GÜLÜMSESEN YETER | Texting

11

Sarılıydım.

Şu an Batın'a sımsıkı sarılıydım.

Babam evdeki tüm işleri her zamanki gibi bana yaptırmış, ardından evden kovmuştu. Gecenin köründe evden çıkmayınca da dayak yemiştim.

Ne saçma şeydi ama...

Gidecek kimsem yoktu, Batın bana kimse olmuştu.

"Canın çok acıyor mu?" diye fısıldadım. Kolları kanıyordu, bacakları morarmıştı. O da şiddet görüyordu.

"Hayır," dedi ellerini hafifçe sırtıma pat pat yaparak. "Çok acımıyor."

"Şaşırdın mı beni gördüğünde?"

"Evet," dedi geriye çekilerek. "Arada göz göze geliyorduk seninle ve senin olduğunu hiç bir zaman düşünmemiştim İzel ama ilgimi çekiyordun." dedi.

Dudaklarım titrek bir şekilde kıvrıldı. İlgisini çekiyordum.

"İlk buluşmamız ne güzel değil mi?" diye sordum.

"Yara bere içindeki halimiz mi?" dedi alayla.

"Evet," dedim. "En açık olduğunuz halimiz."

Sustu, geriye çekildiğinde karşı koymadım. Banklardan birine oturdu, hemen yanına oturdum aramızdaki biraz mesafeyle. Kalbim çok hızlı atıyordu. Terliyordum ve bu hiç iyi değildi.

O değildi de Batın'ın kokusu her yanımı sarmıştı.

"Ne zamandır?" dedi bana bakmadan. Karşısındaki boşluğa odaklıydı.

Omuz silktim. "Regl olduğumdan beri. Ya sen?"

"Annem yeni evlilik yaptığından beri."

Pislik üvey babalar.

"Bir gün," dedim zorla da olsa gülümsemeye çalışarak. "Benim için gül, lütfen. bana gül, gözlerime bakarak..."

"O günün geleceğini hiç sanmıyorum," dedi mırıldanır gibi. "Ölmeye yakın olduğumu hissediyorum."

"İntihar etme." dedim gözlerimden aşağı bir yaş akarken. "Ne olur beni tek bırakma."

"Bana çabucak alıştın," diye fısıldadı. "Bende sana öyle."

"Bu güzel bir şey mi?"

Kafasını olumsuzca salladı. "Hiç sanmıyorum. Ölümümün önüne engel koyuyorsun."

Güldüm alayla. "Ne meraklısın sende ölmeye öyle."

"Hayat," diye fısıldadı. "Hayat öğretti İzel."