Yıllardır psikolojik tedavi gören Özgür, annesinin zoruyla karşı komşularıyla tanışmaya gider ve orada Devrim'le tanışır. Ertesi gün evine sarhoş bir şekilde gelen bu adamın telefon numarasını çalmasıyla kendini önleyemediği bir takım olayların için...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❆
Carla Bruni - Quelqu'un m'a dit
Lana Del Rey - Say Yes to Heaven
❆
Hayattan sonra ölümdesiniz; ama hayatta iken ölmektesiniz.
-Montaigne
1
Her şeyin başlangıcı olduğuna inanırdım. Hatta inanç da hayatımın başlangıçlarında biriydi bana kalırsa. Yaşamak sığ bir havuzda boğulmak, yüzmekse küçük bir küvette gerçekleştirebileceğin kadar anlamsızdı. Sürpriz de değil, kader de. Anlamlandıramayacağım garip bir kefenin içinde, bizim de bulunduğumuz bilyelerin arasında tartılıyorduk sadece. Kefeye konan her bilye ise karakterimizden bir parçaydı sadece.
Yaşamak da öyle elzem bir şey sayılmazdı. Bu hayatın tek anlamlı tarafı, kendi iradeni kontrol edebildiğin vakit başlar. Eğer bu hayatı yaşamıyorsan, diri kalmana da pek gerek kalmıyordu.
Muhtemelen bu düşüncelerimi Nuray Hanım ve annem duysa, yanıma bırakmazlardı; neyse ki sadece düşünüyordum bunları. Onlar için her hayat değerliydi. Aman ne tatlı! Dünyada kimse kendinden başkasını düşünmezdi. Birinin ölümü de yaşamı da dahil, sevindiğimiz fakat üzüldüğümüz pek az şey vardı. Ben bunlardan bir tanesine bile girdiğimi düşünmüyordum. Keza, benim halimden daha acınası durumda olan insanlar ne yapmalı? Onların Nuray Hanımı, annesi veya babası yok.
Kendimin kimsesi olamıyordum. En azından birilerinin kimsesi olmayı deneyebilirdim. Bazen kendi hikayenin an karakteri olmak bile lutüf gelir ya insana, öyle anlardan birindeyim işte.
Yine Nuray Hanımın kapısında bekliyorum. Seanslarımın birine neredeyse 12 dakika geç kaldım. Neyse ki, sekreteri Suna Nuray Hanımın beni alabileceğini söyledi. Bu beni gerçekten mutlu etti. Uzun zaman sonra ilk defa anlatacak şeylerim birikmişti ve bu sefer düşüncelerini gerçekten merak ediyordum.
"Özgür Hanım, içeri girebilirsiniz." dedi Suna yanıma gelerek. Kafamı sallayıp bekleme odasından ayrıldım ve Nuray Hanımın odasına ilerledim. Muhtemelen bir seansını daha yeni bitirmişti. Bana her zamanki yerimi gösterdi, oturdum.
"Üstünde garip bir heyecan var gibi." dedi Nuray Hanım. Fark etmesine sevinmiştim.
