Herkese Merhaba,
Satır aralarına yorum yaparak ve oy vererek destek olmayı unutmayın...
İnstagram ve Tiktok hesaplarında "birbulutkalemi" kullanıcı adı ile aratırsanız hikayelerimden kesit ve fotoğraflara bakabilirsiniz.
Bu onun için iyi bir haber olsa da sanırım Asmin abla için kötü bir haber olsa gerek. Geceden beri durmayan gözleri bir kez daha yaşardı...
Bazen düşünüyorum hayat mı daha acımasız yoksa insanlar mı diye... Cevabı ise hiç bulamadım. Başımıza gelenler için hayatı mı suçlamalıyız yoksa insanları mı? Hangisi daha çok rahatlatır içimizi? Hangisini yaparsak daha az acır canımız?
İnsan sevdiğine toz konduramazmış, zaten ondan değil mi biraz da buna karar veremememiz. Eğer sevdiklerimize toz kondurabilseydik asıl acımasız olanın insanlar olduğunu ta ilk andan kabullenirdik.
Hayat dediğimiz şeyi zaten biz inşa etmiyor muyuz? Soyut olan bir şey nasıl olur da canımızı yakar ki? Hayat zaten bizim aldığımız kararlar doğrultusunda yaşadığımız ömür değil midir? İşte buna rağmen hayat acımasız dememiz sevdiklerimize toz konduramadığımızdan.
Bu ayrıntıyı fark ettiğin an hayatının büyük bir bölümü değişir bana göre, artık o gözündeki pembe gözlükleri çıkarmış gerçek hayata adım atmış olursun. Çünkü bilirsin sen artık hayatında yalnızsındır, bazı şeylerin farkındalığı sana zerk ettiği an büyümüşsündür ve büyümek biraz da yalnız olmak demektir.
Büyüyünce o eskiden kandığın yalanlara artık kanamazsın, gözü kapalı güvendiğin sevdiklerinin sana acı verdiğini kabullendikten sonraysa artık hayatta tek bir kişi için yaşadığının farkına varmışsındır. İşte o an senin dönüm noktan olur. Canını yakan en sevdiklerin olduktan sonra artık bu hayatı yalnızca kendin için yaşadığını kabullendiğin evre senin için hayırlı olan evredir.
Sen artık başkaları mutlu olsun diye değil yalnızca kendini mutlu etmek için çabalayınca kazandığını fark edersin.
Bir yerden sonra en sevdiklerin olarak gördüğün ailen, anan, baban, eşin, dostun bir yerden sonra kapı dışında kalır. O herkesin elalemi artık önemsizdir. Kimse senin hayatını yaşamıyor. Senin hikâyeni bilmiyor yalnızca dışarıdan gördükleriyle yargılıyorlarsa bu önemli değildir. Önemli olan senin kendini bilmendir.
O sınır bir kere aşıldıktan sonra bir daha geri dönüşü olmaz. Sen artık yalnızca kendin için yaşarsın. Şimdi benim Asmin Adar'ın tabii sadece birkaç aylık Adar'ım, artık sadece kendi için yaşayacağı gibi...
Ben dün gece bir savaştan çıktım. Aşkımla gurumun verdiği bir savaştan hem de. Ben dün kendi ellerimle kocama yeni karısıyla yatması için yatak hazırladım. O da yetmedi giymem için bana kendi elleriyle seçtiği geceliği yeni karısına bıraktım.
Çok bekledi... Umutla bekledim hem de eğer dediği gibi ağaların zoruyla evlendiyse hâlâ beni seviyorsa o odaya o gün girmez dedim. En azından bana saygısı olur ben gidene kadar bekler, bana bunu yaşatmaz dedim ama olmadı.
O ilk günden bana hiç acımayıp yeni karısının, benim ona hiç vermeyeceğim bir şeyi vermesini umarak koynuna aldı. Gerçi herkesten gizli gittiğim doktor çocuğumun olmaması için hiçbir problem olmadığını söyledi, sadece biraz bekleyin zamanla olur dedi ama bizim artık zamanımız kalmamış meğerse.
Ben bu sabah o çarşafta gördüğüm kanla bir devri kapattım. O artık benim miladım oldu. Ben bugün kocamı, pardon artık eski kocam sayılır tabii, onu gömdüm. Hiçbir kadın başka bir kadının varlığına tahammül edemez. Ben de etmedim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BANA AŞKINI VER
Genel KurguBir yanda on beş yaşında ailesi tarafından zorla evlendirilip yıllarca bir odada hapsedilen kız ve doğduğu toprakları sevse de törelerini sevmeyen bir adam... Evlendiği adam tarafından tam sekiz sene evin içindeki bir odaya hapsedilen kız, bir gün k...
