Kidnapped for him.

Hoofdstuk 5

(Fiore)

Ivan loopt traag naar me toe...

Mijn hele lichaam schreeuwt dat ik weg moet rennen, maar zelfs al kon ik weg, ik zou het niet durven. Waarom ben ik toch zo bang voor hem? Waarom ben ik hier uberhaupt?

'Zo, fiore dus?' Door al mijn gepeins had ik niet door dat Ivan stil stond recht voor me.  Snel kijk ik weg van hem. Ik antwoord: 'J-j-ja-a'

'Mitch, laat haar los.' De man die me vasthoudt, Mitch dus, laat me los en gaat op de bank zitten. Ik deins onmiddellijk achteruit en wrijf over mijn pijnlijke polsen, met mijn blik strak op mijn polsen gericht.

'Wel, Fiore, ik ben dus Ivan, de man die je vasthield is Mitch, degene die je vriendin vasthoudt...' 'Ik ben haar vriendin niet!' '... is Quinn. De man met de zwarte lederen kleren is Jordan en de andere is Ryan', gaat Ivan verder alsof hij nooit is onderbroken door Annelise, 'Ryan is de lelijkste onder ons.'

En dat is hij inderdaad. Ryan is klein, dik en heeft een wrat op zijn neus. Jordan daarentegen, is heel knap. Hij is lang en lijkt op een motor-kid. Ik schat alle mensen in deze kamer tussen de 20 en 30 jaar.

Langzaam kijk ik terug naar Ivan. Is hij nu dichterbij gekomen? Of verbeeld ik het me? Verder naar achter gaat niet, aangezien er een muur staat...

Ivan neemt zonder waarschuwing mijn haren vast en trekt er hard aan zodat ik hem wel in zijn ogen moet aankijken. Auwwwwww!

'Ga op Jordan's schoot zitten.' Ik kijk hem verschrikt aan.

Excusez-moi? Wat? Nope. Noppes. Nadde.

'W-w-wat bedoel je?' 'Je hebt het goed gehoord prinses. Vanaf nu luister je naar ons. Zie dit maar als een eerste test.' Ik blijf staan. Test of geen test, ik laat me niet commanderen.

Ivan laat mijn haren los en slaat me vol in mijn gezicht. Door de klap draait mijn hele lichaam een kwart mee. Tranen beginnen zich te vormen in mijn ooghoeken. Godverdomse kutzooi. 

Snel voel ik eens aan mijn wang. Hij tintelt helemaal en ik proef bloed in mijn mond. It hurts like hell. 'Ga. op. Zijn. Schoot. Zitten.'

Ik begeef me super snel naar de zetel. Eenmaal daar weet ik niet wat ik moet doen. Wat ik wel weet, is dat Annelise me minacht. Ze bekijkt me al de hele tijd als een stuk stront dat op de GFT thuis hoort.

Opeens trekt Jordan mij gewoon, zonder pardon, op zijn schoot. Ik slaak een klein gilletje. Hij legt onmiddellijk een arm rond mijn middel zodat ik niet weg kan gaan. Ik verstijf. 'Hey prinses', fluistert hij vies in mijn oor. Ik onderdruk een huiver.

Jordan begint rondjes te maken met zijn duim op mijn heup. IEUW! Snel richt ik mijn aandacht op het tafereel voor me.

Ivan staat ondertussen bij Annelise. 'En popje, hoe noem jij?' 'Wel, 1, ik ben niet dom, en ga mijn naam niet vertellen, en 2, zijn jouw zaken niet.' 'Ben je dat zeker Annelise' zegt Ivan?

WTF? Die gast kent haar naam? Zo te zien is dat ook nieuw voor Annelise. Ze kijkt oprecht geschrokken naar Ivan. 'En hoe in hemelsnaam weet jij dat?'

'Je ID popje. Afgepakt toen je bewusteloos was.' Hij begint als een gek te grijnzen. Snel check ik mijn BH, waar mijn ID zit. Zat. Hij is inderdaad weg. Betekent dit dat die pedo's in mijn BH zaten? De blik die Jordan me toewerpt, bevestigt deze gedachte. 'Dus Annelise, jij bent wel een koppige he?'

'Inderdaad. En ik zal altijd koppig blijven.' 'Daar komt wel nog verandering in', zegt Ivan voordat hij Quinn opdracht geeft om haar los te laten. Eenmaal los, geeft Annelise Ivan een stoot in het gezicht. En een goeie ook. Ivan klapt dubbel door de pijn, en de andere jongens zijn oprecht hard geschrokken.

Ik kan een kleine grijns niet onderdrukken. Jordan merkt dat, en trekt aan mijn haar als waarschuwing dat ik moet stoppen met grijnzen.

Wat hebben die gasten toch met mijn haar? Mijn hele hoofdhuid brandt ondertussen door al die pedofielen.

Ivan staat al terug recht en kijkt Annelise aan met een blik gevuld met pure haat. Annelise merkt dat, en deinst wat achteruit. Helaas te laat. Ivan geeft haar een klap in het gezicht, waardoor ze op de grond valt, en begint dan tegen haar te schoppen. Annelise bedekt snel haar hoofd met haar handen, maar Ivan blijft doortrappen. Ik hoor Annelise gewoon kreunen van de pijn.

'Stop!' roep ik. Ivan stopt abrupt en draait zich naar mij om. 'Wat zei je prinses?' vraagt hij dreigend.

Oeps...

Ik krijg het gevoel dat de temperatuur in deze kamer net met 10° is gestegen. Alle ogen zijn op mij gericht. Shit. 'I-i-ik zei d-d-dat j-j-je moet-t-t st-t-toppen' stamel ik zachtjes. Jordan knijpt hard in mijn zij als waarschuwing dat ik moet ophouden en moet zwijgen. Ivan kijkt nog steeds naar mij, net als alle andere jongens.

Ik denk, bij nader inzien, dat ik beter had gezwegen... Ivan schopt nog 1 keer in Annelise haar maag en loopt dan naar de deur. 'Breng ze naar hun kamer. En geef ze geen eten vanavond!' zegt hij nog voordat hij de kamer verlaat.

Mijn mond valt open van verbazing. Iedereen in de kamer is verbaasd door het feit dat hij naar mij luisterde, en nu gewoon weg is gegaan. Jordan's greep om mijn middel verslapt door deze onverwachte gebeurtenis, en ik zie mijn kans om naar Annelise te lopen.

Ik wring me los en loop naar haar toe. Ik weet niet vanwaar deze plotse moed komt. Snel kniel ik bij haar neer. Ze is zachtjes aan het kermen door de pijn, maar ik zie geen sporen van tranen. Hoe doet ze dat? Ik bedoel, als ik in elkaar geschopt zou zijn, zou ik allang aan het huilen zijn.

Ik wil haar checken op breuken en al die zaken, maar word ruw omhoog getrokken aan mijn arm. Ik kijk om en zie Ryan. 'Denk er zelfs maar niet aan om iets te zeggen of doen', sist hij in mijn oor. Ik knik gehoorzaam.

De plotse vleug moed is verdwenen. 'Jongens, ik doe haar, doen jullie die andere?' vraagt Ryan aan de anderen. Ik hoor langs alle kanten instemmend gemompel.

Ryan begint te stappen en sleurt me mee naar mijn kamer. Ik probeer de weg te onthouden, maar merk al snel dat dat onmogelijk is. Waarom is dit fucking huis zo groot?

Ik stribbel niet tegen. Wat voor zin heeft het?

Eenmaal aangekomen in onze "kamer" ketent hij mij terug vast. Annelise wordt ook binnengedragen en geketend. Daarna gaan de jongens weer weg. Ze zeiden niet eens gedag! Klootzakjes.

Ik slaak een diepe zucht en sleep me op het bed. Ik kan mijn tranen niet meer bedwingen en begin hard te huilen.

Ik laat al mijn emoties van de voorbije uren eruit, en val pas na iets wat voelt als een uur in een onrustige, lichte slaap.