Ερωτική Επιθυμία

Κεφάλαιο 2

                                                                     Έλεν

«Μην ξεχάσεις να σημειώσεις το ραντεβού της κυρίας Πήτερσον. Δεν γίνετε να τα κάνω όλα εγώ χρυσό μου» ακούω να μου λέει η διπλανή μου και της ρίχνω μια δολοφονική ματιά ενώ δαγκώνω τα χείλια μου για να μην της απαντήσω.

Προσπαθώ να φανώ ήρεμη και δοκιμάζω την τεχνική που διάβασα χτες στο περιοδικό μετρώντας από μέσα μου μέχρι το δέκα μπας και χαλαρώσω. Γιατί αν αφεθώ έστω και λίγο να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω, που στην προκειμένη περίπτωση είναι να πάρω το γαμημένο στυλό που κρατάω και γράφω τα ραντεβού στο χαρτί, να το μπήξω δυνατά στο αυτάρεσκο πρόσωπο της Σύλβιας, τότε θα την έχω πραγματικά άσχημα. Ορκίζομαι πως η τύπισσα που εργάζεται μαζί μου στη ρεσεψιόν είναι μια σκύλα. Δεν ξέρω τι έχει εναντίον μου όμως αν συνεχίσει με αυτό το στυλάκι να μου την λέει με το παραμικρό δεν θα την βγάλει καθαρή. Είμαι λίγες μέρες στην δουλειά κι η τύπισσα δεν χάνει ευκαιρία να μου κάνει την ζωή δύσκολη. Άσε που πρέπει να υποφέρω δίπλα της το απαίσιο πατσουλί άρωμα που φορά όλη την ημέρα, πρέπει να ανέχομαι και την απαίσια συμπεριφορά της. Την έχει δει αφεντικό χωρίς να είναι θυμίζοντας μου συνεχώς ότι είναι παλιότερη και πρέπει να την υπακούω πιστά σαν σκυλάκι.

«Πάω μια επάνω κι έρχομαι. Κοίτα να είσαι προσεκτική μέχρι να γυρίσω» μου λέει και σηκώνετε από την θέση της. Στρώνει την υπερβολικά κοντή φούστα της που φορά μέσα από την στολή κι απομακρύνετε από κοντά μου κουνώντας υπερβολικά τους γοφούς της, κάτι που με ξενίζει.

Δεν την αντέχω με τίποτα την σκύλα. Μετράω για χιλιοστή φορά μέχρι το δέκα όμως δεν καταφέρνω να ηρεμήσω. Παίρνω τις βαθιές αναπνοές κι υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι η θέση είναι προσωρινή και δεν θα κάνω για πάντα αυτή τη δουλειά. Αφού σκοπός μου είναι να εξοικονομήσω αρκετά χρήματα για να φύγω από εδώ. Να αλλάξω πόλη αλλά και ζωή. Έχω βαρεθεί τα πάντα. Έχω κουραστεί να μην έχω κάτι δικό μου. Από την ημέρα που έφυγα από το ίδρυμα, όπου μεγάλωσα στην ουσία μόνη μου, έμαθα να στέκομαι στα πόδια μου και να μην εξαρτώμαι από κανένα. Αφού ούτε οι ίδιοι μου οι γονείς δεν με ήθελαν! Ούτε καν μπήκαν στο κόπο να με αναγνωρίσουν πριν με παρατήσουν, έτσι και εγώ αποφάσισα από μικρή ότι δεν έχω ανάγκη κανένα. Από τότε που συνειδητοποίησα ότι με πέταξαν σαν σκουπίδι, σαν απόβλητο χωρίς όνομα και ταυτότητα. Ορκίστηκα να σταθώ στα πόδια μου, να μην λυγίσω. Να μην ικετέψω, να προσχωρήσω με κάθε τρόπο μπροστά. Κι έχω όνειρα. Όνειρα που μια μέρα θα τα εκπληρώσω και θα κάνω το παν για να τα εκπληρώσω. Δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι στην ζωή μου θα συνεχίσω να είμαι τόσο άτυχη. Οι άνθρωποι από μόνοι τους ορίζουν την μοίρα τους, τουλάχιστον έτσι πιστεύω κι αυτό έχω σκοπό να κάνω κι εγώ για εμένα. Να κυνηγήσω την ζωή μου.