Chapter(4)💛

466 18 0
                                    

“မ..တကယ်ပြောတာလားဟင်”

"ဒါပေါ့ ကလေးရဲ့။ကိုယ်ကမင်းဘေးနားမှာရှိနေသင့်တာမဟုတ်လား။ကိုယ့်ကလေးလေး နေကောင်းဖို့အရေးကြီးတယ်လေ"

"အချိန်တစ်ချို့တော့ကြာမယ်ထင်တယ်"

"အင်းလေ။ဖြစ်သင့်တာပဲကို။ကိုယ့်ကလေးလေး အနားယူဖို့လည်းလိုသေးတယ်မဟုတ်လား"

"ရှင်ကဘုံနန်းကိုသိပ်ဂရုစိုက်တာပဲနော်။ချစ်တယ်မ..ရယ်"

"ကိုယ့်ကလေးလေးကိုကိုယ်လည်းသိပ်ချစ်တာပေါ့။ချစ်လွန်းလို့ မင်းကိုလက်ထပ်သိမ်းပိုက်ထားတာပဲမဟုတ်လားကလေးရဲ့"

"ရှင့်ရဲ့သိမ်းပိုက်မှုကြီးကိုတကယ်သဘောကျတာသိရဲ့လား။သေချာလေးသိမ်းထားနော်"

"လာခဲ့...ရင်ခွင်ထဲမှာသေချာလေးသိမ်းထားမယ်"

မိုးညကဘုံနန်းကိုဆွဲယူ၍ကလေးသေးသေးလေးလိုပွေ့ဖက်ထားခဲ့ပါ၏။ဘုံနန်းက မိုးညကိုတင်းကျပ်စွာဖက်တွယ်ထားရင်း ငြိမ်ငြိမ်လေးရှိနေခဲ့သည်။

“ကလေး....”

“ရှင်....”

“ကိုယ့်ကိုကတိတစ်ခုပေး...”

“ဘာကတိလဲဟင်”

“ဘာကြောင့်ပဲဖြစ်ဖြစ်မင်းလေးကိုယ့်အတွက် အသက်ရှင်သန်ပေးပါမယ်ဆိုတဲ့ကတိ....။ကိုယ့်ကို‌ကတိပေးပါ ကလေး”

“ဟုတ်...ကတိပေးပါတယ်။မ..အတွက် ဘုံနန်းအမြဲရှင်သန်နေပေးမယ်။မ..လိုအပ်နေသမျှ ဘုံနန်းက မ..ရဲ့အနားမှာရှိနေမှာ။ဟုတ်ပြီလား။စိတ်ချတော့နော်”

“ချစ်တယ် ကလေးလေးရယ်”

“ဘုံနန်းလည်းထပ်တူချစ်ရတာသိလား မ..”

“အနားယူတော့နော် ကလေးလေး”

“ဘုံနန်း အိပ်ပျော်သွားဖို့ မ..က စကားတွေအများကြီးပြောရမှာမဟုတ်လား“

“စကားတွေအများကြီးပြောမှာပေါ့ ကလေးရဲ့”

မိုးညကဘုံနန်းကိုသေချာပွေ့ဖက်ထားရင်း ရောက်တတ်ရာရာအကြောင်းအရာမျိုးစုံကိုခပ်တိုးတိုးလေးပြောနေခဲ့ပါ၏။

မိုးညကစကားပြောသိပ်ကောင်းတာလေ။သူမကဘုံနန်းအနားမှာရှိသည့်အချိန်များတွင် အကြောင်းအရာမျိုးစုံကိုစီကာပတ်ကုံးပြောပြရင်းရှိနေတတ်သည့်ကို ဘုံနန်းသိပ်သဘောကျ၏။

Dark...Rainy Night💛Where stories live. Discover now