GELECEĞİNİ YAZMAK

10.Bölüm

"Hazırım." dememle üstümdeki teröristlerin giydiği kıyafeti çıkardı. Önünde uzun kollu bir tişörtle duruyordum. Gözleri yüzümden ayrılmıyordu. Sanki vücuduna bakmamak için çaba sarf ediyordu. Ona bırakmadan altımdaki kamuflajı çıkardım. Altımda kalan siyah, kalın bir tayttı. Gözlerini hala yüzümde tutuyordu.

"Bir iki tokat atsan yeter." yüzümde gezinen gözlerini direk gözlerime sabitledi. Bunu yapmak istemiyordu anlaşılan ama yapmak zorundaydı.

"Ateş bak bende zor biliyorum ama bunu yapmazsan içeri giremem." mahçup bir şekilde bakıyordu. Gözlerini kapatıp, açtı.

"Acıtırsam şimdiden özür dilerim. Bunu yapmak ne kadar zor biliyorsun?" kafamı sallayıp, hazır bekledim. Fazla beklemeden biri sağ yanağıma biri de sol yanığıma iki tokat attı. Onun atması ayrı acıtmıştı ama bunu ben istemiştim. Bu iş fazla uzamıştı. Beklemeden ayağa kalktım ve üstümdeki tişörtün bir kısmını yırttım. Ateş'e bakma gereği duydum. Ne yaptığıma bakıyordu. Daha fazla dayanamamış olmalı ki yüzümü ellerinin arasına aldı. Gözlerinde görmüştüm, canı acıyor gibiydi. Daha sonra bir eliyle yanağımı okşarken diğer elini elimin üstüne attı.

"Kızıl, yeter bu kadar. Bu şekilde inanırlar sana. Bu halinle bile çok güzelsin." Son cümlesini nerdeyse duyulmayacak şekilde söylemişti ama ben duymuştum.  Buna düşmeyi sonraya bırakarak,

"Tamamsa gidiyorum o zaman. Sen şuradaki şerefsizlerin yanında muhabete katıl. Beni görünce ben yardım edin diye bağırmaya başlayacağım. Sen beni Harun'un evine götüreceksin." kafasıyla planı onayladı. Ona bakmadan uzaktan kampın diğer ucuna gittim. Ateş'i görüyordum, o da benim tarafıma bakmaya başlayınca sanki çok bitkinmişim gibi yürümeye çalıştım. Arada da yardım edin diye sesleniyordum. Beni görüp benim yanıma koştu. Yanında da 2 tane şerefsiz vardı. İçlerinden biri beni süzerek,

"Taş gibi hatun he. Nerden geldi acaba?" Ateş'in gözünden resmen alev çıkıyordu bu sözleri dinlerken.

"Ben götürürüm. Harun sever." bunu diğeri söylemişti.

"Gerek yok, ben götürürüm. Siz şimdi Harun'u kızdıracak şeyler yaparsınız. Olan bu güzel kıza olur." bunu diyen de Ateşti. Diğerleri karşı çıkacakken gözleriyle susturmuştu onları. Beni yerden kaldırıp Harun'un evine götürdü. Kapıdaki adamlara, ne kadar istemese de, Harun'un benimle ilgileneceğini söyledi. Kapıdakilerden biriyle içeri girdik. Yanımızda gelen şerefsiz kapıyı çalıp içeri girdi. Bugün o günün başladığı yada biteceği zamandı. Bugün büyük gündü. Bugün annemle babamın intikamını alacaktım. Belki kardeşimi de bulmaya yaklaşırdım.

"Harun abi bir misafir var." diyerek beni içeri attı. Evet bildiğin attı. Normalde bu itmeye düşmezdim ama rol amaçlı canım acımış gibi yaptım. Daha sonra kafamı kaldırıp karşımdaki adam baktım , Harun'a. Şuan yaşının 70 falan olması gerekiyordu. Karşımda tahmin ettiğimden çokta yaşlı olmayan ama 70ine yaklaşmış olması muhtemel olan bir adam vardı.

"Nerden geldin bakayım sen?" oturduğu yerden bana sormuştu. Korkak tavrımı takınarak,

"Uzaktan. Köyümüzü yok ettiler. Onlardan kaçtım." sesim ağlamaklı çıkmıştı. Yalan söylediğimi anlayamazdı. Bunun eğitimini almıştık ne de olsa.
Yanımdaki diğer adama seslendi.

"Karmen ve Ateşi bir odada ağırlayın." bunu bize bakarak söylemişti. Nasıl yani? İfşa mı olmuştuk? Nasıl anlamış olabilirdi ki? Tam kalkmaya yeltenecekken kafama sert birşeyle vuruldu. Gözlerim kapanırken son gördüğüm yüz Ateş'in, son duyduğum söz "Kurtulacağız, seni bırakmam." olmuştu.

1 hafta sonra 

Bir haftadır bize işkence ediyorlardı. Yanımda Ateş ile tavana zincirlenmiştik.  Zorlasak çıkardık ama o kadar işkenceden sonra güç kalmamıştı ikimizde de. Siz bizi nasıl öğrendiklerini merak ediyorsunuzdur? Anlatayım. Buradaki şerefsizler göründüğünden daha zeki çıktı. Nöbet değişirken gelen teröristlerden biri benim kadın olduğumu söylemiş. Neden mi? Tabi ki gözükmemesi için o kadar uğraştığım saçım yüzünden. Saçımın renginden süphelenmişler ve Harun'a söylemişler. Harun da bizi izlemelerini söylemiş. Biz o gün uzağa gittik hazırlık yapıyoruz sanarken de bizi izlemişler. Onu da Harun'a yetiştirmişler. O da bırakın gelsinler demiş. Bu olaylar olurken de bizim kimliğimizi bir şekilde öğrenmiş, orasını anlatmadı şerefsiz.