Kidnapped for him.

Hoofdstuk 4

(Annelies)

Fiore is meteen in een hoekje gekropen. Letterlijk. Ze werd geketend, en kroop daarna in een hoek.
Ze zit nu al 5 minuten onafgebroken heen en weer te wiegen, als een klein kind.

Het lijkt wel of ze gebroken is. Wat natuurlijk bullshit zou zijn aangezien er nog niks 'ergs' is gebeurd buiten het feit dat we ontvoerd zijn. Stiekem heb ik wat medelijden met haar, maar niet te veel. Ik mag haar nog steeds niet.

Ik verveel me en besluit om eens te kijken hoe ver we kunnen wandelen. Na een paar stappen concludeer ik dat ik overal in de kamer naar toe kan, maar nooit verder zou kunnen dan 3 stappen buiten de deur. Ik draai me om naar Fiore, om dat tegen haar te zeggen, maar ze zit nog steeds in dat hoekje, dus zeg ik niks.

Met een zucht zak ik neer op het bed.

De stilte is oorverdovend.

Ik hoor een klein klikje, en de deur vliegt zonder waarschuwing open. Ik schrik me een ongeluk en ga snel rechtop zitten.

What the fuck is hun probleem? Waarom zo random? Ooit al gehoord van kloppen?

'Meekomen', snauwt Ivan, die in de deur staat. 'Haha. Grappig. En hoe wil je dat ik kom? Zal ik anders even met mijn geheime superkrachten de ketens doorbreken?'

Ivan komt dreigend op me afstappen en kijkt me in de ogen. Die ogen! Ze zijn zo kil en emotieloos. Ik word er gewoon bang van.

'Heb ik gezegd dat je mocht praten, popje? Nee. Dus hou je bek.' Snel kijk ik weg. 'En kijk me aan als ik tegen je praat!' schreeuwt Ivan voordat hij mijn kin vastneemt en met een ruk terug draait.

Ik kijk hem in de ogen, maar voel nu geen angst meer. Nu voel ik pure woede door mijn aderen stromen. Wat denkt hij wel niet? Mij commanderen!?

'IK BEN JE POPJE NIET EN IK DOE WAT IK WIL, IVAN!' schreeuw ik in zijn gezicht. Voila. Dat moest er nodig uit.

Voor ik het goed en wel besef, zit Ivan op mij terwijl hij mijn armen vastpind boven mijn hoofd. Oh shit. Ik heb een probleem...

Ivan buigt naar me toe, zodanig dicht dat onze gezichten nog maar enkele centimeters verwijderd zijn van elkaar. Ik begin zwaarder te ademen door angst. Niet door opwinding. Hij grijnst en fluistert in mijn oor: 'Vanaf nu luister je naar ons, popje. Je hebt hier geen vrije wil. Je bent nu van ons, remember? En als je niet luistert, volgen er consequenties. Onthoud dat. Ik zou het erg jammer vinden als ik je mooie gezichtje moet bewerken.'

Hij trekt zich terug, streelt nog een keertje over mijn wang, en gaat dan van mij af. 'Maak ze los en breng ze naar de living'

Ik ben nog steeds in shock, als er iemand mijn been losmaakt. Ik laat het begaan. Ik heb momenteel geen zin in extra drama. Ik word ruw overeind getrokken, en iemand neemt mijn polsen langs achter vast.

Een andere man gaat naar Fiore, die met bange ogen naar de man kijkt. Ze wil achteruit deinzen, maar de man houdt haar tegen en trekt haar in het licht van het lampje.

Haar haar zit in de war en ze heeft rode sporen langs haar wangen lopen. Heeft die bitch nu serieus gehuild? Ik bedoel, ik was toch degene die net bedreigd werd door een psychopaat? Ze wordt ook losgemaakt en vastgenomen.

Ik zie nu pas dat de 2 mannen exacte kopieën zijn van elkaar. 'Waarom lijken jullie zo hard op elkaar?' De 2 mannen kijken me verbijsterd aan.

Ik weet het, rare vraag om te stellen in deze situatie, maar ja, ik ben ook gewoon nieuwsgierig hoor.

'We zijn een tweeling.' zegt degene die Fiore vast heeft. 'Zijn jullie compleet hetzelfde?' 'Nee, ik heb een moedervlek op mijn kin', zegt dezelfde man. De andere man geeft de moedervlek-man een dreigende blik, alsof hij niet te veel kan zeggen.

Na dit gezegd te hebben, beginnen we te stappen. Het is eerder dat zij beginnen stappen, ik word meegetrokken. De man die me vast heeft, neemt gelukkig mijn polsen niet zo strak vast als Ivan daarnet.

We lopen door een aantal gangen, en gaan een paar trappen op. Op een gegeven moment lopen we een kamer binnen.

Wauw.

De kamer is groot en super chique. Er is een kroonluchter, een ultra flatscreen, een Perzisch tapijt en 3 zetels.

In die zetels zitten Ivan, 2 mannen die ik nog nooit heb gezien en een meisje op de schoot van Ivan. Het meisje is duidelijk niet op haar gemak, wat ik ook wel begrijp aangezien Ivan de hele tijd hardhandig met haar haren speelt.

Ivan ziet dat we binnengekomen zijn en begint te grijnzen. 'Nummer 43, ga de keuken kuisen.' Het meisje vertrekt snel en Ivan keurt haar geen blik waardig. Ik wil iets bijtends zeggen, zoals: ga de keuken zelf kuisen en laat haar met rust, maar de man die me vast heeft geeft een waarschuwend kneepje in mijn pols.

'Welkom dames, in ons nederige stulpje', zegt Ivan, 'Stel jezelf eens voor.' 'Weet u dan niet wie wij zijn?' vraagt Fiore nederig. Die meid is echt bang van hen.

'Nee, dat weet ik niet. Ik zag gewoon 2 lekkere chicks die mijn huishouden perfect kunnen aanvullen. Maar dat was niet de vraag. Wie. Zijn. Jullie?' Ik slik even van deze boodschap, en van de toon die Ivan aanslaat, maar ik ben echt niet van plan te zeggen wie ik ben hoor. Denkt hij dat ik dom ben? Waarschijnlijk wel. Dat gebeurt nogal vaak aangezien ik blond ben. Die domme stereotypen ook altijd.

Dan hoor ik Fiore naast me piepen: 'Ik ben Fiore, 22 jaar.' KAN ZE HAAR MOND NIET HOUDEN OFZO? WAAROM ZOU JE JE ECHTE NAAM AAN JE ONTVOERDERS GEVEN?

Ivan knikt goedkeurend en laat zijn ogen langs haar hele lichaam glijden. Die gast staat haar gewoon uit te kleden met zijn ogen. Creep. Pedofiel.

Fiore staat te beven van angst.

Ivan staat op en loopt heel traag naar Fiore...