Ερωτική Επιθυμία

Κεφάλαιο 5

                                                                      Ελένα

Δεν το πιστεύω πως βρίσκομαι εδώ μαζί του. Μια βδομάδα τώρα νόμιζα πως εκείνο το βράδυ τον είχα ονειρευτεί. Κάθε φορά που τελείωνα από την δουλειά μετρούσα αντίστροφα μέχρι να κλείσω την πόρτα και τον συναντήσω ξανά στο κατώφλι μου. Είχα αρχίσει να απογοητεύομαι όσο οι μέρες περνούσαν κι εκείνος δεν έδινε κάποιο σημάδι ζωής. Νόμιζα πως η μοναξιά μου, μου είχε χτυπήσει την πόρτα της τρέλας και φανταζόμουνα ανθρώπους να έρχονται και να μου μιλούν όταν ήμουν μόνη. Δεν ήξερα τι άλλο μπορούσα να κάνω για να τον ξαναδώ. Από εκείνο το βράδυ είχε στοιχειώσει τα όνειρα μου. Τον έβλεπα να έρχεται να μου μιλά. Να με χαϊδεύει στο μάγουλο με τα υπέροχα τεράστια μακριά του δάκτυλα. Να με φιλά όπως είχε κάνει εκείνο το βράδυ. Ξυπνούσα κι απογοητευόμουν οικτρά όταν διαπίστωνα πως όλα αυτά ήταν μόνο στα όνειρα μου. Λες κι η μοίρα δεν είχε παίξει αρκετά μαζί μου και τώρα έβρισκε ένα καινούργιο τρόπο για να με βασανίσει.

Και να που τώρα είναι εδώ μπροστά μου. Τα έχασα όταν τον είδα να με περιμένει έξω από το κέντρο αισθητικής. Ήταν τόσο όμορφος όσο τον θυμόμουν. Έχει μια άγρια αρρενωπή ομορφιά που τον κάνει ακαταμάχητο. Δεν ήταν δυνατό να του αντισταθώ. Όσο και να το πάλεψα μέσα μου.

Τον κοιτάω που με κρατάει από το χέρι και με οδηγεί μέσα στην τεράστια μαύρη λιμουζίνα του. Κάθετε δίπλα μου χωρίς να το αφήνει λεπτό ελεύθερο από το δικό του. Νιώθω όμορφα δίπλα του. Νιώθω ήρεμη. Κανονικά θα έπρεπε να τον φοβάμαι. Όμως κάτι στο βλέμμα του μου δείχνει πως πρέπει να τον εμπιστευτώ κι αυτό κάνω. Αφήνομαι για πρώτη φορά στα χέρια ενός ξένους άνδρα.

Κλείνει την πόρτα και λέει στο οδηγό του να ξεκινήσει.

«Ξέρει που πάμε;» τον ρωτάω καθώς βάζει μπρος το αμάξι και να ξεκινά.

«Μην ανησυχείς Tesoro» μου λέει καρφωμένος στο πρόσωπό μου.

Να το πάλι. Με αποκαλεί Tesoro. Θησαυρό του. Μόλις πήγα σπίτι εκείνο το πρώτο βράδυ της γνωριμίας μας έψαξα στο λεξικό και βρήκα τη σημαίνει αυτή η λέξη. Ήθελα να τον ρωτήσω γιατί με αποκαλεί έτσι όμως διστάζω. Οι λέξεις δεν βγαίνουν από το στόμα μου.

Καθόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον και νιώθω την θέρμη που αναβλύζει το κορμί του. Δεν μπορώ να απομακρυνθώ από κοντά του. Μου είναι φύση αδύνατο. Παρατηρώ τις γωνίες του προσώπου του. Τα λίγων ωρών αξύριστα γένια του. Ακαταμάχητος, με μια γοητεία που με συναρπάζει. Μια βδομάδα υπέφερα κάθε φορά που έφερνα την μορφή του στο μυαλό μου. Έκλεινα τα μάτια και τον φανταζόμουν ότι ήταν εκεί και με κοιτούσε. Ύστερα τα άνοιγα κι απογοητευόμουνα.