Yıllardır psikolojik tedavi gören Özgür, annesinin zoruyla karşı komşularıyla tanışmaya gider ve orada Devrim'le tanışır. Ertesi gün evine sarhoş bir şekilde gelen bu adamın telefon numarasını çalmasıyla kendini önleyemediği bir takım olayların için...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❆
Limp Bizkit - Behind Blue Eyes
The Neighbourhood - Fallen Star
❆
Sahibine göre değişir bir şeyin kıymeti, Zarar görürse kötüdür, yarar görürse iyi.
-Terenitus
1
Ben çok kötüyüm.
Annemi hep üzdüm. Yapmamam gerekenleri yaparak onu çok üzdüm.
Babamı üzdüm. Bu halimi izlemesine sebep olarak üzdüm.
Asla düzelmeyerek, bu üstümdeki kara bulutları atmayarak onları hep üzdüm.
Ama hiç bu kadar üzülmedim.
Bu anki gibi hiç üzülmedim.
Annem ve babam farklı saatlerde aramışlardı o günden sonra. Önce annem aradı beni.
"Jean'la biraz ara vermem gerektiğini konuştuk. Sağlıklı bir şekilde karşıladı bunu. Bir süre daha İstanbul'da kalacakmış yalnız. Hatta seninle vakit geçirmek istediğini söyledi."
"Memnun olurum." dedim ona. Memnun değildim. Çünkü olacakları görebiliyordum.
Sonra babam aradı beni. O da anneme benzer bir bahane üreterek Nat'a durumu açıkladı. Yalnız Nat durumu, 'babam ve annemden' daha olgun karşıladı. Onlara bir terapiste gitmeleri gerektiğini söylemiş. Sanırım bu konuda zorlanacağımı bildiği için yükü omzumdan almış oldu. Ona teşekkür etmek istiyorum.
Onlar adına da üzgünüm. Böyle olsun istemezdim. Ki istemedim de. İstemediğim için şu ana kadar çıkmadım kimseyle. Çıkamadım. Annem ve babama olduğunun aynısının bana da olacağından korktum. Sevdiğim birinin beni gördüğü zaman üzülmesinden korktum. Onu üzmekten korktum. Onun üzüldüğünü görmekten korktum.
Nuray Hanım bunun iyi bir şey olduğunu, duygularımın hala kendi kontrolüm altında olduğu için sevinmem gerektiğini söylese de, ben bunda sevinilecek bir şey görmüyordum. Sadece kendime acıyordum.
Ve yıllar sonra, ilk defa üzülüyorum. Durumum yüzünden değil, etrafımda hiç insan olmaması veya arkadaşım olmaması yüzünden değil, 4 yıldır tek bir ilerleme kaydememem yüzünden hiç değil. Üzülüyorum çünkü, aslında hayatımı yoluna koymaya başladım. Komşularımla başım dertte değil. En azından geçen 3 aya kıyasla.
Ve Devrim'le de aramdaki "şeyi" bir şekilde düzeltmeyi başardım. Bu onunla bir daha konuşmamak pahasına olsa da... O benim sorunlarımı biliyordu.
