ရှောင်းကျန့်ဆီမှာယမ်ယမ်ဆိုတဲ့ သူငယ်ချင်းပဲရှိတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်က ကျောင်းမတတ်ခင် ကျောင်းဝန်းထဲကအပင်ကြီးအောက်ကခုံလေးမှာထိုင်နေလေ့ရှိတယ်။
"ကျန့်ကျန့် ဟိုမှာပေါ်ပေါ်လာနေပြီ။"
ရှောင်းကျန့် ချက်ချင်းပဲထပြီး သစ်ပင်အကွယ်ကိုဝင်သွားတယ်။ ပြီးတော့သစ်ပင်နောက်ကနေ ရိပေါ်ရဲ့ကျောပြင်ပျောက်ကွယ်သွားတယ့်အထိငေးကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ကိုယ့်အဖြစ်ကို ကိုယ်တွေးပြီးခေါင်းလေးခါကာ ပြုံးလိုက်တယ်။
"မင်းကလဲကွာ သဘောကျနေတာဆို သူသတိထားမိအောင်နေရမှာ မဟုတ်လား။အခုက သူ့ကိုတွေ့တာနဲ့ ပုန်းနေတယ်ဆိုတော့မဟုတ်သေးပါဘူး။တစ်ခြားလူဦးသွားလိမ့်မယ်။"
"သူပျော်ရင်ကျေနပ်ပါတယ်။"
"ဘာ.."
"ငါက သူ့ကိုချစ်နေရရုံနဲ့ကျေနပ်ပြီ။ထပ်ပြီး မမျှော်လင့်ရဲပါဘူး။ သူကသိတဲ့အတိုင်းအရမ်းချောတယ်လေ။တစ်ကျောင်းလုံးရဲ့ Kingပဲ။ ပြီးတော့ငါကယောက်ျားလေး။ရုပ်လဲမချောဘူး။"
"ကြိုးစားကြည့်ပေါ့"
"ဟင့်အင်း သူရွံသွားမှာကြောက်တယ်။"
ယမ်ယမ်ကရှောင်းကျန့်ကိုအားမရဘူး။သူတို့နှစ်ယောက်က လုံးဝဆန့်ကျင်ဖက်ပဲ။ ယမ်ယမ်ကစိတ်မြန်လက်မြန် ခပ်ဆိုးဆိုးလေးဖြစ်ပြီး။ရှောင်းကျန့်ကအရမ်းနူးညံ့တယ်။
"ဒါနဲ့မင်းရုပ်ဆိုးတယ်ဆိုတာကိုငါလက်မခံဘူး။ ငါသာယောက်ျားလေးဆိုရင် မင်းကိုတွဲမှာ။"
"အခုရောမင်းကယောက်ျားမဟုတ်ဘူးလား"
"ယောက်ျား မစစ်ဖူးလေဟီး။"
"ဟွန်း! လာနှစ်သိမ့်မနေနဲ့။"
"ငါလေ အတန်းခေါင်းဆောင်နဲ့ ချစ်သူတွေဖြစ်သွားပြီ။"
"ဟင်!"
ယမ်ယမ်အပြောကြောင့် ရှောင်းကျန့်မျက်မှန်ကိုင်းလေးကိုပင့်တင်ရင်း..
"ဘယ် ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာလဲ"
"ငါကမင်းကို ငကြောင်မဟုတ်ဘူး။ ပြီးတော့အဲ့မျက်မှန်ကြီးတပ်မထားစမ်းပါနဲ့။မျက်စိကန်းတာလဲမဟုတ်ပဲနဲ့"
