SESSİZ ÇIĞLIĞIM

2. BÖLÜM

Keyifli okumalar diliyorum.

Kızın kanı alındıktan sonra ben oturdum. Sadece bekledim hiç bir tepki vermedim sadece şırıngayı izledim.

Alışmıştım her hastaneye geldiğimde bunu yaşıyordum zaten. Karşımızda oturan aile şaşkınlıkla bakıyordu emindim ama onlara bakmıyordum sadece şırıngayı izledim. Bittikten sonra hemşire ve doktor odadan çıktı. Odaya göz gezdirdim o çocuk bana hâlâ sinirle bakıyordu. Kadının gözlerinde ise hüzün ve özlem vardı. Adamın duygularını anlayamadım kız ise bana tiksinir gibi bakıyordu. Annem ve babam aralarında konuşuyordu.

Ben daha fazla duramayarak dışarıya çıktım. Aşağıya inip oturdum. Bir süre sonra yanıma biri oturdu baktığımda karşımızdaki kadındı.

"Merhaba kızım ben menekşe" dediğinde gözlerim dolmuştu kızım demişti bu güne kadar bir kere bile bana söylenmeyen sözdü. Gülümseyip cevap verdim "bende Miray Lina" dedim. Elindeki simit ve meyve suyunu bana uzattı "kan verdin bir şeyler ye bayılırsın" dediğinde "teşekkür ederim ama gerek yok" dedim ama dinlemeyip elime tutuşturdu sonrada kalkıp gitti.

Kadının arkasından öylece baktım ne kadar iyi biriydi. Elimdekilere baktım ve yemeye başladım. Bir yandanda düşünüyordum. Babamın yaptığı şey canımı çok yakmıştı. Bir kere bile beni sevmemişti. Ama o kızı tanıyalı daha bir saat olmamıştı. Simit bittiğinde vakit gelmişti zaten bende geri odaya çıktım. Babam ve annemin yanında o kız vardı gülüyorlardı. Karşıdaki kadın ise hasretle bakıyordu onlara bana ise özlemle bakıyordu gözlerindeki hüzün yıkmıştı beni. Bir süre sonra doktor geldi tekrar babamın yanına oturdum. Doktor elindeki zarfla konuşmaya başladı "sonuçlar çıktı" dedi ve elindeki zarfı açtı.

"Tahmin ettiğimiz gibi Miray Lina demir %99,99 Ethem Kaya'nın kızı Bahar kaya ise %99,99 Melih demirin kızı karışıklık için tekrardan özür dileriz" dediğinde bakışlarımı yere çevirdim Bir özürle değişecek miydi onca şey daha dün dayak yemiştim vücudum yaralarla doluydu.

Bir özür tüm yaralarımı yok edebilecek miydi?

Bir özür benim çocukluğumu geri verebilecek miydi?

Bir özür benim acılarımı dindirebilecek miydi?

Yok edemezdi... Geri veremezdi... Dindiremezdi...

Gözümden akan yaşı sildim. Kafamı kaldırdım. Babam önce kulağına yaklaşıp "hiç kimseye birşey anlatmayacaksın eğer duyarsam seni bulmam iki saniyeni almaz bebeğim" dedi ve karşıdaki adama döndü. "ben kendi kızı mı istiyorum" dediğinde karşıdaki adam itiraz etti. "böyle alıp gidemezsin herkesin bir düzeni var" dediğinde gözlerim doldu gerçek ailem bile beni istemiyordu.

"Bahar bizim öz kızımız olmayabilir ama bu güne kadar bizimleydi o ne zaman isterse sizinle gidebilir mirayda aynı şekilde" diye ekledi.

"Tamam öyle olsun bir kaç gün sizde kalsın sonra geleceği yer benim evim olacak" dedi ve bana döndü babam "sende ne halt edersen et sen bizim hiç kızımız olmadın şimdide değilsin sakın eve gelme " dedi ve annemle beraber çıkıp gitti.

Gözlerim dolmuştu daha fazla duramayıp odadan çıktım bahçeye inip bir banka oturdum.

Ethemden

Doktor sonuçları açıklamıştı. Bahar bizim kızımız değildi ama bu güne kadar bizimleydi. Mirayda onlarlaydı bir düzeni vardı oraya alışmıştı. Dediğim sözlerden sonra mirayın gözleri dolmuştu. Bizim onu istemediğimizi sanmıştı.

O aile ise kızı bırakıp gitmişlerdi nasıl böyle deyip gidebilmişlerdi ki. Miray dışarıya çıktığında menekşe konuştu "Ethem Miray bizim kızımız oda bizimle gelecek" dediğinde başımla onayladım. "siz bekleyin ben onunla konuşup geliyorum" dedim ve peşinden gitmeye başladım.

Bankta oturmuş ağlıyordu. Yanına oturdum. Bana baktı. "nasılsın" dedim ne diyeceğimi bilmeyerek. "Ailesi tarafından istenmeyen biri nasıl olması gerekiyorsa öyleyim" dedi. "Miray kızım sen çok yanlış anladın ben o aileye alışmışsındır düzenin buzulmasın diye demiştim özür dilerim kızım sen benim kanımsın canımsın seni istemez olurmuyum hiç bize bir şans vermeni istiyorum senden benim için annen için lütfen" dedim ve miraya baktım.

Miraydan

Bahcede otururken biyolojik babam geldi. Dediklerini düşündüm gitmelimiydim. Gidecek başka yerim yoktu zaten. Reşit bile değildim istedikleri gibi yanlarına alırlardı beni bende zorluk çıkarmadım "Önemli değil Ethem bey şans veririm zaten gidecek başka yerimde yok" dediğimde gülümsedi "tamam o zaman hadi anneni ve kardeşini alıp eve gidelim" dediğinde sadece başımla onayladım.

Kaandan

Annemin zoruyla bende gelmiştim hastaneye diğer aileyi bekliyorduk. Ablamla anlaşamazdık. Ona sinirliydim bize yapmadığını bırakmamıştı ama Mert abime, volkan abime, anneme ve babama hep iyi davranmıştı. Bir süre sonra içeriye girdiler kız solgun gözüküyordu ve kız anneme benziyordu. Aman banane oturdular doktor konuştu ve kan alınmaya başlandı. İlk babamgilden aldılar. Ablam aldırmamak için direniyordu. Karşıdaki adam ablamın elini tutup saçını okşamıştı gözlerim o kıza döndüğünde dolu gözlerle onları izliyordu şaşırmıştım. Gözlerinde bir şey vardı ama anlamadım geri eski halime döndüm sıra o kıza gelmişti.

Direk koltuğa oturup kolunu açtı. Hiç karşı çıkmamıştı ve sadece şırıngayı izlemişti hiç bir mimik oynamamıştı yüzünde.

Bitince doktor ve hemşire çıktı arkasından da o kız. Aslında iyi birine benziyordu ama o da bahar gibiydi. Kendimi koruyacaktım bir daha aynı şeyi yaşayamazdım. O çıkınca annemde peşinden gitti bir süre sonra geri döndü. Bahar karşı ailenin yanına oturmuş konuşup gülüşüyordu. Kız geldiğinde onlara baktı yüzündeki ifade çok garipti. Bir o kadar anlaşılır bir o kadar anlaşılmaz bir ifadesi vardı. Doktor girince bahar geri yerine oturdu o kızda kendi yerine doktor sonuçları açıklamıştı karşı aile kendi kızlarını istemişti ama babam izin vermemişti babamın dediği sözler kızın gözlerini doldurmuştu kendi ailesi bile kızı istemeyip gitmişti babamın sözleri de eklenince kız dayanamayıp odadan çıktı babam arkasından gitmişti bir süre sonra geri geldiler ve çıkıp eve gittik.

Miraydan

Hastaneden çıkıp bir villaya gittik menekşe hanım yolda abilerimin ve ikizimin olduğunu söylemişti evde tanıştıracakmış. Bende cevap vermedim. Eve göz attığımda güzel büyük bir evdi bahçesinde voleybol sahası vardı. Demek ki birileri voleybol oynamayı seviyordu. Meyve ağaçları vardı fazla bakmadım.

Eve yürüdük menekşe hanım kapıyı çaldı. Ellili yaşlarda bir teyze açtı kapıyı "hoşgeldiniz" dediğinde menekşe hanım karşılık verdi içeriye girip salona gittik. İçeride beş tane adam vardı.

"Abi ben sizin kardeşiniz değilmişim" dedi bahar onlara bakarak. İçlerinden biri konuşmaya başladı. "Güzelim öyle deme sen bizim tek kız kardeşimizsin" dedi ve sinirle bana baktı. "baba hani herşey aynı devam edecekti yabancıları getirmişsiniz eve" dediğinde Ethem bey uyardı.

"O sizin kardeşiniz tabikide gelecek bak kızım bu en büyük abin Koray 32 yaşında doktor. Buda ikinci abin
Tolga 29 yaşında şirkette çalışıyor üçüncü abin volkan sporla ilgileniyor. Dördüncü abin mert 25 yaşında tarih öğretmeni" daha yeni konuşan kişiydi "İkizin ege buda kardeşin kaan 14 yaşında" dediğinde hepsine baş selamı verdim. İçlerinden sadece Koray ve Tolga almıştı diğerleri ise bana sinirle bakıyordu.

Çok yorgundum menekşe hanıma dönüp "benim kalacağım odayı gösterir misiniz?" Dediğimde başıyla onayladı ve yürümeye başladı bende peşinden gittim.

Devamı gelecek beklemede kalın.
Oylamayı, yorum yapmayı unutmayın.