DÖNÜŞ

GHOST 41

Doğal güzelliği abartılı makyajın altında gizli bir hazine gibi duruyordu. Soğuktan moraran ipeksi beyaz teninde damarları gözden kaçmayacak biçimde açığa çıkmıştı. Mehmet önceki hayatını merak etti.

"Üşüyormusun?" diye sordu Mehmet.

Çenesi titriyordu. Karolina yinede sakin görünmeye çalıştı.

"Bu ne biçim bir soru böyle. Sana karşıdan sıcaktan patlayan biri gibi mi görünüyorum?" dedi kırık türkçesiyle.

"Özür dilerim, sana bir çay getireyim. Bu biraz olsun ısınmanı sağlar." dedi Mehmet nazikçe gülümseyerek.

Mehmet çayı önüne bıraktı ve yerine geçti. Karolina çayını içene kadar biraz bekledi. Çay içerken bileğindeki
dövmesi açığa çıkmıştı. Mehmet dövmesine baktı. Kırık bir kalp ve kalbi delip geçen bir ok. Okun her iki ucunda K ve T harfleri yazılmıştı.

"Onu seviyormuydun?"

"Neden bahsediyorsun sen?"

Mehmet dövmesini işaret ederek,"O sevdiğin adamın isminin baş harfi olmalı."

"Bu seni hiç ilgilendirmez."

"Tamam, hemen kızma."

"Beni neden buraya getirdin?"

"Nedenini biliyorsun zaten."

"Anlamadım."

"Hadi başla!"

"Doğrusu ne söylemeye çalıştığını anlamadım."

"Çalıştığın çeteden bahset."

"Çete mi? Hangi çete?"

Ters oturduğu sandaliyesinde kollarını çenesinin altına koyarak ileri geri sallandı. Oldukça sakin görünüyordu.

"Seni faişeliğe zorlayıp, senin ve daha birçok kadının üzerinden kirli paralar kazanan ve birçok masum kadını
öldüren çeteden bahsediyorum."

"Bu saçmalık, beni faişeliğe zorlayan kimse yok. Bu benim tercihim ve işimi seviyorum. İstersen seninlede,
şimdi burada yapabiliriz. Hayatında hiç yaşamadığın şeyler yaşatırım sana. Bu işin en iyisiyim."

Mehmet buna gülümsedi.

"Oyun oynamaya vaktim yok. O sokakta olanları ve herşeyi biliyorum. Sadece senden liderinizin adını ve
nerede olduğunu söylemeni istiyorum. Eğer aptal numarasına devam edersen inan seni buna pişman ederim.
Şuanda burada olduğunu bilmiyorlar ama emin ol bunu yakında öğrenirler. Seni şuanda merak ediyor olmalılar."

"Ben sadece sıradan bir faişeyim. Bahsettiğin çete hakkında da hiçbirşey bilmiyorum. Varsa eğer öyle bir çete benim onların bir parçası olmadığımı biliyor olmalısın. Burada benimle boşuna zaman kaybediyorsun ahbap."

Mehmet dikkatle Karolinayı inceledi. Gözlerinde gördüğü şeyin ne olduğunu biliyordu.

"Zeki bir kadın olduğunu itiraf etmeliyim. Bu yüzden yaşamak ve ölmek arasında seçim yapman gerekiyor.
Nedemek istediğimi anladığına eminim."

Karolina, köşeye sıkıştığını hissediyordu. Ve polisin blöf yapmadığından da emindi. Dün geceden beridir birkaç kızla beraber olması gereken yerde değildi ve bu şuana kadar patron tarafından çoktan öğrenilmiş olmalıydı. Yani başı gerçekten büyük dertteydi.
Bir süre ne yapması gerektiği üzerinde düşündü.

"Bize ne olacak?"

"Siz ne olmasını istiyorsanız."

Karolina yüzünü ekşiterek, "Bu nedemek şimdi?"