Kidnapped for him.

Hoofdstuk 10

(Fiore)

Hijgend schiet ik wakker.

Mijn handen beven en ik baad in het angstzweet.

Mijn maag grolt.

Nog steeds hijgend ga ik in kleermakerszit zitten, klaarwakker. De keten drukt in mijn enkel. Ik krijg het bekende gevoel dat me vertelt dat ik ga hyperventileren als ik niet gauw kalmeer. Shit! Ik mag hier echt niet de controle verliezen! 

Ik ben wanhopig op zoek naar wat ik moet doen om te kalmeren, maar alles is een puinhoop in mijn hoofd. Links is rechts en rechts is links geworden. Goed is fout en fout is goed. Mijn gedachten buitelen over elkaar. Het voelt alsof er een blok cement op mijn borst ligt. Mijn ademhaling raast voort.

Shit, shit shit! Zometeen sterf ik hier gewoon!

Ik zie door een waas dat Annelise zich omdraait op haar bed. Help! wil ik roepen, Help mij!, maar er komt niks anders uit dan een zwak gepiep. Met mijn laatste krachten ga ik weer liggen op het bed. Het blok cement op mijn borst is zwaarder geworden. Mijn handen en benen beven nu oncontroleerbaar. Mijn ademhaling is nog steeds niet vertraagd. Laat me please niet sterven. Niet hier!

Opeens verschijnt er een vlek aan mijn gezichtsveld. 'Fiore! What the hell gebeurt er?' schreeuwt de vlek, Annelise waarschijnlijk. 'Oh shit shit shit. Oké Fiore, luister naar mijn stem. Oké? Adem heel diep in, en weer uit. Adem in, en uit. In, uit.'

Met héél veel moeite lukt het me om haar instructies te volgen. In, en uit. In, en uit. In, en uit... Zo gaat ze nog een tijdje verder. Na een dikke minuut die voelde als een eeuwigheid, weegt het blok cement niet meer dan een pluimpje, beven mijn handen en benen niet meer en kan ik terug normaal praten.

'Shit, Fiore, wat was er met je? Gaat het wel?' vraagt Annelise, met een beetje bezorgdheid in haar stem. Bezorgdheid? Om mij? Buiten adem bekijk ik haar eens goed. Ze steunt met haar -nog steeds geketende- handen op mijn bed, maar staat wel recht. Haar lange blonde haar hangt in flarden rond haar gezicht. Haar groene ogen lopen over van bezorgdheid en paniek.

Wow. Dit is nieuw.

Nog steeds buiten adem kan ik iets mompelen wat een 'ja-ja' zou moeten zijn, maar meer klinkt als een 'grumph'. Blijkbaar accepteer Annelise dit niet als een antwoord, want ze gaat er verder op in. 'Is alles nu oké? Ben je oké? Shit Fiore. Praat met me! Ik word wakker en zie je helemaal bevend en hyperventilerend liggen! Ik was helemaal in paniek! Ik dacht dat ik je zag sterven! Wat-' 'Annelise!' onderbreek ik haar, 'Rustig! Alles is oké nu. Geef me nog een minuutje.'

Annelise valt stil, maar blijft me aankijken. Er valt een ongemakkelijke stilte.

'Dusssss- Hoe gaat ie?' verbreekt Annelise de stilte, 'En wat in hemelsnaam gebeurde er net?'.

Te veel. Veel te veel.

Terwijl ik rechtop ga zitten, en de ketting aan mijn enkel een beetje beter leg, zeg ik tegen haar: 'Ik had net een mix van een paniekaanval en hyperventilatie. Meestal kan ik het zelf wel controleren en reguleren, maar in extreem stressvolle situaties lukt dat niet en heb ik hulp nodig, en aangezien dit', ik gebaar naar de kamer, 'een héél stressvolle situatie is, kon ik het niet alleen aan. Sorry voor als ik je in paniek bracht.'

Annelise zet zich nu ook op mijn bed, haalt eens diep adem, en begint te praten. 'Je moet helemaal geen sorry zeggen, je kon er niks aan doen. Ik ben al lang blij dat je oké bent. Maar ik heb 1 vraag. Gebeurt dit regelmatig? Want je sprak erover alsof je al veel ervaring hebt met dit soort extreme aanvallen.' Ik verstrak meteen. Fuck. Niet nu, alsjeblieft niet nu. Ik slik eens. 'Valt wel mee. Vertel eens waarom je bloesje vol bloed hangt.' probeer ik het onderwerp te veranderen.

Annelise kijkt verbaasd. 'Wat bedoel je?' Omg. Die meid haar bloes hangt vol met bloed en ze weet het niet eens! 'Je bloesje', verduidelijk ik, 'het hangt vol met bloed.' De verbazing in haar ogen verdwijnt. 'Owwww. Dat komt door mijn bloedneus.' 'JE BLOEDNEUS?' ''Ja meid, doe eens rustig. Gewoon een klein souvenirtje van Jordan.' Mijn mond valt open. 'Een klein souvenirtje? Annelise, je bloesje is doordrenkt. Normaal gezien is het niet gezond om zo veel bloed te verliezen en al zeker niet door een bloedneus-' Annelise steekt haar handen op, waardoor haar boeien rammelen en ik stop met praten. 'Jezus, meid, ben je mijn moeder ofzo? Ik voel me helemaal in orde.'

Aha, daar is de oude Annelise weer.

'Kan je me dan op zijn minst vertellen hoe je eraan komt?' Na eens diep te zuchten, begint ze te vertellen over het akkefietje met Jordan en Ivan. Met elk woord dat ze zegt valt mijn mond wat verder open.
Hij heeft haar bewusteloos geslaan? Tegen een kast geduwd? En Ivan heeft haar op de grond gegooid? De klootzakken. Bende arrogante varkens.

Als ze klaar is met vertellen, staat ze meteen op en probeert ze haar bloesje uit te doen. Uhm... Oké? Na 4 pogingen stopt ze en vraagt ze of ik kan helpen, aangezien ze bijna niks kan doen met haar boeien. Ik twijfel geen seconde en spring recht. Ik kan 2 stappen zetten, voordat mijn benen het begeven en ik val.

 Net voordat ik de grond raak, vangt Annelise me op. Als je het opvangen kan noemen. Ze deed een niet-zo elegante poging, maar haar ketenen saboteerden haar -alweer- in een poging me te helpen, dus viel ik op haar en ging zij ook neer.

Samen gezellig op de grond.

Ik word vuurrood, mompel een bedankje en rol snel van haar af. Ook zij gaat rechtop zitten. 'Ben jij niet nog te zwak om iets te doen na die paniekaanval?' vraagt ze met opgetrokken wenkbrauwen, onze onhandige landing negerend. 'Misschien wel. Maar je hebt hulp nodig.' Ze rolt eens met haar ogen, en samen gaan we weer recht staan. 'Wat wil je dat ik doe?' vraag ik haar. 'Zou je mijn bloesje over mijn hoofd kunnen doen, zodanig dat alleen maar mijn armen er nog in zitten? Dan kan ik het wat afspoelen aan dat kraantje daar.' Ze knikt eens naar een kraantje in de hoek van de kamer. 'Ja, sure. Waarom niet?'

Ze draait zich om, en ik neem met mijn handen de onderkant van haar bloes vast. Een ongemakkelijk, maar fijn gevoel bekruipt me. Hoe kan iets ongemakkelijk maar toch fijn zijn? In één vloeiende beweging trek ik het over haar hoofd. Het bloesje rust op haar polsen.
Ze staat nu in haar rokje en witte BH voor me, en god, wat heeft ze een mooi lichaam.

'Ga je blijven staren naar mij? Of ga je me nog helpen met afspoelen aangezien ik de bewegingsvrijheid van iemand in een dwangbuis heb?' Ik keer met een ruk terug naar het nu. Shit, was ik aan het staren? 'J-ja, sorry. Ik zat ergens anders met mijn gedachten.' 'Dat zag ik.' grinnikt ze.

Met een rood hoofd kniel ik neer bij het kraantje, en draai het open. Koud water begint onmiddellijk te stromen. Zonder erbij na te denken, maak ik een kommetje en breng ik het water naar mijn mond. God! Wat is dit goed! Ik geef Annelise op dezelfde manier water, en begin daarna uit blijdschap te lachen. Drinken! De dorst heeft zich voor nu even teruggetrokken. Zalig!

En terwijl we allebei aan het giechelen zijn als gekken, vliegt de deur open.