Kidnapped for him.

Hoofdstuk 7

(Fiore)

Ik ben in een slaapkamer stof aan het afnemen.
Toen Annelise en Jordan in een ruimte, volgens mij de keuken, stopten, "liepen" ik en Ryan door naar boven, naar deze kamer.

Ik ben veel jongens en andere meisjes tegengekomen, maar Ivan niet. Gelukkig maar. Ik ben echt bang van die man. Meer bepaald van zijn armspieren. Volgens mij gaat hij minstens 4 keer per week naar de gym... Leuk voor zijn toekomstig lief, maar net ietsjes minder leuk voor ons.

Nu weet ik alleszins wel hoe het komt waarom hij zo hard slaat. Niet normaal hard gewoon! Daarnet had hij Annelise ook al goed te pakken! Het zou me niet verwonderen als ze er een hersenschudding aan overhoud... Enerzijds wel verdiend, maar ze blijft nog steeds een mens. Zeker na ons gesprek daarnet. Waarom slaat haar vader haar? Waar is haar moeder? Waarom-

'Ga je nog voort doen?' onderbreekt Ryan mijn gedachtegang.

Ik maak een klein sprongetje van schrik en mijn wangen worden knalrood. Shit. Hem was ik even vergeten. 'Of moet ik je een handje komen helpen?' gaat hij verder. Ik weet zeker dat hij met "een handje helpen" niet doelt op mee-afstoffen. 'N-n-nee, ik doe alweer voort.'
Mijn gezonde verstand neemt het terug over en beveelt mijn armen om weer verder af te stoffen.

Na een minuut of 5 durf ik weer rond me te kijken. De kamer is erg luxueus, heeft een tv (die ik aan het afstoffen ben), een aparte badkamer, een inloopkast en een bureau. Wauw. Dit is heel moeilijk om te zeggen, maar de jongens hebben smaak. Erg veel smaak.

Vlak naast het bureau staat Ryan naar me te staren. Zijn ogen volgen elke beweging die ik maak, en blijven soms wat langer hangen bij mijn borsten. Shit. Gotverdomme. Ik slik eens, want nu pas heb ik door dat ik nog steeds mijn groen jurkje van op het feest aanheb. En in dat jurkje kan je mijn rondingen erg goed zien...
Wat raar dat ik nu pas besef hoe ik eruit zie.

Ik probeer me verder te focussen op het stof afnemen, maar dat gaat een beetje moeilijker nu ik weet hoe ik eruit zie. Ryan's aandacht is nu volledig gevestigd op mijn boezem. De pedo.

Na nog een ongemakkelijk halfuur komt Ryan naar mij gestapt. Shit. Heb ik iets fouts gedaan? Ik probeer hem te negeren, maar verstijf toch onmiddellijk als hij naast mij staat. Hij grinnikt als reactie daarop. 'Hier zijn je kleren, lekker ding.' Ik kijk naar het pakketje in zijn armen, dat mij nog niet eerder opviel, en vraag: 'M-m-mijn kleren?' 'Ja, je kleren. Je denkt toch niet serieus dat ik je hier mee laat werken?'

Ik staar hem niet begrijpend aan. 'Ben je dom ofzo? Deze jurk lijdt me teveel af, en we hebben hem nog nodig, dus hij kan niet vuil worden. Kleed je nu om.' Ik voel dat hij zich inhoudt en neem de kleren aarzelend aan. De afstoffer leg ik op de grond. Moet ik mij hier omkleden? Of in de badkamer? Sowieso de badkamer, ik ga me niet voor hem omkleden.

Als ik aanstalten maak om naar de badkamer te gaan, schreeuwt hij abrupt: 'Naar waar ga jij? Heb ik je toestemming gegeven om naar de badkamer te gaan? Nee hè, dus kom terug naar hier voordat ik je kom halen!' Fuck fuck fuck. Moet ik me bij hem omkleden? Bij deze gedachte word ik spontaan lijkbleek. Ik draai me naar hem om. 'Maak-k je een grapje?' Ik hoop dat mijn stem niet zo piept als ik denk.

'Nee! Zie ik er uit als een grapjas?' schreeuwt hij nu uit. Goed bezig Fiore, nu is hij nog bozer. 'Doe die fucking kleren aan!' Hij loopt naar me toe, en ik deins automatisch achteruit. Jammer genoeg botst mijn rug al snel tegen de muur. Oh-oh.

Ryan staat nu voor me. Zijn ogen vlammen. Even denk ik dat hij me niks gaat doen, maar die gedachte verdwijnt als sneeuw voor de zon als hij me tegen de muur duwt. Maar echt duwt. Zo een duw die je 3 dagen later nog steeds voelt in je rug. Auwch. Ik kreun zachtjes door de pijn en schrik als ik mijn eerste traan voel op mijn wang. Ryan ziet dit en begint te lachen. 'Je bent bang hè? Maar dat geeft niet. Ik heb ze graag zo. Bang en hulpeloos.' PARDON? ' 'W-W-wat?'

Zonder waarschuwing duwt Ryan zijn lippen op de mijne. Ruw en hard. Ik moet me inhouden om niet te schreeuwen. Al snel dwingt hij me mijn mond te openen, maar ik bied weerstand. Waarom weet ik niet, want ik ben nog steeds bang dat hij iets ergers gaat doen en ben compleet van de wereld.

Misschien doordat ik de zoute smaak van mijn tranen proef, of door dat kleine stemmetje in mijn hoofd dat "Stop!" roept. De tranen lopen nu over mijn wangen. Stop! 'S-s-stop. Alsjeblieft.', kan ik er nog zachtjes uitkrijgen.

Zijn lippen zitten nu in mijn nek, en zijn handen overal en nergens op mijn lichaam. Mijn snikken vullen de kamer. 'Alsjeblieft!' zeg ik nu iets luider, 'Ik zal de kleren aandoen!' Hij plaatst een laatste keer zijn lippen op de mijne, en laat me dan abrupt los. Ik val meteen op de grond en kruip in een bolletje, met de hoop dat hij me met rust laat.

Waarom? WAAROM? Waarom ik? Ik wil naar huis en in mijn moeders armen kruipen, zodat zij mijn tranen kan drogen en me troosten. Ik mis haar en haar advies. Ze zegt altijd dat ieder mens een goede kant heeft, en dat geloof ik aangezien ze de beste psycholoog is van de stad. Hij moet er wel spijt van hebben. Toch?

Mijn tranen beginnen te minderen.

Als ik na 2 minuten nog steeds niet ben opgestaan, komt Ryan terug naar mij. Hij hurkt naast me en sist dreigend in mijn oor: 'Als je niet zorgt dat je binnen de 2 minuten rechtstaat en die kleren aan hebt, ga ik verder gaan dan daarnet.'

Nog steeds beduusd van daarnet besluit ik toch braaf de kleren aan te doen. Met veel moeite kom ik recht en doe ik de kleren aan. Ryan's ogen volgen elke beweging die ik maak. Gelukkig zit er geen ondergoed bij en moet ik me dus niet helemaal uitkleden recht voor hem. Gelukkig. Toch nog iets positiefs aan vandaag!

Als ik alles aanheb, bekijk ik mezelf in de reflectie van de TV. De kleren zijn redelijk simpel: een witte blouse, een zwart rokje dat net onder mijn kont komt en zwarte sneakers. Het rokje is wel echt kort. Te kort. Als ik me buk ziet iedereen men kont. Misschien als ik- 'Ga verder afstoffen', commandeert Ryan. Die gast is er ook nog... Het liefst wil ik hem slaan, maar mijn gezond verstand houdt me tegen.

Snel begeef ik me naar de afstoffer en begin braaf af te stoffen terwijl ik de laatste tranen van mijn wang veeg, in de hoop dat hij me niet meer gaat aanraken.

Ik wil hier weg.