Kidnapped for him.

Hoofdstuk 13

(Annelise)

De man die me vast heeft verstevigd zijn grip. Zijn vingers drukken in mijn knieën en schouders. Recht op een blauwe plek. Met een grauw hef ik mijn hoofd op en kijk in zijn lijkbleke gezicht. Het zit namelijk zo; meteen nadat ik dat spuitje kreeg, gevuld met withete pijn, werd ik zonder pardon opgehoffen in bridal style door de klojo die me het spuitje gaf en meegenomen, naar ergens. Nu is er blijkbaar een probleem, te zien aan zijn bleke gezicht.

Ik waag het opzij te kijken. Daar staat Ivan, met achter hem Jordan. Mijn ademhaling mag dan wel versnellen, ik besluit wijselijk mijn mond te houden. De man daarentegen, mompelt iets en maakt aanstalten om weg te gaan. We zijn al een hoek om als ik Ivan hoor roepen. 'Esmeralda was lekker gisternacht! Ik kijk al uit naar vanavond!'

Tf?

De man, die ik net heb gedoopt tot John, begint te versnellen. Ivan en Jordan volgen niet, maar blijven hem treiteren. 'Misschien sparen we haar en nemen we haar zus, kan ook!' Het geroep van Ivan verdwijnt, en pas na een paar seconden vermindert John zijn greep op mij. Ik werp een nieuwsgierige blik op hem. Wie is die Esmeralda?

Als ik op zijn gezicht afga, is Esmeralda héél belangrijk voor hem. Zijn gezicht wordt getekend door rauw verdriet en woede. Even twijfel ik of hij wel bij deze bende hoort, maar als hij in mijn ogen kijkt verdwijnt die twijfel alweer. Ik zie dezelfde lust in zijn ogen als bij de andere jongens. Een koude rilling loopt over mijn rug en ik kan niet anders dan wegkijken. µ

Ze zijn allemaal hetzelfde.

Hij loopt nog een tijdje door, en dan stopt hij.

We staan bij een ijzeren deur. John zet mij op de grond en haalt een sleutel uit zijn zak. Hij opent de deur en gebaart wild dat ik naar binnen moet, maar ik let er niet op. Ik kijk naar iets anders. Naar zijn hand. Hij draagt een opvallende, brede ring, en ik kan niet anders dan gefascineerd ernaar staren. Het heeft iets donkers, iets duister, iets wat er prachtig en afschuwelijk tegelijk uit ziet.

Wow.

Een hand pakt mijn pols en trekt me omhoog. Jezus! Ik schrik en struikel over mijn eigen voeten als ik de kamer ingeduwd wordt. John laat los van zodra ik de kamer binnen ben en ik maak voor de 2de keer vandaag kennis met de vloer. Mijn hoofd landt op de grond en alles wordt zwart.

----

Ik word wakker van 2 handen die mijn schouders vastnemen. Shit. Verdwaasd spring ik recht, de bonkende hoofdpijn negerend, en ga in de gevechtshouding staan. Kom maar af. 'Annelise! Rustig! Je bent hier veilig!' Wild kijk ik van links naar rechts, totdat ik de eigenaar van de stem vind, ook al weet ik wie dat is. Fiore. 'Fiore' zucht ik, als ik haar zie staan op nog geen 2 meter van mij vandaan. Een golf van verdriet beukt op me in. Ze ziet er kalm uit, bijna ontspannen zelfs. 'Annelise' antwoordt Fiore.

Langzaam laat ik mijn gebalde vuisten zakken, maar ontspan ze niet. Er staan hier namelijk minstens 20 onbekende meisjes in een cirkel rond mij. 'Fiore...' begin ik, 'waar zijn we? Wie zijn zij?' Fiore stapt uit de cirkel, naar mij. Als ze eenmaal voor mij staat, zegt ze: 'Veilig. Hier zijn we even veilig.'

Ik moet me inhouden om niet meteen in huilen uit te barsten. Veilig. Een woord vanwaar ik had gedacht het nooit meer te horen. Fiore ziet de opluchting op mijn gezicht en gaat verder. 'We zijn nu in de gemeenschappelijke ruimte. Hier worden wij, alle meisjes en vrouwen die hier onder dwang zijn, overdag gestoken, als we niet moeten kuisen.' Of andere dingen moeten doen. 'Hier mogen geen jongens en mannen zonder toestemming van Ivan komen.'

'Hoe weet je dit?' fluister ik. 'Wie heeft je dit verteld, want ik sta er niet op te wachten om leugens te horen.' Om een vals gevoel van veiligheid te krijgen. Fiore draait zich om en wenkt een lang, slank meisje met dezelfde kleren als ons en iedereen in deze kamer, en een wilde krullenbos.

Bijna net zo mooi als die van Fiore.

'Safiya heeft het me verteld.' Het meisje, Safiya, begint te spreken. 'Hier ben je inderdaad even veilig, maar koester niet te veel hoop. Je bent niet af van de jongens.' Ik knik ter teken dat ik het begrijp en er rekening mee ga houden. 'Maar kom even met me mee. Je hebt nog lang niet alles gehoord.'

Ze gebaart dat de meisjes weg moeten, en leid ons naar een hoop kussens op de grond. Alle meisjes verspreiden zich in de ruimte en nu pas zie ik hoe ruim het hier is. Ook al staan er zeker 30 stapelbedden aan de zijkant van deze grijze, sombere kamer, de rest van de ruimte is léég, op één kast na.

Safiya ziet dat ik verbaasd ben. 'Wacht maar tot iedereen er is. Dan ga je anders denken over de ruimte die we hebben.' Zonder aarzelen gaat ze zitten op een kussen. Ik en Fiore hebben wat meer overtuiging nodig. De kussens zijn namelijk beschimmeld, verkleurd en vol met gaten.

'Het ziet er erger uit dan het is hoor.' stelt Safiya ons gerust. 'Je went er wel aan.' Fiore laat zich meteen neerploffen, maar ik twijfel toch nog een beetje voordat ik besluit te zitten. Eenmaal ik zit, moet ik mijn uiterste best doen om niet terug recht te springen. Er zitten hier fucking beesten in.

Safiya begint meteen te vertellen: 'Ik ben dus Safiya. Je zou kunnen zeggen dat ik hier de "baas" ben, dat ik de orde en vrede hier bewaar. Dus als er iets is, kom dan naar mij.' Ze stopt even. ' Ik ben net zoals jullie een doodnormale vrouw die gewoon van straat geplukt is en meegenomen werd.' 'Hoelang is dat al geleden?' onderbreek ik haar. Haar blik krijgt iets sombers. 'Al iets meer dan een jaar. Jullie?' 

Verbaasd happen ik en Fiore tegelijk naar adem. Een jaar? 'Wij zijn 's nachts meegenomen, maar volgens mij zijn we de hele nacht bewusteloos geweest. Dit is onze tweede dag hier.' antwoordt Fiore.

Safiya slaakt een zucht en mompelt iets onverstaanbaar. 'Zoals jullie waarschijnlijk al weten, zijn jullie dus ontvoerd en gaat jullie leven er iets wat anders uit zien tijdens dit verblijf.' Ze spreekt het woord verblijf twijfelend uit. Iets in mij zegt dat ze voorzichtig moet zijn en dat we ook hier in de gaten worden gehouden door cameras.

'Maar goed, ik vermoed dat jullie al kennis hebben gemaakt met Ivan en zijn kern?' Zijn kern? 'Je hebt 3 onderverdelingen in de jongens en mannen hier' gaat ze verder als ze onze niet-begrijpende gezichten ziet, 'Je hebt de kern, de gewone en de willozen.'

Ze slikt eens. 'De kern zijn Ivan, Jordan, Mitch, Quinn en Ryan. Zij zijn de "bazen" hier, met Ivan als belangrijkste, naar hem moet iedereen luisteren. Zij beslissen wie wat doet, en hebben het recht om iedereen die hun in de weg zit te straffen. Daarnaast heb je de gewone. Dat zijn de jongens en mannen die hier vrijwillig zijn in ruil voor drugs, vrouwen of geld. Zij zijn opzich ongevaarlijk, want ze moeten luisteren naar de kern, maar let op als ze high zijn. Dan zijn ze het gevaarlijkst.'

Safiya stopt even om ons tijd te geven alles te verwerken. 'Daarna heb je nog de willozen.' Haar stem hapert. 'Zij zijn degene die hier onvrijwillig zijn, maar niet weg kunnen. Zij zijn gedwongen om hier te blijven. Je kan ze herkennen aan een zware, brede ring die stroomstoten kan geven voor als ze ongehoorzaam zijn.'

'Hoe bedoel je, onvrijwillig?' onderbreek ik haar furieus. 'Kunnen ze niet gewoon weglopen?' Safiya kijkt me in de ogen. 'Nee. Dat kunnen ze niet.' 'WAAROM NIET?' Fiore geeft me een elleboogstoot ten teken dat ik mijn kop moet houden. Ik negeer haar. Safiya zegt bloedserieus: 'Omdat de jongens die hen hier vasthouden niet alleen hun leven hebben, maar ook die van hun geliefde.' Een pauze. 'Ze ontvoeren koppels, om de vrouw in de prostitutie te dwingen en de man in hun bende. Zolang de jongens braaf zijn, sterven hun geliefdes niet.'