BANA AŞKINI VER

Bölüm 17 - Sorulan Hesaplar

Bölümler bu ara biraz gecikiyor biliyorum bu durum inanın elimde değil, yakın zamanda diş teli tedavisi görmeye başladım ve süreç biraz daha kısalsın diye normal telden farklı bir tel kullandık doktorumla ve bu da biraz ağrı yapıyor. İnanın rahat olduğum her an yazmaya çalışıyorum, şu alışma sürecini atlattığım an eski düzende yazmaya ve bölümleri paylaşmaya devam edeceğim şimdilik sizden biraz anlayış bekliyorum.

Oy vermeyi ve yorum yapmayı da unutmayalım olur mu...

Sedef,

"Lütfen konuştuklarımızı düşünmeyi unutmayın Sedef Hanım, haftaya bugün aynı saatte görüşelim yine olur mu?" Ferzan'ın benim için ayarladığı psikologla konuşmak hiç de korktuğum gibi geçmedi. Aksine biraz olsun rahatladım sanki.

Bu ilk gelişim olduğu için beni zorlamak istemediğinden şu anki hayatımdan konuşmak istese de kendimi birden çocukluğumu anlatırken bulmuştum. Mahallenin ablalarıyla oturmayı, onları dinlemeyi ne kadar sevdiğimi ya da bakkal amcaya yardım edip karşılığında aldığım çikolatalarım şimdi aynı tadı vermediğini. En son konu aile ilişkimi gelince anlattıkça anneme sarılmayı ne kadar özlediğimi de fark ettim ama onu yüksek sesle söylemeye cesaret edemedim.

"Teşekkür ederim, düşüneceğim."

Doktorumla vedalaşıp çıktığım kapının ardında her kötü anımda yanımda olan adam yine beni bekliyordu. Düşersem kaldırmak, ağlarsam gözyaşlarımı silmek ve açtığım yaralarımı sarmak için. Ne yüce gönüllü bir adam ki hala burada benimle, benim için çabalıyor...

"Sedef, nasılsın?"

Hiçbir şey söylemedim şu an tek ihtiyacım olan şey şefkatli bir sarılma, başka hiçbir şeye ihtiyacım yok. Bunu da kendimi her zaman güvende hissettiğim kolları arasına girerek karşılamak istiyorum. Biraz bencilce olabilir ama hayatımda bencil olmak istediğim tek şey Ferzan ve ona dair ne varsa olabilir, kalan her şeyimi paylaşabilirim.

"Şimdi daha iyiyim, teşekkür ederim Ferzan. Ben bu görüşmenin bana bu kadar iyi geleceğini hiç düşünmemiştim."

"Sen iyi ol da gerisi önemsiz, o zaman görüşmelere devam ediyoruz değil mi?"

Buraya gelirken kendimi rahatsız hissetmemem için istemezsem bir daha gelmeyiz demişti ve şimdi de devam edip etmemek istediğimi soruyor umutla. İstiyorum Ferzan, önce kendim için sonra ise benim için çabalayan senin için iyi olmayı, iyileşmeyi gerçekten istiyorum. Geleceğim, gerekirse her hafta buraya geleceğim ama sonunda buradan bir gün tamamen iyileşmiş olarak, sağlıklı bir kadın olarak çıkacağım! Ne kadar yaram varsa hepsinin kabuklarını bu odanın içinde, ardımda bırakıp çıkacağım. Her ne kadar sonunda seni kaybetmek bile olsa senin mutluluğun için canımın bir kez daha yanmasını göze alacağım. Bu hayatta en son istediğim şey seni kendime mahkûm etmek olur.

"Ediyorum, artık benimle gelmene gerek yok biliyorum bir sürü işin var boş yere onca zamanı burada harcama. Kadir abi getirir beni, görüşmemi yapar sonra da eve dönerim ben."

"Olur mu öyle şey Sedef! Sana her anında yanında olup, destek olacağım demedim mi ben?"

"Dedin, dedin ama böyle de işlerinden hep geri kalıyorsun. Hem zaten babanla da konuşmuyorsun bir şey olmasın diye söylüyorum ben."

Kolunu omuzuma atıp beni de kendisiyle beraber arabaya doğru yürüttü, yüzünde düşünceli ve aynı zamanda da kararsız bir ifade var. Korkmakta haklıyım kesin bir şey oldu! Yoksa niye susup böyle düşünceli dursun ki?