Kidnapped for him.

Hoofdstuk 15

(Annelise)

Nee.

Dit nooit.

Dat is het enige waar ik aan kan denken als Safiya me mee neemt naar een bed. Ik ben nog steeds aan het huilen. Snot loopt uit mijn neus en ik kan amper op mijn eigen benen staan. Mijn handen trillen zo hard dat ik er geen controle meer over heb.

Aangekomen bij een stapelbed, hijst Safiya me in het onderste bed. Ze doet de dekens over mij en fluistert me allemaal bemoedigende woordjes toe. 'Het is oké. Laat het er maar uit.' Ik krul mezelf op in de foetus houding, en probeer te kalmeren. 'Shhht, alles komt in orde.'

Dan staat Fiore opeens naast mijn bed. Ze zegt niets maar trekt me omhoog en pakt me stevig vast. Ik sla mijn armen rond haar en verwelkom het gevoel van genegenheid, van veiligheid. Haar armen duwen in mijn rug en de mijne in de hare. Ik snotter haar bloesje onder, maar dat maakt me niets uit. Even is er niks anders op de wereld dan wij twee.

Alleen ik en Fiore.

Wij 2 tegen de wereld.

We blijven nog zeker een kwartier zo zitten, en pas wanneer ik gestopt ben met huilen, laten we elkaar los. Mijn ogen ontmoeten de hare, en we kijken niet weg. Verdriet, woede en een andere, warme emotie flitsen in haar ogen. Ik zie tranen in haar ooghoeken blinken, maar weet dat ze zich sterk houdt voor mij. Een warm gevoel verspreid zich in mij.

Als ik het begrip in haar ogen lees, weet ik het zeker. Deze meid heeft mijn hart gestolen, en ze mag het houden. Ik wil het niet terug. Deze vrouw, met haar krullend haar en blauwe ogen en haar o zo lekker geur en haar prachtige lichaam, moet het houden. Voor eeuwig.

Fuck, ik ben verliefd.

'Het spijt me zo, Annelise. Het spijt me zo hard.' Haar stem, toegeknepen door verdriet, hapert een beetje. Ik word hier alleen maar warmer van, totdat ik aan Ivan en zijn dreigementen denk. Als ik toe geef aan mijn gevoelens, zijn er misschien consequenties. Maar weet je, fuck Ivan. Hij gaat mijn leven niet bepalen. Het is nog steeds het mijne. Dus ik doe hetgeen waar ik al lang naar verlang.

Ik kus haar.

Ik druk mijn lippen zachtjes op de hare, en geniet van de aanraking, van dit moment. Haar lippen voelen warm, zacht en volmaakt aan. Ik proef onze zoute tranen, onze gevoelens. Ik kan maar aan 1 iets denken.

Fiore.

Met veel moeite haal ik mijn lippen van de hare en zoek ik terug oogcontact. Fiore staart geschrokken naar mij, beroert haar lippen en knippert eens traag. Shit. Ik heb er helemaal niet aan gedacht hoe zij hierover voelt. Een schuldgevoel maakt zich meester van mij.

Snel verontschuldig ik me. 'Fiore, shit, het spijt me. Ik bedoelde het niet zo. Ik weet niet wat me bezielde en-' Dan gebeurt het laatste wat ik had verwacht.

Fiore duwt met zoveel kracht haar lippen op de mijne waardoor we vallen. Ik lig eerst een seconde verbaasd op mijn rug met Fiore op mij, maar daarna kus ik haar terug.

Mijn handen vinden haar haar en woelen erdoor. Fiore neemt mijn hoofd tussen haar handen en kust me nog heviger. Onze kus wordt steeds vuriger en vuriger, en God wat kan ze goed kussen. Ik verlies mezelf helemaal in het moment. Het lijkt alsof we voor elkaar gemaakt zijn. Onze lippen passen perfect op elkaar en elke seconde is gewoon perfect.

Als we allebei genoodzaakt zijn om te stoppen wegens ademnood, kunnen we niet anders dan hijgen. We staren elkaar aan, totdat iemand aarzelend begint te applaudisseren. Ik draai mijn hoofd en zie een, een paar jaar jonger, meisje haar handen tegen elkaar slaan.

Algauw word ze bijgevallen door door de rest en is de ruimte gevuld met gejuich, gejoel en geklap. Fiore wordt helemaal rood, wat super schattig is. Ik geef haar nog een vluchtige kus voordat ik terug recht ga zitten.

Safiya komt gillend naar ons toegelopen. 'OMG! Ik ben zo blij voor jullie!' Ze knuffelt ons allebei en ik krijg de slappe lach als ik zie hoe Fiore platgeknepen wordt. Ze stoot een aarzelend lachje uit. 'Wat is er?' vraag ik aarzelend. 'Niets.' antwoord zij, 'ik ben gewoon blij. Blij dat ik je gekust heb voordat anderen dat zouden doen.'

De sfeer slaat meteen om en Fiore legt een arm om me heen. 'Hey, we geraken hier weg. Ik laat mijn vriendin niet gebruikt worden door andere mensen, oké?' Ik straal meteen door het woord vriendin. 'Oké.' antwoord ik.

We kruipen samen onder de lakens en blijven zo nog liggen praten terwijl de andere meisjes zich weer verspreiden. Uren later, lang na de middag, grolt mijn maag. Fiore hoort het. Ze doet haar mond open om er iets over te zeggen, maar krijgt de kans niet.

'Attentie, uitwisseling. Ik herhaal, uitwisseling.' schalt door de ruimte, door de mechanische stem. Ik weet niet wat dit betekent, maar het is vast niets goed aangezien Safiya naar ons toe komt gelopen.  'Meiden! Het is uitwisseling, wat inhoud dat Fiore opgehaald wordt en naar een kamer begeleid gaat worden!'

Ik bevries meteen. Ik was helemaal vergeten dat we niet samen gaan slapen, aangezien ik een gezelschapsdame ben en zij een kuiser. 'Nee.' stamel ik. Fiore daarentegen zegt iets anders. 'Annelise, fuck, we hebben geen andere keuze. Ik wil niet riskeren dat je gestraft gaat worden.' Ik staar haar aan.

'Geloof me, ik wil dit ook niet. Maar dit is voor even het beste. Ik ga mijn best doen om hier zo veel mogelijk te zijn, oké? Ik hou van jou.' Ik knik instemmend. 'Ik ook van jou, Fiore.' Ze geeft me nog een kus voordat ze naar de deur loopt.

Die gaat open tegen de tijd dat zij er is, en ik moet machteloos toekijken hoe zij meegesleurd wordt naar buiten, terwijl er iets anders naar binnen wordt gerold.

De deur sluit weer en ik moet me inhouden om het niet uit te schreeuwen nu dat Fiore er niet meer is. Vaag zie ik dat Safiya komt aanlopen met een klein bakje. 'Hier, je avondeten.'

Dankbaar neem ik het aan, verward over het feit dat het alweer avond is, en begin te eten. Het smaakt naar niet veel, maar ik merk het niet, aangezien ik aan Fiore denk.

Na het eten geeft Safiya me een nieuw bloesje, dat ik dankbaar aanneem, en kruip daarna terug in bed.

Als ik in slaap val, spookt er 1 naam in mijn hoofd.

Fiore.