Rüyalarda Ki Çığlıklar

🍀 Göz yaşı

.
.
.
🍀
.
.
.

Ayçadan

Yavuzla beraber alışveriş için bir mağazaya gidiyorduk ama benim aklım hâlâ kapı önünde ki olayda kaldı. Neden benim bağcıklarımı bağladı ki ve neden benden izin aldı. O bağcığımı bile bağlamak için benden izin isterken diğerleri niye benim iznim olmadan dokundu.

Sol gözümden bi yaş düşünce hemen kendimi toparladım. Hiç kimsenin yanında ağlayamazdım ben, ağlamak eziklikti bana öyle öğretmişti annem. O gece ağladığımda o adam bana ağlaman beni daha çok azdıyor yavrum daha fazla ağla demişti.

Ben düşüncelerime dalmışken bir el gözümün önünde sallandı kafamı sallayıp kendime geldim.

"Sana sesleniyorum Ayça iyimisin."

"Evet iyiyim Yavuz."

"Geldik hadi inelim."

Emniyet kemerlerimiz çözüp araçtan indik yan yana mağazaya girdik. Benim hiç param yoktu her şeyim kendi evimdeydi kartlarımda dahil.

"Yavuz benim hiç param yok her şeyim evimde kaldı."

"O paraları harcamanı istemiyorum. İstersen borç olarak kabulet bunu istersen benim sana hediye olarak aldığım eşyalar gibi düşün."

"Ama Yavuz..."

"İtiraz yok sen ordan kazandığın parayı kullanmak istiyorumusun?"

Haklıydı istemiyordum. Hiç bir zaman o paraları kendim için harcamamıştım hep bir yerler bağışlamıştım. Evet kendim kazanmıştım o paraları ama istemiyorum kullanmak.

"Borç olarak kabul ediyorum."

"Tamam hadi gel şurda çok güzel bir elbise var onu dene bence."

Onu takip ettim. Gösterdiği elbise güzeldi ama açık renkti ben açık renk giymeyi bırakalı çok oldu sadece müşteri isterse giyerdim o kadar.

"Hadi bunu bi dene."

"Yavuz ben açık renk elbise sevmiyorum."

Neden, ordan kurtulduğun gece sana çok yakışmıştı."

Omuzlarımı kaldırıp indirdim istemiyordum.

"Tamam sadece bu olsun başka açık renk kıyafet almıycaz olur mu, lütfen."

"Tamam hadi dene."

Ne de olsa giymiyecektim boşu boşuna uzatmaya gerek yoktu. Elbiseyi alıp kabinlerin birine girdim. Elbiseyi giyince kendimi incelemeden kabinden çıkıp etrafı inceleyen yavuzun yanına gittim.

"Yavuz."

Bana dönüp baştan aşağı incelemişti. Daha fazla beni incelemyip gözlerimin içine baktı gülümseyip, bu adam neden hep mutlu.

"Çok güzel olmuşsun."

"Teşekkür ederim."

Bir kaç mağazayada uğrayıp eksikleri alıp arabaya geçtik.

"Teşekkür ederim."

"Teşekkür etmene gerek yok sonuçta benden borç olarak aldın parayı."

"Olsun."

Yavuz arabayı telefon mağazasının önüne gelince durdurdu.

"Hadi gel."

Sorgulamadan peşinden gittim.

"Ben evde olmadığım zaman seninle iletişime geçmek için alıcam istersen yine borç olarak kabulet istersen hediye olarak."

"Borç olsun."