BANA AŞKINI VER

Bölüm 5 - Sonu Tahmin Edilemeyen Şeyler

Herkese merhaba, yeni bölüm sizlerle.

Lütfen özellikle satır aralarına yorum yapıp, oy vererek destek olmayı unutmayalım ki kitlemiz büyüyebilsin.

Gelecek bölümlerden alıntılar, fotoğraflar ve duyurular için Instagram ve Tiktok'ta "birbulutkalemi" kalemi olarak sayfamızı bulabilirsiniz.

Ferzan elini cebine atıp nikâh cüzdanını çıkarıp yukarı doğru salladı, "Çok geç Newroz Hanım kıydım bile nikâhı! Düğünü de hallederiz artık." Dedi keyifle.

"Etmem! O kadını gelin diye kabul etmem!" elini sallayarak konuşmasını arkadaki adam kesti.

"Susun bir! Ferzan al karını da gel, anlat bakalım neymiş derdiniz!"

Karısı... Doğru ya ben artık Ferzan'ın karısıyım. Yaşadığım tüm o kâbus dolu günleri tekrar yaşamaktan ölesiye korkuyorum. Bir yandan da hayatımın en yalnız hissettiğim döneminde bana yardımcı olan bu adamın Mustafa gibi olmayacağına inanmak istiyorum.

Biliyorum Ferzan iyi birisi ama ilk başlarda Mustafa da iyi birisiydi. Bana yeni kıyafetler almış, gezmeye götürmüş, ailem benim için tüm bunların yapılmasına gerek olmadığını söylemesine rağmen hepsini yapmıştı. Ne zaman ki evlendik ve kaza oldu işte o zaman tüm hayatımız değişti. Mustafa'nın annesi sana çok iyi bakacağım sen benim kızım gibi olacaksın demişti, oysa o ölünce her şey değişti o eve gelin yerine mahkûm oldum ben.

Ya şimdi Ferzan da değişirse... Evlendiğimiz için o benim tanıdığım iyi yürekli adam olmazsa. Yok! Yok olmaz ama o bana söz verdi! Ben okuyacağım, çalışıp kendime ben bakacağım, kimseye muhtaç olmayacağım. Bundan sonra asla bir erkeğe muhtaç olmayacağım. Kimseden sevgi dilenmeyeceğim, beni bu yaşıma kadar kim sevmiş ki bundan sonra sevsinler.

Bundan sonra ki tek gayem kimsenin benim gibi olmaması için çok çalışıp benim gibi olanlara yardım etmek. Hem belki de ben dünyaya bunun için gelmişimdir. Ananem, beni seven tek insan hep bu dünyadaki her insanın bir vazifesi vardır derdi. Benim de vazifem bunları yaşayıp benim gibi olacak olanlara yardım etmektir ama önce Ferzan'ın yardımını kabul edip kendi ayaklarım üzerinde durmam lazım.

"Sedef?" koluma dokunup adımı seslenen Ferzan'la daldığım düşüncelerimden çıktım.

"Efendim?" dedim bakışlarımı ona çevirip.

"Sana sesleniyorum daldın, iyi misin?"

"İyiyim, ne demiştin?"

"Babam çağırdı, yanına gitmemiz lazım ama istersen sen gelme ben konuşurum sen odama geçip dinlen."

Annemin Mustafa'yla evlenmeden önce verdiği öğütler geldi aklıma, her ne olursa olsun kocanın yanında ol kızım demişti. Siz artık tek kişiler değil iki ayrı bedende bir kişisiniz, kocan ne derse onu yap, onun sözünden çıkma ne yaparsa yapsın yanında ol. Onu yalnız bırakma her şeyde yanında ol demişti.

Mustafa ile gerçek bir evlilik hayatı yaşamadık hiç ama annem öyle tembih ettiğine göre sanırım gerçek evliler öyle yapıyor. Ferzan herkesin bizi evli bileceğini söylediğine göre şimdi onun yanında durmam gerek sanırım.

Ferzan çekindiğimi düşündüğü için böyle diyor olsa gerek ama annemi dinleyip her şey bir oyun da olsa ailesine karşı onu mahcup etmemek için annemi dinleyeceğim, hem artık alışmam lazım, uzun bir süre bu evde ve içindekilerle yaşayacağım.

"Hayır, ben artık karın olduğuma göre ona uygun davranmam lazım. Annem öyle tembihlemişti beni, karılar kocalarının her şartta yanlarında olurmuş ben de seni yalnız bırakamam. Seninle geleceğim."