"အမေ! "
နိုးလာသည့်အချိန်၌အိမ်အတွင်းမည်သူမှမရှိ။
"တစ်ယောက်မှမရှိတော့ပါလားဟ"
လှေကားတစ်လျှောက်ဆင်းလာရင်းမီးဖိုချောင်ခန်းအတွင်းသို့၀င်လာလိုက်သည်။
~ဗိုက်ဆာလိုက်တာ!! ဘာရှိလဲမသိဘူး
Cupboard ကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်စဥ်တွေ့လိုက်ရသည်မှာမုန့်ဟင်းခါး။
မွှေးကြိုင်သောရနံ့၊စားချင်စဖွယ်ဖြစ်လှသောဟင်းအနှစ်တို့ကိုတွေ့လိုက်ရစဥ်စားချင်စိတ်များထိန်းမရအောင်ဖြစ်မိသည်။ထို့ကြောင့်ဇွန်းတစ်ချောင်းအားယူကာဟင်းအနှစ်အရည်ကိုမြည်းစမ်းကြည််သည်။
~စားလို့ကောင်းလိုက်တာ
"အရသာရှိလိုက်ပါပေ့"
ခပ်မြန်မြန်ပင်ပန်းကန်တစ်ချပ်ကိုယူကာမုန့်ဖက်များနှင့်ဟင်းအရည်များထည့်ရင်းစားသောက်တော့သည်။
တစ်ပန်းကန်မက နှစ်ပန်းကန်မက။သုံးပန်းကန်ပင်စားမိသည်။တစ်ခါမျှထိုမျှလောက်ထိသုံးပန်းကန်မစားမိ။အများဆုံးမှနှစ်ပန်းကန်ပင်။
"ဪအန်နီလေးကစားတောင်စားနေပြီလား"
ပါးစပ်အတွင်းပလုပ်ပလောင်းဖြစ်နေချိန်၌ဒေါ်ရွှေထင်ရောက်လာကာမေးသည်။
"ဟုတ်အမေ စား နေတာ"
ပါးစပ်အတွင်းအစာများရှိနေသည်မို့အဆင်ပြေအောင်မနည်းဖြေရသည်။
မိခင်ဖြစ်သူ၏ရှေ့မှောက်၌ ပလုပ်ပလောင်းဖြစ်နေခြင်းသည်ထွေထွေထူးထူးမဟုတ်။သို့သော်မကြာမီမြင်လိုက်ရသောနတ်သမီးလေးနှင့်သူမ၏မွေးမိခင်အားတွေ့လိုက်ရသဖြင့်ရှက်မိသွားမိသည်။
အဟွတ် .... အဟွတ် ......
"အန်နီလေး ရရဲ့လား"
"အဟွတ် ဟုတ်"
ကမန်းကတန်းမျိုချရာမှနင်ကာချောင်းဆိုးသွားရသည်။
အဘယ်ကြောင့်အန်နီနာတစ်ယောက်သူမ၏နတ်သမီးလေးရှေ့မှောက်မှထိုသို့အမှားမှားအလွဲလွဲဖြစ်နေပါအံ့နည်း။
"ရေသောက်လိုက်နော်"
"ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့"
ကမ်းပေးလာသောရေခွက်ကိုယူ၍သောက်လိုက်သည်။ကမ်းပေးလာသူကိုတော့မကြည့်မိ။
YOU ARE READING
တစ်ချိန်က၀ယ် . . .
Random"ဆုတောင်းမှားတယ်လို့ပဲပြောပြော ၀ဋ်ကြွေးလို့ပဲပြောပြော အန်နာ့ကိုချစ်ခွင့်ရတာကတို့အတွက်အကြိီးမားဆုံးသောဆုလာဘ်တစ်ခုပါပဲ"
