GELECEĞİNİ YAZMAK

2.Bölüm

Bir haftadır uyuyamamıştım. Kafamın içi o kadar doluydu ki sağlıklı düşünemiyordum. Her yeri yakıp, yıkmak istiyordum. Benim bir ikizim vardı, benim gibi kızıl ve kıvırcık saçlı yeşil gözlü bir adam. Benim annemle babam şehit olmuştu tabi annem kesin değil ama ölmeseydi bulurdu bizi öyle demişti. İçim hem sevinç doluydu bir kardeşim olduğu için, bir ikizim olduğu için, hem de intikam duygusuyla doluydu, annem ve babam için.

Evden iki ağrı kesici içip çıktım. Uyuyamadığım için başım ağrıyordu. İnşallah işe yarar da normal bir gün geçirebilirim. Eğer işe yaramazsa timdekilerin vay haline. Arabama binip askeriyeye sürdüm. Daha yolun yarısına gelmeden benzin deposu uyarı vermeye başladı. Birde bu eksikti gerçekten. Arabayı yolun kenarına ,çekilmeyeceğinden emin olduğum bir yere, bırakıp taksi durağına yürüdüm. Durağa varmadan bir taksi bulup bindim. Adam bana şaşkınlıkla bakıyordu, fazla düşünmeye gerek yoktu nedenini. Tabiki üniformamdan dolayıydı. Fazla takmamıştım.
"Abi askeriyeye sür." dedim ve telefonumla ilgilenmeye başladım. Fazla muhattap olmak istemiyordum. "Asker misin abla?" Allah'tan fazla muhattap olmak istemiyordum inşallah muhabbet uzamazdı."Evet askerim." Adam tebessüm edip sürmeye devam etti. Ben muhabbetin uzamamasına sevinirken sessiz bir yolculukla olmuş ve askeriyeye gelmiştik. "Allah sizi başımızdan eksik etmesin abla." demesiyle  gururlanırken bunun yüzüme yansıtmadığımdan emindim. Zorla tebessüm edip parayı verdim.
Kapıdaki askerlere selam verip içeri geçtim. Kimlik göstermeme gerek yoktu 2 yıldır buradayım.

İçeri girip direk çalışma odama geçtim. Kimseyle uğraşacak vaktim yoktu. Bunca yıldır ilk defa mesaim bitsin istiyordum. Eski dosyalara bakmam gerekiyordu. Albayın izni olmadan bakamazdım. Bir bahane bulmam lazımdı.

Saate baktım kahvaltıya 10 dakika vardı. Odamdan çıkıp yemekhaneye yürüdüm. Yemekhaneye girip gözümle bizim timi aradım. Her zamanki yerlerindelerdi. Acıktığım için  oyalanmadan yanlarına yürüdüm. Beni fark eden ilk kişi Mehmet abiydi. Onun selam verdiğini görenler de hazır ola geçti. Elimle oturmalarını söyledim. Hemen konuştukları konuya döndüler.

"Mehmet komutanım sizin kızın doğumuna ne kadar kalmıştı?" diye sordu Emre. Kendisi çapkının tekiydi. Ama Allah'tan kızları üzmüyordu eğer öyle birşey duyarsam yada görürsem elimden kurtulamayacağını biliyordu.

"2 hafta kaldı Emre."  bunu derkenki heyecanı herkes tarafından anlaşılırdı. Sevgi ablayla aşkları çok büyüktü.

Tam birşey diyeceklerken içeriye Albay girdi. Herkes hazır ola geçti. "Rahat." dedi her zamanki sesiyle. Babam diye demiyorum sesiyle adam dövüyordu. " Su hemen odama!" diye bağırdı bir anda. Acaba mektubu mu okuduğumu öğrenmişti. Fazla düşünmeden peşinden gidip odasının kapısını kapattım. Buraya gelmişken dosyaları da sormayı aklıma yazdım.

"Kıdemli Üsteğmen Karmen Su Hilal/İzmir  emredersiniz komutanım!"

"Rahat. Otur!" diyip koltuğuna oturdu. Yalnız ben bunları yemem komutanım. Oturayım da ceza alayım dimi. Oturmadım.

"Emrimi mi ikiletiyorsun üsteğmenim!" dedi bir o kadar sakin ama bir o kadar da sert sesiyle. Albayı daha sinir etmeden oturdum.

"Komutanım bir sorun mu var?"

"Evet sorun var Üsteğmenim. Geçen hafta odama girmiş birileri. Yoktum ben bir haftadır biliyorsun. Senin bununla alakalı bir bilgin var mı?" bu aslında odama sen mi girdin gibi bir soruydu.

"Hayır komutanım. Ben odanıza girdiğimde heryer dağılmıştı, ama sizinle önemli bir konu konuşmak istiyordum." ben bunları derken masanın altından böcek çıkarttı. Tam da tahmin ettiğimiz gibi aramızda adamları vardı.

"Yalan söyleme Üsteğmenim! Kamera kayıtları herşeyi açıklıyor sende itiraf ettin zaten odaya girdiğini. Senden başka giren yok. Bunu üstlerime söyledim yarına kalmaz cezanı açıklarlar. Şimdi çık odamdan!" ne olduğunu anlamıyordum ama babama güveniyordum ne kadar benden ikizim olduğunu saklasada o benim babamdı mutlaka geçerli bir sebebi vardı.

"Çok pişman olacaksınız komutanım!" der demez böceği eliyle kırdı. Kafamda birşeyler dönüyordu. Acaba dedim... Harunla alakalı olabilir miydi? Hemen bu düşünceyi kafamdan atıp sorumu sordum.

"Komutanım ne oluyor? Aramıza adam soktuklarından şüpheleniyorduk zaten de bu yaptığınız neydi?"

"Anlatacağım kızım herşeyi anlatacağım. Ben seni evlatlık edinirken tanıyordum. Sen benim can dostum dediğim birinin kızıydın daha doğrusu ikizinle beraber çocuklarıydınız. Bunca yıl ikizinin lafını etmemiştim sana çünkü baban sizi bana emanet etmişti ve ben kardeşini bulamadım, onu koruyamadım. Her yerde aradım ama bulamadım."
ben onu dinlerken geçen hafta okuduğum mektubu çıkardı cebinden.

"Baban ölmeden önce yazmış annen de tamamlamış mektubu. Sizi bana emanet etmişlerdi. Herşey yazıyor o mektupta." bir babama bir mektuba baktım bir süre mektubu okumamı bekliyordu. Bildiğimi bilmesi lazımdı.

" Baba ben geçen hafta odana girdiğimde mektubu bulup okudum. Herşeyi biliyorum yani biraz sindirmem gerekti Harun denen şerefsizin gerçek yüzünü, aslında kim olduğumu, ikizim olduğunu."
kelimeler dudaklarımdan teker teker dökülürken beni dikkatlice dinledi. Görmüştüm gözlerindeki pişmanlığı. Anlamıştım neden ikizimin yanımda olmadığını.

" Neden bana söylemedin kızım? Anlatırdım herşeyi sana."

"Dedim ya sindirmem lazımdı ama bir hafta uzun oldu galiba. Peki bu yaptığın neydi? Belli bir sorun var. Bu sorunun başı Harun mu? Beni çağırdığına göre?"sorularımdan sonra gözlerindeki gururu gördüm tekrardan.

" Evet kızım. Bu böceği kim yerleştirdiyse Harun'un adamı. Adam demek adamlara hakaret ama."

"Peki şimdi ne yapacağız? Fazla beklemez yayarlar ceza alacağımı." dedim alayla. Ceza alacak bir durum yoktu. Öyle zannetmeleri yeterdi bizim için.

"İlk olarak ceza almayacaksın bunu biliyorsun zaten. İkinci olarak bir süre sahalara dönüyorsun, ama bu sefer tek başına değil biri daha olacak. Yarın mağaraya gel orda herşey detaylı konuşulacak. Dağlar seni, sizi bekler Anka." uzun zaman olmuştu dağlardaki şerefsizlerin sonu olmayalı.

" Emredersiniz komutanım!" selamımı verip odadan çıktım.

Kaç kişiydim ben? Ben bile sayamıyordum. Ben Karmen Su Hilal ya da dağlarda yaşayan şerefsizlerin korkulu rüyası Anka. Uzun zamandır dağlara tek çıkmadım, tam 2 senedir. Ama bu sefer iki kişiydik. Kimdi acaba beraber gideceğim kişi? Görevin amacını düşününce kesinlikle en iyilerimizden biriydi. İnşaallah üstüm olmaz. Herşey yarın belli olacak...