Kidnapped for him.

Hoofdstuk 9

(Ivan)

'Klootzak!' hoor ik Annelise nog schreeuwen nadat ik de deur op slot heb gedaan. Zachtjes grinnik ik eens. Aan haar ga ik nog veel geld verdienen...

Ik laat de sleutel in mijn zak vallen en begin te wandelen. Ons huis lijkt immens groot, maar eigenlijk is het dat niet. Ons huis heeft gewoon veel trappen en gangen.
En een zolder.
En een kelder. Een giga kelder.

Waarom zoveel gangen? Als er een meisje zou ontsnappen, ze de (veel te lange) weg zou nemen, omdat ze die kent, maar wij haar kunnen afsnijden en oppakken omdat wij alle baantjes kennen. Geniaal toch?

Als ik bij mijn kamer kom, zie ik dat Fiore nog mijn bed aan het kuisen is. Ryan staat naar haar te staren. Pardon, naar haar boezem te staren. Ik dacht dat het wel duidelijk was dat alleen ik zo naar de meisjes mocht staren? Ik word boos.  Kan hij nu echt niet luisteren? Ik stap de ruimte binnen en begin te schreeuwen: 'Is die teef er nu nog? Breng haar snel weg naar haar kamer. Haar nieuwe kamer. En als ik je nog één keer zo naar haar zie staren, Ryan, dan eindig je in het kanaal! Net zoals José!'

José was een van mijn vorige medewerkers. Was, omdat hij op een meisje van ons verliefd werd. Regel 1 in onze organisatie: word niet verliefd op een meisje dat in ons bezit is. Heel simpel. Maar wie zich niet aan de regels kan houden, moet de gevolgen dragen. Ik heb eerst zijn lief voor zijn ogen neergeschoten en daarna heb ik hem verdronken in het kanaal hier vlak bij.

 Opgeruimd staat netjes.

Ryan wordt helemaal rood, neemt Fiore snel vast en trekt haar mee, de kamer uit. Zonder de deur te sluiten. 'En sluit die deur!' Ryan's hand verschijnt terug in de deuropening en trekt de deur dicht.

Ik draai me om en adem diep in en uit.
In, uit. In, uit. In, ...
Als mijn woede na 5 minuten nog niet gedaald is, besluit ik om naar mijn bureau te gaan. Daar hangt een boksbal en ik moet nog met Jordan spreken. Juist, Jordan. Hij er ook nog bij. Soms denk ik dat ik met een bende kleuters opgescheept zit in plaats van een goed georganiseerde bende.

Ik kleed me snel om in mijn zwarte trainingsbroek en shirt, en ga dan naar mijn bureau. Onderweg snauw ik Mitch en Quin af, die in mijn weg stonden. Als ik binnenkom, zie ik dat Jordan al bij mijn grote eikenhouten bureau staat. 'Neem plaats,' grom ik naar hem. Hij gaat snel zitten op de stoel voor het bureau. Als hij zijn mond open doet om iets te zeggen, snauw ik gewoon: 'Hou je bek nog even.' Hij sluit zijn mond en wordt helemaal rood.

Ik loop naar mijn boksbal achterin het bureau, rol eens met mijn schouders en begin te slaan. Ik laat al mijn woede los. Die teven, Jordan, Ryan, de meisjes, ... Na een kwartier sta ik te hijgen. Het zweet parelt van mijn voorhoofd. Mijn knokkels bloeden. 

Nota voor mezelf: bokshandschoenen kopen.

Als ik uitgehijgd ben, neem ik plaats aan mijn bureau. Jordan ziet er lijkbleek uit. De sukkel. Het mietje. 'Je hoeft niet bang te zijn, jij wordt niet mijn volgende boksbal,' stel ik hem gerust. Hij knikt eens en doet terug zijn mond open. Snel steek ik mijn hand op, om te tonen dat hij moet zwijgen. 

'Waarschijnlijk denk je dat je nu erg hard gestraft gaat worden, maar dat gaat niet gebeuren.' zeg ik. Je ziet de opluchting op Jordan's gezicht. 'Maar,' vervolg ik, 'je hebt wel 2 weken huisarrest. Geen fuiven, geen nachtelijke uitstapjes. Je mag alleen naar buiten als ik het je beveel.'

Jordan begint verontwaardigd tegen te sputteren. 'Serieus baas? Waarom?' 'Je hebt haar bijna bewusteloos geslagen! Denk je nu echt dat dat ongestraft is? Ik weet dat ze waarschijnlijk een grote bek had en dat ze het verdiende, maar hou je aan het plan! Eerst mild zijn, daarna hard. Anders gaan ze gewoon in een hoekje gaan huilen.' En daar hebben we niets aan. Jordan wilt protesteren, maar ik onderbreek hem. 'En je grote mond is ook al genoeg voor een grotere straf!'

Na mijn preek knikt Jordan ten teken dat hij het begrijpt. Ik grom: 'Je kan nu gaan.' Hij staat op en verlaat de kamer.

Ik zucht eens diep, en begin wat onafgemaakte formulieren te bekijken. Gasrekening, verslag van een andere groep meer in het zuiden, nieuwe meisjes, nog meer verslagen, ...

Na 3 uur hou ik het voor bekeken. Ik ruim mijn papieren op en maak aanstalten om weg te gaan, als ik me iets herinner. De afspraak! Ik moet die gast nog bellen voor de chip bij Annelise en Fiore! Zuchtend neem ik mijn telefoon. Ik scrol tussen mijn contacten totdat ik hem vind. Hugo.

Hugo is 1 van mijn trouwste en loyaalste medewerkers .... omdat ik zijn vrouw heb.
Ik doe zijn vrouw niets, als hij gewoon doet wat we vragen. Win-win situatie. 

Ik duw op het telefoontje. Normaal gezien stuur ik altijd een bericht, maar vandaag heb ik daar geen zin in. En ik wil hem nog wat treiteren.
Pas na 2 minuten neemt hij op. 'H-h-hallo?' Ik glimlach. De schijtluis. 'Hallo Hugo. Er zijn 2 nieuwe meiden. Komt morgen om 10:00 uit?' Ik hoor gemompel aan de andere kant van de lijn. 'Het zal wel-l-l moeten z-z-zeker. Voor de c-c-c-chips toch?' 'Ja, voor wat anders? De slachtpartij van je vrouw?' Hugo hapt naar adem. Ik grinnik. 'D-d-doe haar alsjeblieft niks! J-j-je hebt het beloofd!' 'Wees toch geen lafaard. Zolang jij doet wat we vragen, doen wij haar niks. Ik ben een man van mijn woord.' Hij probeert nog iets te zeggen, maar ik duw op het rode icoontje.

 
Dat is dan ook weer geregeld.

Ik doe het licht in mijn bureau uit en ga naar mijn kamer. Eenmaal daar laat ik me onmiddellijk op mijn bed vallen. Wat een vermoeiende dag...