Ερωτική Επιθυμία

Κεφάλαιο 8

                                                                           Ελένα

Καβάλα πάνω στην μηχανή του προσπαθώ να βάλω μια τάξη στις σκέψεις μου. Ο Μάσιμο οδηγεί μέσα στην πόλη όμως δεν μου μιλάει. Το μυαλό μου εξακολουθεί να επεξεργάζεται όσα συνέβησαν πριν λίγα λεπτά μέσα στο μαγαζί. Ήταν ανόητο εκ μέρους μου να αφήσω εκείνον τον άνδρα να μπει μέσα στο σπα ενώ ήμουν μόνη. Ήξερα ότι είναι καθίκι, και δεν ήταν η πρώτη φορά που είχε προσπαθήσει να μου την πέσει και να μου ζητήσει ξερά να βγω ραντεβού μαζί του. Αν δεν εμφανιζόταν ο Μάσιμο δεν ξέρω τι κατάληξη θα είχε η βραδιά. Μια ανατριχίλα τρόμου διαπερνά το σώμα μου. Ασυναίσθητα σφίγγομαι επάνω του για περισσότερη ασφάλεια. Εκείνος σαν να το καταλαβαίνει μου χαϊδεύει τα χέρια, και το άγγιγμά μου με ηρεμεί. Απορροφημένη από τις σκέψεις μου δεν κατάλαβα ότι απομακρυνθήκαμε. Κοιτάω γύρω μου και δεν ξέρω που βρισκόμαστε. Όχι ότι με απασχολεί, γιατί αισθάνομαι μια ανακούφιση που υπάρχει δίπλα μου. Τον αφήνω να με πάει όπου θέλει εκείνος. Είχα αποφασίσει να του ζητήσω να με αφήσει ήσυχη όμως τώρα δεν είμαι σίγουρη για την απόφαση μου, τα συναισθήματά μου μοιάζουν με μπλεγμένο κουβάρι που δύσκολα θα μπορέσω να ξεμπλέξω. Οπότε αφήνομαι έρμαιο των επιλογών του.

Συνειδητοποιώ τελικά ότι κατεβαίνει στο κέντρο και κατευθύνετε προς το πάρκο.

«Που με πηγαίνεις;» του φωνάζω δυνατά για να ακουστώ μέσα από το κράνος μου.

«Κάπου όπου θα είσαι ασφαλής» μου απαντά και συνεχίζει να οδηγεί στους πυκνούς από κίνηση δρόμους της πόλης. Όλα έδειχναν διαφορετικά έτσι όπως τα προσπερνούσαμε με ταχύτητα. Σαν φωτεινά αποσπάσματα από ταινία που σε μαγεύει. Ίσως όμως δεν θα έπρεπε να αφεθώ να με συνεπάρει.

«Θέλω να πάω σπίτι» του δηλώνω. Γυρίζει, με κοιτά και κουνά αρνητικά το κεφάλι του.

«Μάσιμο» τον προτρέπω να μου δώσει σημασία όμως εκείνος συνεχίζει να μην μου μιλά.

«Πήγαινε με σπίτι», προσπαθώ ξανά να τον πείσω.

Βγάζει μια βαριά ανάσα, που την νιώθω στα χέρια μου που τον έχουν τυλίξει δυνατά από την μέση, πριν γυρίσει επιτέλους και με κοιτάξει με μάτια να λαμπυρίζουν. «Όχι» μου λέει αποφασιστικά. «Επειδή είναι προφανές ότι δεν μπορείς να αναγνωρίσεις τον κίνδυνο όταν είναι ακριβώς μπροστά σου. Αποφάσισα απόψε για την ασφάλεια σου να έρθεις σπίτι μαζί μου». Ο τόνος του κοφτός, τα μάτια του καίνε από θυμό.