Kidnapped for him.

Hoofdstuk 19

(Annelise)

'Ik hou van je.', fluister ik wanneer Fiore haar ogen sluit. Ze maakt een knorrend geluidje en een glimlach verschijnt rond haar lippen. Mijn hart maakt een sprongetje van puur geluk als ik besef dat ik degene ben die die glimlach tevoorschijn toverde. Voorzichtig, om haar niet wakker te maken, ga ik naast haar op de grond zitten. Aarzelend begin ik haar haren te strelen, maar als ze weer dat knorrend geluidje maakt, verdwijnt die twijfel. 

Na een poosje begin ik ook te ontspannen, genietend van dit moment tussen ons twee. Mijn ogen vallen dicht en ik dommel wat in, tot een zachte, nauwelijks hoorbare jammerkreet de ruimte vult. 

Mijn ogen vliegen weer open en gaan automatisch naar Fiore. Haar gezicht is vertrokken in een pijnlijke grimas en er parelt zweet op haar voorhoofd. Zonder erbij na te denken buig ik me over haar heen. Eerst voorzichtig, maar daarna met meer zelfvertrouwen, geef ik haar overal kusjes. Op haar wangen, handen, voorhoofd, hals ...

Pas wanneer haar ademhaling weer traag en regelmatig is, dwing ik mezelf te stoppen en sta ik recht. Ik merk dat ik aangestaard wordt door verschillende mensen, maar het maakt me niets uit. Langzaam druppelen de omgevingsgeluiden binnen en nu pas besef ik met hoeveel we zijn.

Safiya had me al eens verteld dat op woensdagen er altijd extreem veel mensen zijn, maar ik had het onderschat. Ik zie zeker 60 verschillende meisjes, zittend op bedden en leunend tegen muren. Er is amper plaats om te bewegen en er hangt een deprimerende sfeer.

Maar dat is niet het ergste. Het ergste is nog wel dat het stil is. Bijna geruisloos zelfs. Niemand praat en niemand lacht. Het enigste wat je kan horen, is de angstige ademhaling van elk meisje.

Mijn ogen dwalen door de ruimte, op zoek naar twee mensen. Allereerst: Safiya. Ze is gisteren opgeroepen, maar nog steeds niet terug. Normaal worden meisjes meteen teruggebracht na de daad, maar Safiya is nog niet terug. Ik heb al aan anderen gevraagd of dit al meer gebeurd is, en volgens hun houden ze haar soms extra lang weg zodanig dat Ivan met haar wat dingen kan bespreken.

De tweede persoon voor wie ik uitkijk, is degene die met Fiore binnen geduwd werd. De manier hoe ze naar mijn vriendin keek, en het feit dat ze haar weigerde te helpen, doet mijn bloed koken. Als vanzelf buk ik en trek ik mijn rechterschoen uit. Een gevoel van macht stroomt door me heen als ik zie wat er in ligt.

Een klein, Zwitsers zakmes.

Vol trots neem ik hem in mijn hand en trek mijn schoen weer aan. Eindelijk. Eindelijk ben ik niet meer compleet machteloos. Nu kan ik iets doen tegen de mannen, maar niet alleen tegen hun. Als ik mezelf niet snel in de hand krijg, gaat dat kreng er ook aan.

Ik zet nog steeds vragen bij het mes, want ik kon er veel te makkelijk aan. De tweede keer dat ik opgeroepen werd, ging de man opeens weg. Nog voordat zijn kleren uit waren. Hij zei dat hij iets moest regelen en dat ik me niet mocht verroeren. Eenmaal hij door de deur liep en de deur weer op slot ging, liep ik naar zijn jasje, dat hij achtergelaten had. Ik doorzocht zijn zakken en vond dit zakmes.

Ik verstopte het in mijn schoen, en nadat de man terugkwam, mij aanrandde en weer wegging, moest ik gewoon mijn kleren weer aandoen. Volgens mij hadden beide jongens die op mij pasten niks door, zelfs niet toen ik wat aan het manken was door de pijn van het mes dat in mijn vlees porde. De losers.

Ik begin te bewegen. Een aantal meisjes wijken uiteen als ze de moordlustige blik in mijn ogen zien. Sommigen mompelen verbaasd iets over mijn getrokken mes, maar zwijgen wanneer ik langs hun passeer.

Ik ben dit beu. Ik ben de jongens beu. Ik ben het beu dat ik en Fiore niet gewoon samen kunnen zijn. Ik ben deze hele fucking wereld beu.

Stap voor stap worstel ik me de ruimte door. Elk meisje dat ik tegenkom check ik grondig voordat ik weer verder loop. Tot de deur open gaat.

Ik ga zo op in het zoeken naar die teef, dat ik in de eerste instantie niet merk dat de deur vlak naast mij open zwaait en er een man en een meisje binnenstappen. Of beter gezegd: de man stapt binnen en het meisje wordt aan haar haren meegesleurd. Gasten, waarom altijd het haar?

Ik draai me naar hen om. De man duwt het meisje tegen de muur, en pas als ik haar in de ogen kijk, zie ik wie het is. Safiya. Tranen lopen over haar gezicht en er hangt opgedroogd bloed onder haar neus. Hij buigt zich naar Safiya toe en legt zijn hand op haar keel. Langzaam maar zeker knijpt hij haar luchtpijp dicht. Haar ogen verwijden door de doodsangst, en dat is het moment wanneer ik in actie kom.

Ik schiet naar voren. In één vloeiende beweging draai ik hem naar mij toe en plant mijn knie in zijn maag. Verbaasd hapt hij naar adem en laat Safiya los. Ook zij hapt nu naar adem. Snel, voordat hij zich hersteld, duw ik hem met zijn rug tegen de muur. Ik trek mijn klein, maar scherp mes en zet het tegen zijn keel, recht op zijn slagader. 

Hij stribbelt zwakjes tegen, maar ik schop hem nog eens, dit keer in zijn kruis. Een pijnkreet verlaat zijn lippen. 'Watje', sis ik. Hij jammert zachtjes. Ik verstevig de druk op zijn keel en er welt een rode druppel bloed op. 

Opeens is het doodstil.

Niemand in de ruimte zegt iets. Ik hoor de raspende ademhaling van de jongen en bekijk hem eens goed. Hij is waarschijnlijk wat jonger dan mij, een jaar of 19. Zijn scherpe gelaatstrekken vallen in het niet bij zijn ogen. Die zijn donkerbruin, en niet alleen vervult van angst, maar ook van woede en machteloosheid. 

Net goed.

'Annelise...' waarschuwt iemand mij. Ik werp een snelle blik langs mijn schouder, maar had dat beter niet gedaan. De jongen ziet zijn kans en neemt mijn pols vast. Hij oefent er zo'n grote druk op dat ik het mes wel moet los laten. Vergezeld met een kletterend geluid valt het op de grond. Een hevig gemis overspoelt me en tranen wellen op. 

De jongen draait en neemt mijn polsen mee. Hij staat nu achter mij, met mijn polsen in zijn handen. Hijgend buigt hij zich naar mijn oor. 'Spelen met vuur kan je precies wel, maar kan je ook op de blaren zitten?'

Grommend probeer ik me los te trekken, maar het deert niet. Hij roept versterking op via een bakje en trekt me mee naar de gang. Ik kan nog net de droevige blik van Safiya zien voordat hij de deur dichtslaat en me meesleurt naar één of andere ruimte. We lopen verschillende gangen in en uit. Zijn woede is duidelijk merkbaar, en ikzelf ben ook niet bepaald kalm.

Ik kan maar aan 2 dingen denken.

Wat er nu gaat gebeuren, en Fiore.

Op dat eerste krijg ik al een half antwoord op. Mijn begeleider sleurt me een ruimte binnen en sluit de deur als we beiden binnen zijn. Zijn grip op mijn polsen verdwijnt, dus ik trek me los. Ik kijk meteen om me heen, op zoek naar een uitgang, maar het enige wat ik zie, is Ivan die op een stoel in het midden van de ruimte zit.

'Zo zo, dat is al een tijdje geleden nummer 53. Nog even wachten op je vriendinnetje en dan kunnen we starten.