Kidnapped for him.

Hoofdstuk 11

(Annelise)

Kut.

We worden aangestaard door Ivan, die volkomen op zijn gemak in de deuropening staat. Geweldig. Hebben we hem weer. En natuurlijk net op het moment dat ik halfnaakt ben. Chill.

Alsof we het zo hebben afgesproken, trekt Fiore zonder aarzelen mijn -nog steeds bebloed-bloesje terug over mijn hoofd, om daarna een beetje afstand te nemen. De fijne warmte die ze me daarnet bezorgde, heeft plaats gemaakt voor een dof, hol gevoel. Kom terug!, wil ik schreeuwen. In plaats daarvan geef ik haar een geforceerd, zuinig lachje, als bedankje voor zowel het feit dat ze me terug aangekleed heeft, maar ook voor de extra ruimte. Ik had het gevoel dat er dingen gingen gebeuren als ze er nog wat langer bleef zitten.

God, die meid maakt me gek. Zeker vanochtend, toen ze rillend en naar adem happend op bed lag. Ik dacht dat ik haar kwijt was. Echt kwijt. Zomaar. Van het ene moment op het ander. Weg.

Sinds wanneer geef ik ook maar een beetje om haar?

Ik onderdruk een rilling, en dwing mezelf naar Ivan te kijken.

Hij begint te lachen. 'Dat moest je nu echt niet doen hoor, ik vond mijn uitzicht wel mooi.' De pedofiel. Een grom verlaat mijn lippen. 'Je bent een aanwinst in mijn collectie, meid.' gaat hij ongestoord verder. 'Mijn vader zal trots zijn.' Ergens naast me maakt Fiore een geluid dat klinkt alsof ze stikt in haar eigen speeksel, en ook mijn mond valt open. Een aanwinst? In zijn collectie? Vader trots maken? Ik weet niet waarover ik meer verbaasd moet zijn: over het feit dat hij het over de meisjes en vrouwen heeft alsof ze objecten zijn, of omdat hij ook menselijke emoties heeft en zijn vader trots wil maken.

De creep.

Hoog tijd om het over een andere boeg te gooien. 'Waarom wandel je altijd binnen op de slechtste momenten? Zitten er camera's in onze kamer en wacht je altijd op een geschikt moment om binnen te wandelen ofzo? Ben je zo gestoord?' vraag ik hem. De woede in mijn stem laat zich niet onderdrukken. Ivan trekt een wenkbrauw op. 'Zijn jullie serieus zo dom?'

Oh. My. God. Mijn mond valt nog verder open, en ik hoor Fiore naast me verstijven. Natuurlijk zitten er camera's in onze kamer. Ze zijn niet dom. Ze zijn alles behalve dom.
Fiore haalt eens beverig adem, balt haar vuisten en kijkt Ivan recht in zijn ogen. 'Waarom ben je hier, Ivan? Om ons rot te laten voelen? Dat doe je al genoeg. Je kan dus weer vertrekken en samen met je vriendjes nog wat voetbal gaan kijken en goedkoop bier gaan drinken.'

1-0 voor Fiore.

Het was misschien niet de beste diss, maar daar denkt Hades himself anders over. Ivans gezicht verandert van de stomme, luie grijns, naar een gezicht verwrongen van pure, onvervalste woede. Ook hij balt nu zijn vuisten en loopt op Fiore af. Ik spring automatisch recht en ga voor haar staan, maar Ivan geeft een enkele ruk aan mijn ketting, en ik lig weer op de grond. Fuck.

Ivan staat nu recht voor Fiore. 'Voel je je stoer, teef? Want ik zou maar oppassen als ik jou was. Ik kan je leven tot en een hell maken, maar ik kan het ook wel laten meevallen. De keus is aan jullie.'

'Werk alsjeblieft mee Fiore. Doe het voor je eigen veiligheid.' smeek ik haar zachtjes. Ik schrik van mezelf. Smeekte ik net? Voor iemand anders? Omg, mijn verblijf hier doet echt rare dingen met mij. In plaats van 1 keer naar mij te luisteren, gaat ze gewoon verder, niet onder de indruk van zijn donkere, zwarte ogen. 'Zolang ik bij jullie zit, is er maar 1 optie. De fucking hell.'

Dit was de druppel. Ivan neemt Fiore haar haren vast en duwt met al zijn kracht haar hoofd naar achter. Tegen de muur. Fiore slaakt een luide, bijna dierlijke kreet, en zakt tegen de muur in elkaar. Ik zie een straaltje bloed lopen van de achterkant van haar hoofd, langs haar oor, naar haar nek. Ivan heft zijn voet om haar te schoppen, en op dat moment breekt mijn hart in 1.000 stukken. 'WAAG HAAR NOG EENS AAN TE RAKEN EN JE BENT DOOD!'

Verbaasd door mijn reactie, laat Ivan zijn voet 2 centimeter zakken. Ik ga weer recht staan en probeer er zo dreigend mogelijk uit te zien, wat niet zo moeilijk is als je bloesje bloedrood is, en je je haren niet hebt kunnen kammen. 'Ik meen het. Raak haar nog eens aan, en je ligt al praktisch onder de groene zoden. Zelfs met deze scharminkels,' ik gebaar met mijn handboeien, 'kan ik je nog zo veel aandoen. Laat. Haar. Met. Rust.'

Hij laat zachtjes zijn voet zakken, en begint te lachen. Te lachen? 'Aha, ik zie het al. We zitten met een vieze, vuile lesbo. Vind je het niet leuk dat ik je vriendinnetje aanraak? Als je wil kan ik jou ook haar zuurverdiende straf geven. Dan blijft zij ongeschonden.'

Lesbo?

Ik sta met mijn mond vol tanden. Nu hij het luidop zegt, lijkt alles zo veel duidelijker. Waarom ik zo naar haar verlang. Waarom ik haar wil. Waarom ik om haar geef, meer dan om wie dan ook. Maar dit kan toch niet? Ik heb een vriendje. Een vriendje dat je amper ziet, remember? fluistert een stemmetje in mijn hoofd. Shit.

Ben ik verliefd op háár?

'Wat wordt het nu, teef? Jij of je vriendinnetje?' Hij spuwt het woord vriendinnetje uit, alsof het een besmettelijk virus is en hij niet besmet wil raken. Godzijdank is Fiore nu buiten bewustzijn. 'Ze is mijn vriendinnetje niet!' 

Nog voor ik met mijn ogen kan knipperen, staat híj voor mij, en voel ik een flitsende pijnscheut in mijn wang. Pas als ik het bloed in mijn mond proef, besef ik me dat hij me geslagen heeft. Ik breng mijn handen voorzichtig naar mijn wang. 'Luister eens goed jij. Ik heb al ontelbaar veel meisjes gezien die verliefd waren, en jij bent daar 1 van. Ontken het niet. Je weet dat ik gelijk heb. Maar laat me 1 ding duidelijk maken: als jullie een koppel worden, of ook maar 1 blik naar elkaar werpen waarin een flintertje liefde zit, dan maak ik haar af, recht voor je ogen.' sist hij in men rechteroor.

Oh fuck.

Fuck.

Wáárom?

'Denk maar niet dat je mij kan commanderen.' sis ik terug. Als reactie daarop start hij te grijnzen, en zonder verder nog iets te zeggen, maakt hij mijn ketenen los. Zonder erbij na te denken, zwaai ik zodra ik vrij ben mijn vuist naar zijn hoofd. 

Vlak voordat ik hem raak, pakt hij mijn vuist vast, stevig vast. 'Ik denk niet dat ik je kan commanderen, ik wéét dat.' En nadat gezegd te hebben draait hij mijn pols helemaal naar rechts. Ik schreeuw het uit van pijn. Iets zegt krak. Ik heb moeite met overeind te blijven staan. De pijn neemt over. Ivan laat me los, en ik val op mijn knieën. Mijn raspende ademhaling klinkt luid in de stilte die opeens is neergedaald. Fuck. Is mijn pols nu net gebroken?

Ivan maakt Fiore los en heft haar op zijn schouders, zonder rekening te houden met haar verwondingen. Ik sta onmmidellijk terug recht als ik Fiore hoor kreunen. Sterretjes dwalen in mijn gezichtsveld. Mijn pols brandt nog steeds, maar al veel minder. Waarschijnlijk is het zometeen al beter. 

Als Fiore weer zwak kreunt, wil ik opstaan om haar te helpen. Te beschermen tegen deze klojo's.

Tegen de wereld.

Voordat ik ook maar iets kan doen, sist Ivan: 'Denk aan ons fijn gesprekje van daarnet. Geen stomme, waardeloze liefde. Anders loopt het minder goed af.' En dan loopt hij de kamer uit, gebarend dat ik mee moet komen.