Kidnapped for him.

Hoofdstuk 6

(Annelies)

Pijn.

Ik heb overal pijn.

Mijn hele lichaam brandt.

Het is donker.
Snel knipper ik een paar keer met mijn ogen. Heb ik geslapen? Want zo voelt het alleszins...

Ik open mijn ogen. Ik herken deze ruimte als "onze" kamer. Alleen lijkt het bed lager dan eerst. Ah nee, ik lig gewoon op de grond.

Waarom lig ik op de grond? Ow ja. Die klojo's hadden me gewoon op de grond gegooid. Op de grond. RECHT OP AL MIJN BLAUWE PLEKKEN VAN DIE GORE KLOOTZAK IVAN.

Ik slaak een diepe zucht. Langzaamaan probeer ik recht te komen vanuit mijn liggende positie. Eerst voorzichtig gewicht op de ellebogen zetten, dan rustig af duwen tot je je gewicht op je benen kan zetten, en dan gaan zitten. Ik verbijt de pijn die met deze bewegingen gepaard gaat. 

Kutzooi!

De keten aan mijn enkel voelt zwaar en zit véél te strak. Waarom zijn we eigenlijk geketend? We kunnen toch nergens naartoe! En over "we" gesproken, waar in godsnaam is Fiore?

Ik scan onze kamer, en zie haar uiteindelijk op het eenpersoonsbed zitten, met haar rug naar mij toe. De vieze vuile bitch. Ik slik een paar keer voor ik tegen haar ga roepen.

'Hey! Hallo?! Leef je nog, Fiore?' Fiore schrikt en draait zich met een ruk om. Ik zie dat ze heeft gehuild. Alweer. Wat fijn om met haar samen ontvoerd te zijn!
*Proef de sarcasme*

'Kleine reminder voor als je klaar bent met huilen, maar het zou fijn zijn als je me even informeerde over de stand van zaken!' Fiore trekt haar neus op, staat snel recht en loopt naar mij.
'Je was ongeveer 4 uur buiten bewustzijn', zegt ze vlak voordat ze recht tegenover me gaat zitten. WAT?!?!?! Dit meent ze niet! Hoe?

'Wat?' vraag ik nu ook luidop. 'Je viel bewusteloos vlak nadat ze je binnen gooiden, en je was 4 uur weg.' 'Wow...' zucht ik. 'Wacht eens, hoe weet jij dat ik exact 4 uur weg was? Er is hier geen klok.' Ze bloost en begint te stotteren. 'I-ik heb-b een heel-l goed gevoel voor-r tijd.' Wow.

'Kon je me niet wakker maken? Of was je te druk bezig met zelfmedelijden hebben?' Er vlamt iets op in Fiore haar ogen. Iets fels. Woede? Ik ben oprecht verbaasd. Sinds wanneer kent deze meid het begrip woede?

'Ik heb geprobeerd om je wakker te maken, maar het ging gewoon niet. Ik heb tegen je geschreeuwd, je door elkaar geschud en ik heb zelfs iemand een klap in het gezicht verkocht omdat ze geen pijnstilling wilden geven', schreeuw-fluistert Fiore.
PARDON? 'Ik moet geloven dat jij iemand in het gezicht geslagen hebt?' vraag ik verbaassd. 'Ja. Ik heb er zelfs iets aan overgehouden, kijk maar.' Langzaam draait Fiore haar gezicht naar mij toe, en ik zie een handafdruk op haar wang staan. Nog redelijk vers volgens mij.

'Deze heb ik gekregen.' Nu word ik pas echt boos. Maar voor deze ene keer niet op haar. Ik voel alleen maar respect voor deze meid op dit moment. Ze heeft gewoon iemand in het gezicht geslagen! In het gezicht! Voor mij! Ik begin als een gek te glunderen en wil rechtstaan om een vreugdedansje te doen, maar Fiore denkt daar anders over.

'Wow wow wow meid, blijf even zitten. Je ziet er heel bleek uit.' Ik draai eens met mijn ogen, maar blijf toch zitten. We staren elkaar een tijdje aan.

'Dus, hoe gaat het?' vraagt Fiore opeens. Ik kijk verbaasd naar haar. 'Wel, voor als je het nog niet doorhad, ik ben dus ontvoerd, en heb in de voorbije 24 uur meer blauwe plekken ontvangen dan in de voorbije 3 jaar, maar het gaat goed.' Fiore kijkt naar mij alsof ik het domste schepsel op aarde ben. 'Ik bedoelde: Hoe ging het met je voor dit alles? Alles oké op school? Alles oké thuis?'

Owwww. Dat bedoelde ze. Ik voel me licht in mijn hoofd, en dat is volgens mij ook de reden dat ik begin te praten. 'Op school ging alles goed, maar thuis niet.' Fiore geeft met een knikje aan dat ik verder moet praten. 'Mijn vader is teruggevallen in zijn depressie. Hij drinkt weer en nu ben ik niet thuis om mijn zussen te beschermen.'

Ik heb geen idee waarom ik haar dit vertel, maar het moet eruit. Het zit al te lang verstopt diep in me. 'Mijn vader heeft losse handjes als hij dronken is, maar meestal kan ik voorkomen dat hij mijn jongere zussen slaat. Mijn oudere zus, Elize, is 24 jaar en is meer bij haar vriendje dan ergens anders. Mijn andere zussen, Annabeth en Chelsea zijn 16 en 14 jaar, en kunnen nergens anders naartoe.'

Ik begin zacht te huilen. 'Meestal als mijn vader dronken is, dan stuur ik hem het huis uit zodat hij ons niks kan doen, maar soms weigert hij weg te gaan en vang ik alle klappen op. Maar dat vind ik niet erg. Zolang hij mijn zussen niks doet.' Nu huil ik oncontroleerbaar. 'Ik mis ze, Fiore, en ik ben bang, zo bang voor wat er met ons gaat gebeuren.'

Fiore was de hele tijd stil, maar trekt me nu in een knuffel en zegt: 'Ik weet dat je bang bent, maar we komen erdoor. Samen. En het komt goed met je zussen. Dat beloof ik je.'

Zachtjes knik ik, nog beduusd van wat er net gebeurd is. Ze knuffelt me? Stiekem geniet ik van deze warmte, maar duw haar toch zachtjes terug. 'Dankjewel Fiore.' Ze kijkt een beetje ontgoocheld en wil iets zeggen, maar de deur wordt open geslagen.

Ik schrik me een hoedje en spring snel recht. Fiore schrikt ook maar struikelt over haar keten. Ze valt recht op haar arm. Waarom kloppen die pedo's niet??? 'Zo veel emoties. Altijd fijn.'

Ivan staat in de deuropening met achter hem Jordan en Ryan. 'Maar nu is het tijd om te werken.' Mijn hart slaat automatisch sneller. Welk werk? Ik heb een heel slecht voorgevoel hierover. Snel veeg ik mijn tranen weg. 'Maak je geen zorgen popje,' zegt Ivan die blijkbaar mijn gezichtsuitdrukking zag veranderen, 'jullie beginnen rustig. De eerste dag mogen jullie het huishouden doen, daarna zien jullie wel.'

I beg you pardon? 'Hoe bedoel je de eerste dag? Ik blijf hier niet hoor', snauw ik. Ivan begint als een psychopaat te grijnzen en geeft het teken aan Jordan en Ryan dat ze ons moeten losmaken. Jordan loopt naar me toe en bukt zich om mijn enkel los te maken.

Snel geef ik hem een trap in zijn gezicht. Jordan krimpt ineen maar laat mijn enkel niet los. How? Ivan had dit blijkbaar al verwacht, want hij staat opeens voor me en geeft me een klap in het gezicht. Mijn hele lichaam draait mee door de impact en ik kan me net genoeg beheersen om niet te schreeuwen.

'Actie reactie popje' fluistert Ivan in mijn oor voor hij weggaat uit de kamer. 

Ik onderdruk de reflex om mijn wang aan te raken en rol met mijn ogen. Voelt hij zich nu slim? Nog wat verdwaasd van de klap voel ik dat mijn enkel losgemaakt wordt, en dat ik meegesleurd wordt. Terug door al die gangen.

Opeens stoppen we, lopen Fiore en Ryan weg, neemt Jordan een emmer waar water en zeep in zit. Hij zet de emmer bij mij en voordat ik kan vragen waar Fiore naartoe gaat, zegt Jordan: 'Kuis jij deze vloer maar. En haal maar niks in je hoofd. 1 foute beweging en je bent er geweest.'

Ik slik eens, want ik heb de indruk dat Jordan elk woord dat hij zegt meent, en mijn hoofd doet nog pijn van de klap.

Snel kijk ik rond, en ik zie dat we in de keuken zijn. Lekker gezellig. Misschien kan ik een mes ofzo meenemen? 'Ga je nog beginnen?' vraagt Jordan. Snel begin ik te kuisen, terwijl ik een heel moordplan in mijn hoofd aan het bedenken ben.