GELECEĞİNİ YAZMAK

7.Bölüm

Karmen Su Hilal'in ağzından

"Evet, Yüzbaşım ve Kıdemli Üsteğmenim bu görev için sizleri seçtiler ve sizde düşünmeden kabul ettiniz. Birbirinizi ismen tanıyorsunuz ama dağdaki lakaplarınızı bilmiyorsunuz. Ateş Yüzbaşım namı diğer Ejder, Karmen Üsteğmenim namı diğer Anka. Siz iki başarılı asker bu görevi başarı ile sonuçlandıracağınızdan hiç şüphemiz yok. Tabiki zor olacak ne de olsa süresi belli olmayan bir görev ama bana kalırsa siz bunun üstesinden de gelirsiniz. Daha fazla zaman kaybetmeden kamp yerlerini ve planı anlatacağım." Ejder mi demişti? Göz ucuyla onun tarafına baktım. Şaşırmış bir ifadesi vardı. Tabiki mimar olduğuma inanmamıştı ama Anka olduğumu beklemediği de belliydi. Artık kesin emindim, çapkın ve burnu hava bir tipti. İnşallah değildir ama Ejderdi o, adını duyan herkesin kendini öldürdüğünü düşünürsek... Kendimi toplamam lazımdı, burda bu hale geldiysem dağda baş başa ne yapacaktım? Hemen kendimi topladım ve Albayı dinlemeye başladım.

Aradan yarım saatten fazla geçmişti ki Albayın anlatacakları bitmişti. Herşey tamamdı, kamp yerleri belliydi zaten dağda yaşayacağımız için her yeri avucumuzun içi gibi bilecektik, belli bir zamana kadar yiyeceklerimiz de yanımızda olacak daha sonradan da helikopterle dikkat çekmeyecek bir yere uzun zaman yetecek kadar yiyecek bırakacaklardı. Zaten kalacak bir mağara bulurduk. İnşallah sağ salim gelir ve görevi başarılı sonuçlandırırdık.

"Evet çocuklar bütün herşey bu kadardı. Bundan sonrası sizde. Allah'a emanet olun, sağ salim gelin." Albayın sözü bittikten sonra aynı anda kalktık yerimizden. Babamın aklına birşey gelmiş olmalıydı ki söze başladı.

"Kızım siz nerden tanışıyordunuz?"  Ateş'e baktım. Sırıtarak, kafasını sallayıp onay vermişti. Sanırım dün geceki olayı anlatmam için onay vermişti. Neye sırıtıyorsun diye sorasım vardı ama ortam müsait değildi. Daha fazla ona bakmadan babama döndüm.

"Baba dün gece tanıştık daha doğrusu bir kavgada yardım etti bana." babam bana endişe ile bakıyordu.

"Kavgada yardım etti derken? Siz iyisiniz dimi?"

"İyiyiz baba iyiyiz. Ben bir kadına saldıran adamlara saldırdım. Sonradan kavga seslerini duyan Ateş de yardıma geldi öyle tanıştık. Tabi ben kendimi ona mimar diye tanıtmıştım ama önlem amaçlıydı, Ateş yanlış anlama." babamın endişesi biraz daha azalmıştı.

"Yok yanlış anlamam, normal olan asker olduğunu söylememen zaten. Hem mimar olduğuna da inanmamıştım. Bana mesleğimi sorsaydın bende asker olduğumu söylemezdim o yüzden yanlış anlamadım hanım efendi." yanlış anlamamasına sevinirken sonda dediği ile yüzümde yine bir gülümseme olmuştu. Bu olay daha ne kadar devam edecekti? Devam etsindi bundan rahatsız değildim.

"Hadi çocuklar gidin artık. Yarın askeriyeden yola çıkacaksınız. Gidin dinlenin yorucu bir görev sizi bekliyor." babama dönüp gözümle sarılmak için onay istedim. Ben sarılmadan o sarıldı bana. Fazla uzatmadan ayrıldım ve çıktım odadan. Arkamdan da Ateş geliyordu. Ben önde Ateş arkamda çıktık fabrikadan. Çıkışta yanımda durup elini uzattı. Bence artık bilerek yapıyordu bunu. Yapsındı sorun değildi. Elini sıkarak dinledim.

"Yarın askeriyede görüşürüz. Zaten uzun zaman birlikte olacağız." dediği ile yine aklıma gelmişti ama düşüncelere dalmadan ona baktım tekrar. Sırıtarak bakıyordu yine. Dudaklarına kaydı gözlerim. Fark etmemesi için direk gözlerine baktım. Birşey daha söylemek istiyor gibiydi ama söylemedi. Tepkimden mi korkuyordu acaba?

"Evet yarın ve ondan sonraki günler de birlikteyiz. İnşallah başarırız, bize güveniyorum, Ejder." lakabıyla seslendiğim için yüzündeki sırıtma gülümsemeye dönmüştü. Kendimi tutarak elimi çektim elinden. Yüzüne bakmadan arabama yürüdüm çünkü eğer yüzüne bakarsam belli ederdim, daha ne olduğunu bilmememe rağmen... Arabamın kapısına gelip arkama döndüm. Ateş hala bıraktığım yerdeydi. Ona bakarak kafa selamı verdim, ondan da aynı şekilde karşılık gelince arabama binip yoluma gittim. Ama aklım hala Ateşdeydi. Radyodan şarkı açıp düşünmemeye çalıştım. Çalıştım çünkü çalan şarkı Yaşlı Amca'dan İstanbul Beyefendisiydi. Radyoyu kapatıp yoluma devam ettim.