde bir parıltı belirdi. "Yani kendi kaldığım yerin."
Bir dakika, bir dakika. O ne demişti? Kendi kaldığım yerin mi? Benim yan tarafımda mı kalıyordu?
"Sen," Dedim ama devamı gelmedi. Yaslandığı yerden uzaklaşıp asansörlere yürümeye başladı. Şaşkınlık tüm vücudumu ele geçirmişti.
"Bunu nasıl yaptın?" Ses tonumdan şaşkınlığım okunuyordu.
"Neyi?" Diye sordu, ama ses tonundan çokta umurunda olmadığı belliydi.
"Notlarda 'yan tarafımı tutabilirsin' demiştin, fakat burayı özel olarak ben seçmedim. Nasıl oldu bu?"
"Sikimin keyfi." Dedi ve asansörün düğmesine bastı.
Bu adam göründüğünden daha fazlasıydı. Fazlanın da fazlasıydı. Belki de çok büyük biriydi. Kim bilir?
Asansörün açılan kabinine bindi ve eli düğmeye gittiğinde şaşkınlığı üzerimden atıp hızlıca kabine girdim. Asansörün köşesine yaslandım ve gözlerimi kapadım. Bu daracık alanda yan yanaydık. Tamam, heyecanlanacak bir şey yoktu. Vardı! Bu asansör bugün daha yavaş mı iniyordu? Hayır, hayır.
