Kidnapped for him.

Hoofdstuk 18

(Fiore)

Het krakende geluid van een deur die opengaat, wekt me. Ik ben meteen klaarwakker, want het is al eens eerder gebeurd bij andere meisjes dat jongens in het midden van de nacht een verzetje komen zoeken bij de meisjes. En als er iemand komt om me te verkrachten, wil ik op zijn minst klaar zijn om me te verdedigen. 

Ook al weet ik dat dat hem waarschijnlijk niet gaat tegenhouden.

Een geïritteerde kuch vertelt me dat er iemand binnengekomen is. Snel ga ik voor mijn bed rechtstaan, zoals ons bevolen is om te doen als we ons ontbijt krijgen, en kijk naar mijn voeten om onderdanigheid te tonen. Hoe onderdaniger je bent, hoe minder kans op een affranselling. 

Ik werp vluchtig een blik op de deur, om mogelijk gevaar in te schatten. Een man met een dienblad staat in de deuropening. 'Opstaan luie varkens, tijd voor het ontbijt en dan naar de gemeenschappelijke ruimte.' 

Deze woorden verdrijven de laatste restjes slaap uit mijn hoofd.

Het is woensdag!

'Kom jullie ontbijt halen en vreet het snel op.' Al struikelend over mijn ketting haast ik me naar de man, terwijl Camille nog steeds niet opgestaan is. Hij kijkt me aan, verbaasd over mijn snelle reactie, maar geeft me mijn ontbijt. Het is dezelfde maaltijd als elke ochtend: 2 sneden droog brood en een plak kaas, vergezeld met een glas water. Glunderend bedank ik de man. Als reactie daarop, trekt hij zijn wenkbrauwen op. Het is vast een raar gezicht: je slaaf, want dat ben ik, die je al glunderend bedankt voor iets. '53, zit jij ook al aan de drugs?' vraagt hij.

Drugs zijn hier naar het schijnt niet zo zeldzaam. Het gebeurt wel vaker dat een meisje een jongen kan overhalen haar een kleine portie drugs te geven, in de hoop dat ze deze ellende vergeet. Ik heb Camille al eens betrapt op drugs, vlak nadat ze met een jongen in een kamer verdwenen was. 

Het verbaasde me nauwelijks.

Ik schud snel van nee en schuifel weer weg van hem om te eten. Als ik terug op mijn bed zit en het brood ongedudig in mijn mond prop, zie ik dat Camille nog niet uit haar bed gekomen is.

De man kan blijkbaar niet meer tegen Camille haar gedrag. Net wanneer ik mijn boord heb doorgeslik, loopt hij naar haar toe. 'En nu heb ik genoeg van je tegendraadse gedrag, teef!' Voordat mijn kamergenote ook maar kan reageren, trekt hij haar aan haar arm overeind en geeft haar een klap in haar gezicht. Haar hele hoofd draait mee en een luide krak vult de ruimte. Ik hap geschrokken naar adem en stik bijna in mijn water als ik zie dat haar neus bloedt. Ze wilt haar gezicht aanraken, maar haar handen worden teruggetrokken door de man.

'En nu ga je eens luisteren!' schreeuwt de man furieus in haar gezicht, 'Dit kinderachtige gedrag wordt niet getolereerd! Als je besluit om ongehoorzaam te zijn, is de kans enorm groot dat jouw hoerenlichaam door de politie in een sloot ergens in Frankrijk gevonden gaat worden!' Hij ontspant zijn grip op haar polsen en laat haar in schock achter. 

Mijn adem stokt, want zijn woorden doen ons er aan herinneren dat we elke dag in levensgevaar zijn.

Mijn ademhaling begint weer te versnellen. 

Shit. Als ik nu ga hyperventileren, kom ik vast in nog grotere problemen. Ik begin in mijn hoofd tot 10 en terug te tellen terwijl het gewicht op mijn borstkas langzaamaan weer zwaarder wordt. Fuck. Ik voel de tranen branden in mijn ooghoeken en slik de brok in mijn keel weg. 

Adem in, adem uit ...

Door een waas zie ik nog net dat de man ons losmaakt en wenkt dat we moeten meekomen. Ik probeer overeind te komen, maar heb toch een paar pogingen nodig. Mijn armen en benen voelen zwaar aan. Ik adem nog steeds veel te snel en kan niet helder nadenken. Volgens mij heeft Camille het door, want ze zit me aan te staren via haar ooghoeken. De man daarentegen, ziet het niet of negeert mij.

Ik heb het gevoel dat ik stik.

Hij duwt ons voor hem uit en we beginnen te lopen. Ik ben helemaal rood en zie niet waar ik wandel, dus struikel ik vaak over mijn eigen voeten. Ik probeer Camille te volgen, maar ze blijft altijd net buiten mijn gezichtsveld. 

Mijn ademhaling raast voort. Vlekjes verschijnen. Mijn handen zijn klam van het zweet. Ik heb geen idee waar ik ben. Het enige wat ik weet, is dat ik maar niet kan kalmeren en zometeen waarschijnlijk sterf.

Adem in, adem uit ... 

Op een gegeven moment grijpt iemand mijn pols en duwt hij of zij mij. Ik struikel wat naar voren en val op mijn knieën. Mijn borst staat op springen en ik probeer mijn ademhaling te doen vertragen. Ik zie bijna niks meer, waardoor ik nog meer begin te paniekeren.

Shit.

Ik kan niet meer nadenken. Al mijn gedachten buitelen over elkaar.

Help mij...

Alsjeblieft...

Net op het dat ik wil opgeven, voel ik 2 handen die mij op m'n rug dwingen te gaan liggen. Iemand roept iets, maar ik versta het niet.

Ik kan nu niet opgeven.

Iemand schreeuwt weer iets. Mijn naam?

Dan word ik opgehoffen. Ik besef pas dat ik omhelsd wordt, als ik een bekende geur ruik. De geur van thuiskomen, van veiligheid en de frisse Alpen. Mijn ademhaling begint te vertragen.

Na een tijdje versta ik wat er geschreeuwd wordt, of beter gezegd, gejammerd wordt. 'Fiore, alsjeblieft! Ga niet weg... Ik smeek het je. Volg mijn stem! Adem in, adem uit ... Fiore, alsjeblieft! ' De persoon die me vast heeft trilt helemaal en ik proef de zoute smaak van tranen. Huil ik?

Na nog een poosje heeft mijn ademhaling bijna het normale ritme en draai ik mijn hoofd een kwartslag. Mijn spieren protesteren, maar daar let ik niet op. Ik let alleen op degene die me vasthoudt, degene die me redt. 

'A-an-nelise?' zeg ik. Ik had gedacht dat ze me niet zou verstaan, aangezien het er heel zwakjes uitkwam, maar blijkbaar heb ik me vergist. 

Ze heft haar hoofd met een ruk van mijn schouder af, en kijkt in mijn ogen. Ze bestudeert me eerst een tijdje alsof ik een wereldwonder ben voordat ze opgelucht zucht. 'Fiore! O god ...' 'Waarom huil je?' onderbreek ik haar zachtjes. Haar ogen zijn rood en de tranen stromen nog steeds langs haar wangen. 'Waarom ik huil, Fiore? Je wordt hier binnengeduwd samen met één of andere del die je gewoon negeert en je ademt zo snel en ik dacht dat ik je kwijt was en je was helemaal verkrampt.' ratelt ze.

Een warm, liefdevol gevoel verspreidt zich in mijn aderen en ik omhels haar stevig. Althans, dat probeer ik. Mijn hele lichaam is nog steeds beurs van alle klappen die ik hier al heb gekregen en uitgeput door mijn paniekaanval van daarnet. Annelise, daarentegen, knijpt me zowaar plat. Ze stopt pas als een andere, vrouwelijk stem haar waarschuwt dat ik hier waarschijnlijk nog te zwak voor ben.

Dat is ook zo, maar ik wil niet stoppen.

Annelises grip op mij verslapt en ze staat recht. Ik heb nu pas door dat we allebei geknield op de grond zaten. Mijn vriendin, god wat hou ik van dat woord, trekt me recht en ondersteunt me wanneer we beginnen te wandelen. Ze brengt me naar een bed en stopt me in, nadat ze alle nieuwsgierige toeschouwers weggejaagd heeft.

'Rust even uit Fiore, je bent waarschijnlijk doodop.' Ik mompel een bevestiging en sluit mijn ogen.

'Ik hou van je.' hoor ik nog net voordat ik wegzak in de duisternis.