Kidnapped for him.

Hoofdstuk 8

(Annelise)

Mijn bloedneus is net gestopt met bloeden. 

Laten we het zo zeggen; toen Jordan opeens naast me stond, had ik een beetje "overtuiging" nodig om het "algemeen uniform voor de meisjes" aan te doen. En de rest is geschiedenis. Hij bedreigde me, sloeg me een paar keer en forceerde me om ze aan te doen.

Sinds ik deze t-shirt en -veel te korte- rok aan heb ben ik meer op mijn omgeving gaan letten en heb ik al zeker 10 verschillende meisjes zien rondlopen. En geen vrolijke gezonde meisjes zoals ze zouden moeten zijn, maar meisjes die dezelfde kleren aanhebben en hetzelfde aantal blauwe plekken als mij hebben. Meisjes die dof voor zich uit staren en geen doel meer voor ogen hebben. Meisjes die naar huis willen maar misschien nooit meer thuis raken.

Ik zucht eens diep, en draai me om naar Jordan. Hij zit nog steeds op het aanrecht spelletjes te spelen op zijn telefoon. Maar ik heb honger. En ik ben boos. Heel boos. 'HEY ASSHOLE! Ik sta hier nu al zeker 2 uur te kuisen en ga dood van de honger. WANNEER MAG IK ETEN?' Jordan kijkt met een ruk op en geeft me een dodelijke blik. 'Hoe noemde je me? En schreeuwde je nu net naar mij?' 'Ik noemde je een asshole, en ja, ik schreeuwde, omdat ik honger heb.'

Ik heb Jordans' volle aandacht nu. Hij steekt zijn telefoon weg en komt naar mij. 'Wel, je krijgt eten als je het signaal hoort, dus kuis nog maar een beetje.' Ik zet mijn handen in mijn zij en rol eens met mijn ogen. 'Ik heb elke vierkante centimeter van deze verduivelde keuken al minstens 3 keer gekuist, en ik ga niet wachten op een signaaltje.' 'Dat ga je wel doen, schat', grinnikt hij.
Ik trek mijn wenkbrauwen eens op, wat Jordan precies niet apprecieert.

Hij grijpt mijn hoofd vast en duwt hem tegen de kast achter me. Gotverdomme! Dat is precies de plek waar Ivan me eerder vandaag al had geraakt! Ik slik een kreun in en kijk Jordan recht aan. 'Popje, ik vind het niet leuk als je me een asshole noemt, als je met je ogen draait en als je je wenkbrauwen optrekt. Onthoud dat voor me, want ik kan niet beloven dat ik de volgende keer weer zo aardig zal zijn', fluistert hij in mijn oor.
Voordat ik terug kan snauwen dat ik zijn "popje" niet ben en dat ik mag doen wat ik wil, gaat er een alarm af.

'Iedereen naar zijn kamers. Avondeten binnen 10 minuten.' komt er uit onzichtbare speakers. Mijn verstijfde spieren ontspannen als ik het woord "avondeten" hoor. Eindelijk! 

Jordan trekt nog eens aan mijn haar, en laat me dan los. Ik zet snel een paar wankele stappen opzij, weg van die klootzak.

Wist je dat hij stinkt? Niet normaal gewoon. Ik zal hem een fles deo geven als ik hem bezoek in de gevangenis. Want daar gaat die klojo naar toe! Voor ontvoering, mishandeling, irritant zijn, slavernij-

Een plotse vlaag van misselijkheid overvalt me. Het wordt zwart voor mijn ogen en mijn benen worden slap. Gal welt op in mijn keel. Wat gebeurt er? Ik wil zitten, maar mijn benen luisteren niet meer naar me. Ze voelen als pudding... Ik slaak een kreetje als ik voel dat ik val. Net voordat ik de grond raak, zijn er 2 armen die me vastgrijpen.

'Jordan! Wat heeft dit te betekenen? Ik vroeg om haar een beetje in te werken, niet om haar dood te slaan! Ze moet nog geld opleveren, wat alleen maar gaat als ze in prima conditie is! Zometeen op mijn bureau!' schreeuwt de eigenaar van de 2 armen furieus.

'M-m-maar-' probeert Jordan nog. 'Geen gemaar! Zometeen. Op. Mijn. Bureau!'

Ik word opgepakt en, niet bepaald zachtjes, over de schouder van mijn "redder" gegooid. Ik knipper een paar keer met mijn ogen, maar zie nog steeds heel wazig. Waarom willen mijn ogen niet meewerken!? De man begint te stappen. Na 5 minuutjes zie ik terug scherp. Het eerste wat ik doe is kijken op wie zijn schouder ik lig. Oh shit!  Deze niet zo comfortabele schouder hangt vast aan Ivan! 

Mijn eerste reactie is om hem bont en blauw te slaan, maar na een kort overleg tussen mijn hart en mijn verstand besluit ik gewoon te doen alsof ik nog steeds half buiten westen ben. Als Ivan ziet dat ik misbruik maak van hem, dan ben ik zo dood!

Ivan loopt door verschillende gangen, maar we nemen niet dezelfde weg naar "onze kamer" terug. Waar gaan we naartoe? Ik moet naar mijn kamer voor eten! Na nog eens 5 minuten laat Ivan mij abrupt los. Ik val met een smak op de grond en hap naar adem. 

'Dacht je nu echt dat ik niet doorhad dat je wakker was?' zegt hij gemeen terwijl hij een sleutel in het slot van de deur recht voor ons steekt. Ik reageer er wijselijk niet op, maar kan het niet laten om met mijn ogen te rollen.

Als de deur open is, neemt Ivan me mee naar binnen door me aan mijn arm omhoog te trekken. Ik struikel een paar keer over mijn voeten, maar geraak er toch. In het midden van de kamer laat hij me los en ketent hij me weer. Deze keer niet aan mijn enkel, maar aan mijn beide polsen! I beg you pardon?

'Waarom mijn handen?' sputter ik tegen. 'Je bent iets te koppig. Vandaar deze maatregelen.' 'Maatregelen?' vraag ik dom. 'Ja, maatregelen. Met andere woorden: de nieuwe kamer en handboeien. Is het nu duidlijk? Of hebben je domme hersentjes nog meer info nodig?'

Na deze woorden trekt hij nog eens aan mijn haren, en verlaat dan deze ruimte. 'Klootzak!' roep ik hem na, 'Ik weet dat je nogal bezitterig bent, maar waren de haren en handen nu echt nodig? En ik ben niet dom!'  De deur valt in het slot en ik rol -nog eens- met mijn ogen.

Gezellig. Hier sta ik dan. 

In mijn eentje.

Ik bekijk de kamer eens. Het is exact dezelfde kamer als eerst, maar dit keer zijn er 2 bedden en een verbanddoos. Super handig! Nu kan ik al mijn blauwe plekken laten verzorgen. Een paar minuten later komt Fiore binnen gestrompeld, gevolgd door Ryan. Ze ziet er erg overstuur uit en haar ogen zien rood, maar voor de rest lijkt ze wel ongedeerd. Gelukkig.

Als ze mij ziet, verandert haar blik van verdriet, naar woede, naar pure bezorgdheid. Ik geef haar een snel knikje om te laten weten dat ik het zometeen zal vertellen, als we alleen zijn.

Als Fiore ook geketend is, aan haar enkel, zegt Ryan: 'Vanavond krijgen jullie geen eten. Orders van de baas.' NEEEEEEE! 'WAT? Dat meen je niet!' roep ik. Ryan haalt slechts zijn schouders op, en verlaat dan de kamer.

'Deze gore, vuile klootzakken! Dit menen ze toch niet!' begin ik meteen te schelden tegen Fiore. Zij draait slechts met haar ogen. 'Was je het al vergeten? Komt door dat ik "stop" riep toen je afgeranseld werd. En ga nu slapen. Vertel morgen maar de reden waarom je er zo miserabel uitziet en waarom je bloesje is doorweekt met bloed. Ga nu slapen.'

Ik staar haar even aan, maar besluit dan toch dat ik inderdaad beter ga slapen. Ik ben moe, gewond en chagrijnig. Ik raap mezelf bij elkaar en loop naar het bed. Eenmaal als ik op het bed lig, word ik meteen omringd door zwart. Het laatste wat ik hoor is: 'Slaaplekker.'

____

(Willen jullie eens een POV van een ander personage? Zo ja, van wie?)