Kidnapped for him.

Hoofdstuk 14

(Fiore)

Dat is gewoon ziék.

Safiya legde uit dat de dokter die ons dat spuitje gaf, een willoze is. Ze zei ook dat er in dat spuitje een chip zat, en dat de jongens ons nu altijd kunnen vinden. Na haar uitleg excuseerde ze zich en liep ze naar een bed. Ze zit daar nu al 5 minuten met een ander meisje te praten, en ik en Annelise staren elkaar ongemakkelijk aan. Mijn handen friemelen nerveus aan mijn rokje. Ik adem eens diep in. 'Dus,' begin ik, 'Wat vind jij ervan?'

Annelise kijkt op. 'Wat vind ik van wat, Fiore, wees speciefieker.' vraagt ze. 'Wat vind ik van het feit dat we opgesloten zitten in een huis met allemaal pedo's? Wat vind ik van het feit dat ze me net een of andere goedje hebben ingespoten? Wat vind ik van het feit dat ik honger heb?' Ze  begint te roepen.

Haar handen bewegen furieus mee met haar woorden. Precies alsof ze een dans doen. Een héél agressieve dans. 'Wat vind ik van het feit dat ene meid opeens bevestigd dat de jongens ziek in hun hoofd zijn? Wat vind ik van het feit dat ik misschien nooit meer thuis raak?'

Ook al dreunen de woorden na in mijn hoofd en doet het verschrikkelijk veel pijn om haar zo overstuur en in de war te zien, krimp ik niet ineen. Ik weet dat ze gewoon aan het ventileren is, en haar boosheid niet op mij gericht is. Het enige wat me dwarszit, is dat ze al sinds dat ze hier aangekomen is, nog geen aanstalten heeft gemaakt om met mij apart te praten. Of andere dingen te doen.

Mijn gevoelens naar haar toe zijn heel onduidelijk. Soms verlang ik zó hard naar haar dat het pijn doet, maar soms ben ik zo in de war door haar "stemmingswisselingen" dat ik het niet meer zeker weet. Tot een halfuurtje geleden was ik er nog van overtuigd dat zij ook iets voor mij voelt. Hoe ze naar mij keek toen ik tegen Ivan inging, en het gesprek dat ze daarna hadden, toen ze dachten dat ik K.O. was.

Ik was toen nog niet helemaal bewusteloos.

Ik heb maar deeltjes van hun gesprek verstaan, zoals dat Ivan Annelise bedreigde, en Annelise heel beschermend tegenover me was. Maar niks meer. Mijn geheugen laat me een beetje in de steek door al de klappen die het al te verduren had.

Ik ben echt klaar met deze shit.

Blijkbaar heb ik dat laatste luidop gezegd, want Annelise staakt haar woordenstroom. 'Wat zei je, Fiore?' Kut. Mijn wangen worden knalrood. 'H-h-het was-s niet tegen-n-n jou. Ik-k-k moest aan iets-s denken.' Ze opent haar mond om erop in te gaan, maar godzijdank komt Safiya terug naast ons zitten. 'Sorry voor het onderbreken, maar er zijn nog een paar dingen die jullie moeten weten.'

Safiya begint met praten, en beetje bij beetje wordt alles duidelijker. Eenmaal ze uitgepraat is,  snap ik alles al veel beter.

Er zijn 2 groepen waarin de meisjes onderverdeeld zijn; de huishoudsters en de "gezelschapsdames", zoals ze zichzelf noemen. De huishoudsters zijn vooral de meisjes zonder interessant lichaam. Zij kuisen het huis doordeweeks, alleen op woensdag niet. Waarom op woensdag weet Safiya niet, maar dan is het hier naar het schijnt heel krap. Alle meisjes moeten namelijk in deze ruimte zijn als ze niet moeten werken. De huishoudsters slapen 's nachts in aparte kamers voor 1 of 2 personen. Er zijn ongeveer 40 huishoudsters.

De gezelschapsdames zijn andere koek. Zij zijn vooral degene die knap zijn, of de geliefde van een willoze. Ongeveer de helft van de gezelschapsdames is zo'n geliefde. Zij zijn hier praktisch altijd. Ze slapen, eten en leven hier. Het enige moment dat ze er niet zijn, is als ze opgeroepen zijn om het bed te delen met een jongen. Er zijn ongeveer 30 gezelschapsdames.

Safiya is een gezelschapsdame.

'Als we worden opgeroepen,' gaat ze verder, 'dan moeten we ons aan de deur melden. Een jongen komt ons dan halen en begeleiden naar onze "klant".' Ze slikt eens bij dit woord. 'Praktisch alle meisjes die hier nu rondlopen zijn gezelschapsdames.'  Een pauze. Als ze haar mond weer opendoet om verder te vertellen, horen we een onzichtbare stem: 'Nummer 25 melden.'

Een meisje met stijl, lang haar en een tenger figuur, springt meteen op. Met grote, angstige ogen wandelt ze naar de deur. Eenmaal ze daar is, opent de deur, trekt een arm haar uit het deurgat en duwt diezelfde arm een ander, huilend meisje binnen. De deur sluit weer, en bijna onmiddellijk lopen er 3 meisjes naar het hevig snikkende meisje. Ze heffen het meisje op, en steken haar in een bed.

Hevig geschokt door dit tafereel draai ik me om naar Safiya. 'Is dat...' Safiya antwoordt niet, maar knikt eens droevig. Annelise staart voor zich uit met diepe bedroefde ogen. 'Waarom' start Annelise, 'vluchtte ze niet? Waarom ging ze gehoorzaam als een brave puppy naar die deur?' Ook nu weer neemt Safiya haar tijd om te antwoorden. 'Als we niet vrijwillig komen, dan komen ze ons halen. En dat gebeurt alles behalve zachtaardig. Soms gaan ze zelfs zo ver dat ze met een lijk zitten.' Ze maakt oogcontact met Annelise. 'En over dat vluchten, we kunnen nergens naartoe. En als we al ergens naartoe konden, zou dat onmogelijk zijn. Ze zouden ons weer opsporen aan de hand van de chip.'

'Chip?' herhaalt Annelise verbaasd. Nu kijk ik haar verbaasd aan. 'Heb je niet geluisterd daarnet? Dat spuitje, met die vlammende pijn-' 'Ja, ik weet wat ze gedaan hebben, Fiore' snauwt ze.

Meteen klap ik dicht. Ik had al een gedragsverandering opgemerkt bij haar, maar nu is het overduidelijk. Ik zat ernaast. We betekenen niks voor elkaar. Gewoon 2 meisjes die op hetzelfde moment ontvoerd zijn.

Safiya neemt ons op met een onderzoekende blik. 'Ik weet niet wat er speelt tussen jullie, maar zet het opzij. We hebben ergere dingen aan ons hoofd dan een of andere vete.' Als ze merkt dat we niet gaan reageren, zucht ze diep. 'Het maakt niet uit. Zullen we gaan kijken welk nummer jullie gekregen hebben?'

Ik wil op dit moment duizend andere dingen doen dan naar mijn nummer gaan kijken, maar sta toch op, net zoals Annelise. We lopen naar een hoekje bij de deur. Daar staat een beeldscherm. Als ik de namen op het beeld zie, word ik duizelig.

Zoveel namen.

Zo veel meisjes in de slavernij of prostitutie.

Blijkbaar denkt Annelise er ook zo over na, want ze ziet lijkbleek. Vlug concentreer ik me weer op het scherm. Achter elke naam staat een nummer, en of ze een huishoudster of gezelschapsdame zijn.

We vinden als eerste mijn naam, als voorlaatste op de lijst. 'Fiore, jij bent nummer 53, en een huishoudster.' stelt Safiya me gerust. Ik slaak een zucht van opluchting en eindelijk stoppen mijn handen met trillen. Geen seks met je ontvoerders, godzijdank.

Plots verandert de sfeer. Annelise en Safiya zijn stil gevallen. Ik kijk met een ongerust voorgevoel waar zij naar staren, en meteen snap ik de stilte. Annelise begint te snikken. Safiya wrijft met haar hand over Annelise's rug.

Annelise is nummer 54, en een gezelschapsdame.